Οι άριστοι θα είναι πάντα άριστοι και οι εξάρσεις τους θα δίνουν επιτυχίες. Για να αξιοποιήσουμε όμως, την επιτυχία τους ως κεφάλαιο συλλογικής προόδου, πρώτα πρέπει να πασχίσουμε για μία κοινωνία αρίστων που θα προτάξουμε στη δημοκρατία μας ως πρότυπα ανάτασης και όχι πρόσκαιρου και «ωφέλιμου» εμπαιγμού.

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο Τσίπρας στο μέλλον; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να βρεθεί μπροστά σε ένα αρραγές μέτωπο εθνολαϊκιστικού κρατισμού και φονταμενταλισμού; Θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να συμπορευτεί με όλα τα δεξιά στοιχεία του πολιτικού συστήματος, προκειμένου να προασπίσει τον συντηρητισμό και την βολική, για τον ίδιο και τους υπόλοιπους, εθνοτική εσωστρέφεια;

Αν βάλουμε κάτω τα νούμερα , θα δούμε πως οι μικρές ελίτ των συνδικαλιστών συμμετείχαν στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Tώρα προσπαθούν να την αποτελειώσουν, συνεχίζοντας να τρομοκρατούν και να εμποδίζουν κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης. Ποιος τελικά, χάνει και ποιος κερδίζει από την πώληση του ΟΛΠ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των αστικών συγκοινωνιών και της ΔΕΗ;

Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά και τα σενάρια απλώνονται μπροστά τους, χωρίς κανέναν δικό τους έλεγχο. Στη μόνη προοπτική που θα μπορούσε να ζητηθεί η συμβολή τους θα ήταν το τέταρτο Μνημόνιο να συνοδεύεται από την επιστροφή στη δραχμή! Είτε γιατί το θελήσουν οι δανειστές είτε γιατί ο Τσίπρας θα επιλέξει να κάψει τα πάντα πίσω του

Όλα αυτά είναι πρωτοφανή για μία πολιτικά οργανωμένη κοινότητα. Για μία πολιτεία που διαθέτει θεσμούς και όχι «γραφές» και «ευαγγέλια» για την διακυβέρνησή της. Όμως, εδώ ακριβώς βρίσκεται και το πρόβλημα: Η αδυναμία των περισσοτέρων Ελλήνων να αντιληφθούν την σημασία του κράτους δικαίου απέναντι στο εθιμικό δίκαιο και την παράδοση.

Τι θα συμβεί αν επιμείνουν να εξαντλήσουν την τετραετία, παρά τα «πτώματα» της οικονομίας που θα γεμίζουν τους δρόμους; Κι αν οι δανειστές σπρώξουν την κυβέρνηση στο δίλημμα μεταξύ θανάτου και ηρωικής αυτοχειρίας! Αν προκληθούν με ένα τέταρτο Μνημόνιο που θα τους οδηγήσει στην έξοδο και επιλέξουν να θέσουν το ερώτημα της δραχμής;

H ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη από μικρές ή μεγάλες εστίες ολοκληρωτισμού που αναζητούν στέγη ή δικαίωση δια μέσου πολιτικών σχημάτων που υπόσχονται εκδίκηση ή τιμωρία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή αναδείχθηκαν από κοινά γονίδια «εξέγερσης» και ακατάσχετου θυμού απέναντι στο παλιό σύστημα που είπαν όμως, ψέματα ότι θα το αλλάξουν. Να το εκμεταλλευτούν ήθελαν και να το ελέγξουν

Όπως τόσοι άλλοι – ακόμα και ο Τσοχατζόπουλος(!)- επικαλέστηκε κι ο Πολύδωρας την διαπλοκή ως τον μεγαλύτερο εχθρό του. Δεν είναι ένας και δύο. Δεν είναι ένα κόμμα και μία ομάδα. Είναι όλοι τους κυνηγημένοι από την διαπλοκή! Δεξιοί, ευπατρίδες, «επαναστάτες» , Αριστεροί, απειλούνται από τον δράκο της διαπλοκής, που κρύβεται σε διάφορα λημέρια και εμφανίζεται, έξαφνα, όταν υπάρχει ανάγκη

