Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μεγάλο προβάδισμα για τη Νέα Δημοκρατία, που φτάνει τις 24 μονάδες έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφεται σε νέα δημοσκόπηση της Public Issue! Υπερβολή; Μπορεί ναι μπορεί και όχι με μία κοινωνία στα κάγκελα, που καθημερινά ζει ή προβλέπει μόνο αδιέξοδα. Άλλωστε, πρόκειται μόνο για μια δημοσκόπηση που σηματοδοτεί όμως, την αντίδραση της κοινής γνώμης στην απουσία προοπτικής.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα υπέθετε κάποιος ότι το πείραμα απέτυχε, ότι η Αριστερά επιτέλους, έδειξε τον πραγματικό της εαυτό και πως ολόκληρη η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβά δίδακτρα, για να μην επαναλάβει ποτέ το ίδιο λάθος.
Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, οι κοινωνίες δεν συνηθίζουν να διαπαιδαγωγούνται πάντα, από τις αστοχίες ή τα εγκλήματά τους. Υπάρχουν και δείγματα εξαιρετικά επώδυνα που οδηγούν σε δραματικές αυτοχειρίες, μολονότι η λύση που προσφέρεται είναι εμφανώς πιο λογική και λειτουργική. Φτάνει να θυμηθούμε την χθεσινή επέτειο των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου 1920, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο θριαμβευτής των Σεβρών δεν εκλέχτηκε καν βουλευτής! Αλλά και την περίοδο που ακολούθησε (1920-22) όπου η διαχείριση του μικρασιατικού ζητήματος οδήγησε στην εθνική καταστροφή.
Μπορεί οι αναλογίες να μην είναι ίδιες αλλά υπάρχει σαφέστατα ένα μεγάλο κοινό μεταξύ Ηνωμένης Αντιπολίτευσης (Αντιβενιζελικοί) και ΣΥΡΙΖΑ: Η αδυναμία διαχείρισης της κατάστασης που προέκυψε από την αθέτηση της αρχικής τους υπόσχεσης. Και οι δύο έκαναν ακριβώς το αντίθετο από αυτό με το οποίο κέρδισαν τις εκλογές και ταυτόχρονα, έσπευσαν να συμμορφωθούν, εκλιπαρώντας τους συμμάχους, με τους χειρότερους όρους- είχαν ήδη φέρει με δημοψήφισμα τον μισητό για την Entente, Κωνσταντίνο. Μία μόνο διαφορά μπορεί να διακρίνει κανείς: Ότι οι Αντιβενιζελικοί εγκαταλείφθηκαν νωρίς, από τους συμμάχους ενώ η σημερινή κυβέρνηση απολαμβάνει ακόμα την θεσμική βοήθεια των δανειστών. Ως πότε όμως, και μόνο με τις απαιτήσεις του τρίτου Μνημονίου;
Δεν είναι, εν τω μεταξύ, καθόλου εύκολο για ανθρώπους οι οποίοι συμμετείχαν σε ένα πρωτοφανές «κοινωνικό πείραμα» εξαπάτησης μιας αφελούς και πανικόβλητης κοινωνίας να εγκαταλείψουν εύκολα την εξουσία, ακόμα κι αν βρεθούν στο απόλυτο αδιέξοδο. Παρόλο που αισθάνονται πως χάνουν τον έλεγχο, συνεχώς θα εφευρίσκουν νέες μεθόδους για να παραμείνουν στις καρέκλες τους. Και το βέβαιο είναι ότι δεν μπορείς να περιμένεις ευθιξία και διάθεση ευθύνης από ένα μόρφωμα το οποίο διέγραψε μία τυχοδιωκτική πορεία ως τώρα.
Το ερώτημα λοιπόν, είναι τι θα συμβεί αν επιμείνουν να εξαντλήσουν την τετραετία, παρά τα «πτώματα» της οικονομίας που θα γεμίζουν τους δρόμους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ανησυχούν για το ενδεχόμενο των κακών χειρισμών από τους δανειστές οι οποίοι θα σπρώξουν την κυβέρνηση στο δίλημμα μεταξύ θανάτου και ηρωικής αυτοχειρίας! Αν δηλαδή, προκληθούν, μετά τις ιδιωτικοποίησεις, με ένα τέταρτο Μνημόνιο που μαθηματικά θα τους οδηγήσει στην έξοδο και επιλέξουν να θέσουν στον λαό το ερώτημα της δραχμής.
Τότε, το ποσοστό που η χθεσινή δημοσκόπηση δίνει στην Νέα Δημοκρατία θα εγκλωβιστεί σε ένα εξοντωτικό και καθαρά εμφυλιακό δημοψήφισμα. Κι αυτή τη φορά δεν θα μοιάζει με το προηγούμενο αλλά με έναν εκρηκτικό μηχανισμό, που θα οδηγήσει στην ανάφλεξη της χώρας.
Θα φτάσουν ως εκεί; Ναι, μπορεί να το κάνουν! Γιατί όσο περνά ο καιρός επιβαρύνουν την θέση τους, αφού δεν μπορούν να υποστηρίξουν μία πολιτική που δεν την πιστεύουν. Επομένως, κάθε μέρα αδιεξόδου που περνάει τους φορτώνει ακόμα πιο πολλά, μικρά ή μεγάλα εγκλήματα, χωρίς πολλά περιθώρια έλλογης αυτοπροστασίας ή αποφασιστικότητας.
Υπάρχει μόνο μία ελπίδα. Η πτώση της κυβέρνησης από το εσωτερικό της. Είτε από μια μερίδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα αντέξουν άλλον εξευτελισμό είτε από τους ΑΝΕΛ, με την δικαιολογία της «εθνικής ευθύνης» με αφορμή κάποια γκάφα του Τσίπρα, στα εθνικά θέματα. Κι αυτό γιατί θα έρθει η ώρα που όλοι θα ψάχνουν τρόπο να σωθούν από την ελεύθερη πτώση.
Η κοινωνία, έτσι κι αλλιώς, έχει δύσκολο δρόμο να βαδίσει από δω και πέρα. Και πολύ γρήγορα, μόνο έναν ερώτημα θα μας απασχολεί: Θα φύγουν ήσυχα ή θα καταστρέψουν πρώτα, τη χώρα;
