Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σήμερα ξεκινάει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ στο Τάε Κβο Ντο του Φαλήρου. Και για να το διαφημίσει, το κόμμα γέμισε την Αθήνα με αφίσες του Αλέξη Τσίπρα. Μιλάμε για τεράστια καμπάνια λες και βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Σε στύλους, κολώνες, τοίχους, πάρκα, όπου υπήρχε ελεύθερη επιφάνεια καλύφθηκε από την μορφή του «μεγάλου τιμονιέρη», που θα ηγηθεί της «μεγάλης πορείας» από το Μαξίμου προς το Φάληρο!
Θα μου πεις τώρα, αυτό μας μάρανε, όταν καθημερινά διαπιστώνουμε ένα σωρό δείγματα μιας καθυστερημένης χώρας που αρνείται να προσαρμοστεί στην εποχή της; Ναι, η σημειολογία της αφισορύπανσης δείχνει πολλά για το πώς αντιλαμβάνεται το κυβερνόν κόμμα το δημόσιο χώρο και γενικότερα την κοινωνία.
Είναι γεγονός ότι άλλαξαν πολλά από την δεκαετία του ΄80 όπου η «πρωτόγονη» Ελλάδα ζούσε έναν παροξυσμό κιτς και κακογουστιάς, ακόμα και στο τελευταίο χωριό της. Τότε που έβλεπες πλαστικές σημαίες κομμάτων να ξεφυτρώνουν στις αυλές καφενείων και κακογραμμένα συνθήματα σε τοίχους από τσιμεντόλιθους. Από το 2000 και μετά, επιτέλους τα κόμματα συμφώνησαν σε μία στοιχειώδη προστασία της φύσης και του αστικού περιβάλλοντος που φαίνεται μέχρι σήμερα να ευαισθητοποιεί όλο και περισσότερους.
Με λίγα λόγια, αν εξαιρέσεις τους "υστερημένους" του life-style (μπουζουκομάγαζα, πανηγυρτζήδες στην επαρχία τα καλοκαίρια, συναυλίες και ένα σωρό άλλες μορφές δημόσιας κακοποίησης), οι υπόλοιποι είναι πια προσεκτικοί με την αφισοκόλληση. Πληρώνουν θέσεις διαφήμισης στις στάσεις των ΜΜΜ, μοιράζουν στοχευμένα φυλλάδια, φτιάχνουν περίπτερα σε πλατείες και γενικότερα, προσπαθούν να κάνουν όσα είχαν επιβληθεί, από δεκαετίες, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Εν τω μεταξύ υπάρχει και ένας νόμος, ο 2147, που απαγορεύει την αφισοκόλληση. Και αυτόν τον νόμο δείχνουν να τον έχουν υπόψη τους όσοι οργανώνουν μια πολιτική διαφημιστική εκστρατεία. Εκτός βέβαια από τα κόμματα της Αριστεράς! Εκτός από το ΚΚΕ, τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ και όλους τους άλλους διεκδικητές της «Λαϊκής Δημοκρατίας». Είναι σαφές ότι όλοι αυτοί δεν αποδέχονται την αστική δημοκρατία ως πολιτισμικό κεκτημένο της κοινωνίας και επομένως ούτε τους νόμους και τις δεσμεύσεις που επιβάλλει για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Θα περίμενε όμως κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση πια, θα διαφοροποιήσει την θέση του και θα αλλάξει την επικοινωνιακή του τακτική, στις κομματικές εκδηλώσεις. Δεν το έκανε όμως, ούτε στις περιφερειακές εκλογές – η σέξι αφίσα της κ. Δούρου ήταν η μόνη από τους υποψηφίους της Αττικής- ούτε στις εθνικές. Και δεν εννοεί να αλλάξει, μολονότι είναι σε όλους κατανοητό πως από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου είναι το μόνο που δεν σέβεται το ίδιο το Σύνταγμα και τους νόμους του…
Συμπέρασμα: Ακόμα κι αν μείνουν στην εξουσία περισσότερα χρόνια, ακόμα και αν τους δοθούν χίλιες ευκαιρίες να κατανοήσουν τον αστικό πολιτισμό, ακόμα κι αν η εξουσία τους διδάξει την αναγκαιότητα της ευθύνης, αυτοί θα παραμένουν «πρωτόγονοι» και αρνητές της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων της.
Το ωραίο όμως είναι πως ο μύθος της Αριστεράς καταρρίπτεται από την ίδια την καθημερινότητα. Ούτε οικολόγοι υπήρξαν ποτέ ούτε ανθρωπιστές ούτε δημοκράτες ούτε διεθνιστές ούτε και αντιεξουσιαστές. Στυγνοί εκμεταλλευτές των αδυνάτων ήταν πάντα στους οποίους στηρίζονταν για να καρπωθούν τα οφέλη του πατερναλισμού τους.
Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Κανείς από τους κυβερνώντες δεν θα αισθανθεί άνετα μπροστά στα συντροφικά μαχαιρώματα της διάψευσης. Η αφίσα του «μεγάλου ηγέτη» όμως, εκεί, ακλόνητη και πιστή στις παλιές μεθόδους, να μας θυμίζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αριστεράς θα είναι πάντα ο «πρωτογονισμός» της…