Στην περίπτωση του αποσυρθέντα, πλέον, Πολύδωρα, και οι δύο- ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή- βρίσκουν ένα κατάλληλο πρόσωπο να κάνουν την δουλειά τους. Κι αυτό συμβαίνει πάντα, όποτε συντάσσονται δυνάμεις συντηρητισμού με εκδικητική διάθεση απέναντι στο σύστημα: Επιλέγονται πρόσωπα από το περιθώριο, προκειμένου να λειτουργήσουν σαν δόλωμα αιχμής στο ανακάτεμα της τράπουλας

Δεν μπαίνω στην ουσία της αντικομμουνιστικής διάθεσης του Άδωνι Γεωργιάδη. Με απασχολούν αυτοί που του την είχαν στημένη για να τον κατακεραυνώσουν. Όλοι αυτοί που «επαναστατούν», κρυμμένοι πίσω από την ασφάλεια της κοινής αντίληψης και της νόρμας των πολλών. Με ανακατεύουν όλοι αυτοί που βρίσκουν ευκαιρία να φωνάξουν πόσο «σύννομοι» είναι στην «αυθεντική απαίτηση» του «λαού»

Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα για κλινικούς ψυχολόγους, είναι η λήθη που απλώνεται πάνω από τις συνειδήσεις των Ελλήνων. Αυτών που μέχρι την δεκαετία του ΄90, βίωναν αισθαντικά τον αντιαμερικανισμό τους και πέρασαν αργότερα, στον αντιγερμανισμό τους. Το δυστύχημα όμως, είναι ότι αυτή τη στιγμή το πλοίο πλέει ακυβέρνητο πίσω από τις διαθέσεις των Αμερικανών και όχι των Ευρωπαίων

Η σήψη της αρχομανίας έφερε στην επιφάνεια το πιο αποκρουστικό σύμπτωμα του πολιτικού αμοραλισμού, όπως έχει συμβεί και σε άλλες εποχές «διαμαρτυρίας», μετά από ένα ανάκρουσμα ανάξιας ανάτασης. Και δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από «τοξικομανείς» που τώρα εθίζονται στις φτηνές ουσίες της εξουσίας, μολονότι τα αδιέξοδα θα οδηγούν προς την ολοένα αυξανόμενη αδυναμία τους

Tί έκανε άραγε τον κ. Παπαδημούλη να τοποθετηθεί με την λογική θέση που και ένα μικρό παιδί κατανοεί, για το πρόβλημα της χώρας αλλά το κόμμα του δεν θέλει ακόμα να υιοθετήσει. Α, και κάτι ακόμα. Τι είναι αυτό που κάνει τους περισσότερους βουλευτές των «σοσιαλιστικών τάσεων», να «λογικεύονται» αιφνιδίως, μόλις συνηθίζουν το κρύο των Βρυξελλών..;

Αναρωτιέμαι ποιο «πρωτόγονο» σχολείο και ποια «εθνική υποκουλτούρα» είναι αυτή που κλωνοποιεί «χρυσαυγίτες», «μπάχαλους» και «αντιεξουσιαστές» αντί να ποτίζει την καθαρή σκέψη και την αυτογνωσία του αληθινού πατριώτη. Αυτού που δεν θα προσκυνάει κλέφτες και φαντάσματα αλλά θα ξέρει να κατανοεί τον κόσμο και την αλήθεια σε ανθρώπους και κοινωνίες, μέσα από τον ρεαλισμό

Πάντα, το παιχνίδι παίζεται μεταξύ «αυτών» και των «άλλων». Ακόμα και τώρα, που όλα αποκαλύπτονται, το επιχείρημα του μίσους για τους προηγούμενους είναι το βασικό εργαλείο διάσωσης για την απάτη. Είναι επίσης, εκτός από το κοινό συμφέρον στην εξουσία, και ο συνδετικός κρίκος που παράγει άλλοθι για την συντήρηση των δικτύων του ΣΥΡΙΖΑ.

