Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν πίστευαν στα αυτιά τους οι συμμετέχοντες στο συνέδριο Capital + Vision στην αίθουσα του InterContinental, όταν στο βήμα ανέβηκε ο ευρωβουλευτής και ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης. «Και όλο το χρέος να μας χαρίσουν» τόνισε με έμφαση «αν δεν αντιμετωπίσουμε τις παθογένειες της χώρας, δεν θα τα καταφέρουμε». Και μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε ακόμα στο πελατειακό κράτος, τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, την αργή απονομή δικαιοσύνης, την έλλειψη σταθερών κανόνων στη φορολογία, τις χρήσεις γης, την ενέργεια και το τεράστιο, όπως είπε, έλλειμμα ανταγωνισμού στην οικονομία!
Είναι αυτές θέσεις αριστερού πολιτικού, την ώρα μάλιστα που ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματός του μάχεται με τα γερμανικά θηρία, μήπως εξασφαλίσει την απομείωση του ελληνικού χρέους; Την ώρα που ολόκληρο το κόμμα έχει επενδύσει αποκλειστικά σε μια τέτοια εξέλιξη, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία, να αναπτύξει τα πελατειακά του δίκτυα και, αν τελικά δεν χρεοκοπήσει τη χώρα, να αποχωρήσει χωρίς δραματικές συνέπειες;
Tί έκανε άραγε τον κ. Παπαδημούλη να τοποθετηθεί με την λογική θέση που και ένα μικρό παιδί κατανοεί, για το πρόβλημα της χώρας αλλά το κόμμα του δεν θέλει ακόμα να υιοθετήσει. Α, και κάτι ακόμα. Τι είναι αυτό που κάνει τους περισσότερους βουλευτές των «σοσιαλιστικών τάσεων», να «λογικεύονται» αιφνιδίως, μόλις συνηθίζουν το κρύο των Βρυξελλών..;
H απάντηση βρίσκεται στο ακροατήριο τους. Όπως ο Παπαδημούλης είχε μπροστά του ανθρώπους που θα έβαζαν τα γέλια, αν αντέγραφε τις φαντασιώσεις του Τσίπρα, έτσι και οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές σιγά σιγά, αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος τους δεν είναι η γιαγιά του Λαζόπουλου, η κυρά Μαρία της Πάνια και ο «λυτρωμένος» φοιτητής των Εξαρχείων. Γρήγορα συνειδητοποιούν ότι οι συνομιλητές τους είναι κανονικοί άνθρωποι των επιχειρημάτων, του διαλόγου, της δημιουργίας και της παραγωγής, με αποτέλεσμα να προσαρμόζουν την διαλεκτική τους στο ανάλογο ύφος.
Η αναδίπλωση του Παπαδημούλη μπορεί ως δείγμα, να μην έχει τόση ουσία στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά σημειολογικά, φανερώνει την βασική αιτία των προβλημάτων μας. Και αυτή δεν είναι άλλη από την σηπτική εσωστρέφεια των λαϊκιστών και τον εγκλωβισμό τους στον φαντασιακό ψυχισμό της «πελατείας» τους.
Άρα λοιπόν, το ζήτημα είναι πάντα, ποιο είναι το κοινό που εισπράττει τον πολιτικό λόγο και ποιες είναι οι απαιτήσεις του από την δημοκρατία. Όπως επίσης, ποιους επιλέγουν οι πολιτικοί για συνομιλητές, προκειμένου να εκλεγούν και στη συνέχεια να εξασφαλίσουν την ανοχή τους στις αποφάσεις τους.
Έτσι κι αλλιώς, η πολιτική αλήθεια είναι ομολογουμένως, μία και δεν δέχεται παρερμηνείες: Το χρέος δημιουργείται από τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Ποιες είναι αυτές; Ο κρατισμός, οι δαπάνες του δημοσίου, η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Γιατί λοιπόν, η ρητορική της Αριστεράς ή της Λαϊκής Δεξιάς αποφεύγει να την προβάλει μόνιμα ως σταθερή διεκδίκηση στην ατζέντα της; Επειδή δεν απευθύνεται σε ψηφοφόρους που παράγουν πλούτο ή πολιτισμό αλλά κυρίως σ΄αυτούς που τον ξοδεύουν!
Η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από μία ατελείωτη πρόζα που δραματοποιείται ανάλογα με τους θεατές. Αυτοί είναι οι καθοριστικοί παράγοντες των επιλογών της και έχουν πάντα αυτό που τους αξίζει.
Απλά το ζήτημα είναι, μιας και η πλειοψηφία των «θεατών» στην Ελλάδα είναι δύσκολο να μεταβληθεί, να επιλέξουν οι πολιτικοί ένα πιο ρεαλιστικό δείγμα της κοινωνίας για το κοινό τους. Τότε μόνο οι απανταχού Παπαδημούληδες θα αποκτήσουν μία μόνιμη σχέση με τη λογική και δεν θα παρασύρουν δικαίους και αδίκους, στην δίνη του λαϊκισμού, καταστρέφοντας τις ζωές τους.
