Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Την τελευταία στιγμή και πριν παρέλθει η προθεσμία, οι Ιταλικοί Σιδηρόδρομοι κατέθεσαν την πρόταση για εξαγορά της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Παρόλα αυτά, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο φάκελος θα προχωρήσει. Επίκειται απαίτηση του Δημοσίου για νέα βελτιωμένη αντιπρόταση, όπως συνηθίζεται. Αλλά ακόμα κι αν οι Ιταλοί δεν εγκαταλείψουν την προσπάθεια, έχουν να αντιμετωπίσουν κι άλλα εμπόδια, έως ότου λήξει το μακροχρόνιο θρίλερ της γελοιότητας των ελληνικών σιδηροδρόμων. Πρώτον, τον υπουργό Σπίρτζη που κάνει τα πάντα για να μην «κλάψει» ξανά και δεύτερον, μια διοίκηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ –διορισμένη από τον υπουργό- η οποία δεν θεωρεί επωφελή την πώληση του οργανισμού.
Η παραπάνω περίπτωση είναι απλά εμβληματική. Γενικότερα, ο ελληνικός συνδικαλισμός δεν στήθηκε ποτέ σε λογική βάση. Δεν ήταν ούτε ρεφορμιστικός ούτε και αντιρεφορμιστικός. Δεν ήταν καν επαναστατικός. Ήταν απλά τα «λευκά κολάρα» των ομάδων συμφερόντων του Δημοσίου και ιδιαίτερα των ΔΕΚΟ. Έτσι το σημείο αναφοράς και διεκδικήσεων δεν ήταν η βιομηχανία – στο κάτω κάτω δεν υπήρχε- αλλά το κομματικό σύστημα που λειτουργούσε πάνω σε μία αμφίδρομη πελατειακή βάση.
Για να γίνει απολύτως κατανοητό, μιλάμε για τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων που ανταλλάσσουν πακέτα διευκολύνσεων με απλωμένη μπροστά τους την πίτα του κρατικού χρήματος. Το ελληνικό Δημόσιο δανείζεται, το κομματικό κράτος διανείμει τα δανεικά και κερδισμένος βγαίνει αυτός που διαθέτει το πιο διεισδυτικό συνδικάτο στα γραφεία των υπουργών.
Όσο για την κοινή γνώμη που εισπράττει τα μηνύματα του «εργατικού κινήματος» δεν κατανοεί τη γλώσσα των αριθμών. Μιλάμε αποκλειστικά για μερικές δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλων ΔΕΚΟ που πληρώνονται με μισθούς υπουργών και για ένα τεράστιο υπόλοιπο δημοσίων λειτουργών (δάσκαλοι, καθηγητές κτλ) που περιορίζονται στην κάπως καλύτερη από τον ιδιωτικό τομέα αμοιβή αλλά χωρίς προδιαγραφές και υποχρεώσεις.
Αν θέλουμε να βάλουμε κάτω νούμερα και αποτελεσματικότητα, θα δούμε πως οι μικρές αυτές ελίτ των συνδικαλιστών συμμετείχαν στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και προσπαθούν τώρα, να την αποτελειώσουν. Αρκεί να υπολογίσει κανείς ότι ο ΟΣΕ έχει μεταφέρει στο ελληνικό χρέος – με απόφαση Ρέππα- πάνω από 10 δις ευρώ, παραδίνοντας προς «ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας» τραίνα και υποδομές αφρικανικής χώρας! Ο ΟΑΣΑ και η ΤΡΑΜ Α.Ε επίσης με απόφαση άλλου υπουργού (Σαχινίδης) μετέφεραν στο κρατικό ταμείο χρέη 2, 5 δις. Η ΔΕΗ εμπόδισε για πολλά χρόνια, το άνοιγμα της ελεύθερης αγοράς ενέργειας και αφέθηκε στην επικυριαρχία της ΓΕΝΟΠ υποθάλποντας σκάνδαλα και παρατυπίες εκατομμυρίων. Τέλος, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το συνδικαλιστικό κίνημα απαξίωσε ρόλους, θεσμούς, συστήματα και εμπόδισε κάθε μεταρρύθμιση της χώρας, με λυσσαλέο και εκδικητικό τρόπο.
Επομένως, ας βρεθεί κάποιος να αποδείξει με κάποιον στοιχειώδη λογικό τρόπο, τι ακριβώς υπεράσπισαν οι συνδικαλιστές τόσα χρόνια εκτός από την θέση τους και τις ομάδες «ευγενών» των ΔΕΚΟ; Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να τρομοκρατούν κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης. Κι εδώ ακριβώς εμπλέκεται η άγνοια και η αδιαφορία του μέσου ανθρώπου ο οποίος δεν κατανοεί το ρόλο αυτών των μικρών δικτατοριών που διαλύουν τη χώρα. Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από την πώληση του ΟΛΠ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των αστικών συγκοινωνιών, της ΔΕΗ. Υπάρχουν 11 εκατομμύρια Έλληνες και οι συνδικαλιστές κάνουν τρομακτικό θόρυβο για 100.000 ανθρώπους! Ήδη η αγορά ενέργειας άνοιξε και μειώνονται τιμολόγια και στην ΔΕΗ. Ήδη στον ΟΛΠ και στο λιμάνι του Πειραιά ανοίγουν θέσεις εργασίας. Κι όσο για τα τραίνα και τα λεωφορεία, πώς είναι δυνατόν να αυξηθούν τα εισιτήρια, όταν ο ανταγωνισμός δεν θα το επιτρέπει; Αν αυξηθεί το εισιτήριο του τραίνου για Θεσσαλονίκη, θα πάμε με αεροπλάνο γιατί είναι φτηνό! Αν το μετρό πάει στα δύο ευρώ, θα πάρουμε ταξί γιατί είναι πάμφθηνο!
Δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό, καμία δικαιολογία, κανένα άλλοθι για την απάτη που ρήμαξε την Ελλάδα για δεκαετίες. Απλά, ο «πόλεμος» θα είναι σκληρός και πρέπει να τραβήξει μέχρι τέλους.
Και το ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντέξει τον ρόλο του «απρόθυμου μεσάζοντα», έως ότου απαλλαγεί η οικονομία από τα βαρίδια της. Έχουμε δρόμο μπροστά μας ακόμα. Στο τέλος του χρόνου θα κάνουμε τον απολογισμό…