Δυστυχώς, η κομματοκρατία επιβιώνει μόνο με τον συγκεντρωτισμό. Και ο συγκεντρωτισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει με αποκεντρωμένη διοίκηση, στελεχωμένη με υπεύθυνους «leaders». Δεν ανέχεται τα υποσυστήματα να αυτονομούνται από το «υπερσύστημα» της κεντρικής εξουσίας. Επομένως, στρατεύει παντού «ανδρείκελα», αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην οικονομία και γενικότερα στις ανάγκες της κοινωνίας

Ο επόμενος ηγέτης της Γερμανίας δεν θα περιοριστεί στις υποθέσεις της γερμανικής ομοσπονδίας αλλά θα κληθεί να πάρει ιστορικές αποφάσεις για την Ευρώπη. Επομένως, μολονότι τώρα θα θέλαμε στο τιμόνι της Γερμανίας τον Χέλμουτ Κολ ή τον Βίλλυ Μπραντ, θα πρέπει να αναλογιστούμε ποιος από τους πιθανούς διεκδικητές της Καγκελαρίας θα ήταν ο καταλληλότερος για μια τέτοια καυτή περίοδο

Έχετε αναρωτηθεί τι ενώνει τα κόμματα εξουσίας στα συνέδρια; Η «θρησκευτικότητά» τους! Η σύγκλιση προς μία δήθεν «μεταφυσική» που αφορά την συνειδητότητα όλων, γύρω από τον «πεφωτισμένο προφήτη» ή την κοινή ιδεολογία που προβάλλεται σαν θέσφατο ιερής υποχρέωσης. Και προφανώς, αυτό δεν αφορά μόνο το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τα έχουμε δει και σε άλλους, στο παρελθόν

Το σίγουρο είναι ότι έχουμε να μάθουμε πολλά, ιδιαίτερα για την «επαναστατική» περίοδο της «διαπραγμάτευσης», κατά την οποία η χώρα πέρασε δια πυρός και σιδήρου, ρισκάροντας την έξοδό της από την Ευρώπη και την απομόνωσή της από τον υπόλοιπο κόσμο. Τότε που παρακολουθούσαμε εμβρόντητοι τις «παραστάσεις» του Γιάνη στο Eurogroup και τις «εφόδους» του Αλέξη στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες

Σήμερα ξεκινάει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και γέμισαν την Αθήνα με αφίσες του Τσίπρα. Ο μύθος της Αριστεράς καταρρίπτεται από την ίδια την καθημερινότητα. Ούτε οικολόγοι υπήρξαν ποτέ ούτε ανθρωπιστές ούτε δημοκράτες ούτε διεθνιστές ούτε και αντιεξουσιαστές. Στυγνοί εκμεταλλευτές των αδυνάτων ήταν πάντα στους οποίους στηρίζονταν για να καρπωθούν τα οφέλη του πατερναλισμού τους.

Που καταλήγουμε πάλι; Ότι δεν θέλαμε να προστατέψουμε τους θεσμούς μας από την κομματοκρατία και τον κρατισμό. Ότι κάθε διοίκηση της ΤτΕ, δεν ακολουθούσε την δέουσα πολιτική στους ελέγχους και στην επίβλεψη του τραπεζικού συστήματος. Και ότι όλοι οι προηγούμενοι διοικητές δεν είχαν καμία διάθεση να δημιουργήσουν προβλήματα στις ελληνικές κυβερνήσεις και να χαλάσουν την υστεροφημία τους

Τι πρέπει να κάνουμε εναντίον της διαπλοκής; Τίποτε περισσότερο από το να σιγουρευτούμε πως δεν την επιλέγουμε ως τρόπο επιβίωσης του ελληνικού κράτους. Ας μην δουλεύομαστε μεταξύ μας. Πώς είναι δυνατόν να απεμπολήσουμε το δικαίωμα επιβίωσης του γένους, για αιώνες, όταν δεν μας προέκυψε ποτέ η ανάγκη να αλλάξουμε;

Το ζήτημα είναι ότι θα πρέπει να συμπέσουν και οι τρεις αλήθειες σε μία κοινή κορύφωση που θα μας δώσει την αποκάλυψη. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν και τρεις θελήσουν να φτάσουν στην σύμπτωση ή αν αναγκαστούν από κάποιον να το πράξουν. Το πρώτο είναι μάλλον δύσκολο να συμβεί, δεδομένης της προσπάθειας για συγκάλυψη

Το ότι φτάσαμε στο σημείο να γίνεται και νέα επίκληση στον λαό σαν να είναι θεσμός, σημαίνει πως πληθαίνουν οι άνθρωποι, οι λειτουργοί και οι «αντιπρόσωποι» που επενδύουν στην ολοκληρωτική ερμηνεία της εξουσίας.Έχουμε να κάνουμε πλέον, με δύο λαϊκισμούς (της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας). Αν προσθέσουμε και αυτόν της νομοθετικής, το αδιέξοδο είναι κοντά