Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πολλοί περίμεναν ότι θα συμβούν διάφορα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Είχαν την αφέλεια να πιστεύουν ότι θα βρεθούν βρε αδερφέ, πέντε, έξι σύντροφοι θυμωμένοι, πικραμένοι που η «επανάσταση» καθυστερεί. Να ανέβουν τέλος πάντων, στο βήμα και να θυμίσουν στον Τσίπρα ότι ο χρόνος περνάει κι ακόμα, ούτε το μνημόνιο σκίσαμε ούτε τη Μέρκελ τρομοκρατήσαμε και ούτε για τα ανάκτορα κινήσαμε…
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Αλλά κι όταν τους ζήτησε να ξαναψηφίσουν, επειδή την πρώτη φορά, δεν κατάλαβαν αυτό που ήθελε να ψηφίσουν, αυτοί ξαναψήφισαν! Απόλυτη υποταγή στον αρχηγό. Θρησκευτική ευλάβεια στον «τιμονιέρη» που τους οδηγεί όλους μαζί σε ένα παράλληλο σύμπαν, ανέπαφο ακόμα από την πραγματικότητα που καλείται, από σπόντα, να διαχειριστεί.
Μα, ας είμαστε σοβαροί, είδατε πουθενά να δημιουργείτε κάποιο ρήγμα στις δομές του κόμματος, πριν το συνέδριο; Όλα ξεκαθάρισαν από τις τελευταίες εκλογές και οι «αιρετικοί» έφτιαξαν τις δικές τους «εκκλησίες», απαλλάσσοντας το «δόγμα» από την ενοχλητική τους παρουσία. Οι υπόλοιποι ως τώρα, αποτελούν ένα αραγές μέτωπο, ακλόνητο μπροστά σε κάθε ευτελισμό που μπορεί καθημερινά να υφίστανται από την καθημερινότητα.
Έχετε αναρωτηθεί τι ενώνει τα κόμματα εξουσίας στα συνέδρια; Η «θρησκευτικότητά» τους! Η σύγκλιση προς μία δήθεν «μεταφυσική» που αφορά την συνειδητότητα όλων, γύρω από τον «πεφωτισμένο προφήτη» ή την κοινή ιδεολογία που προβάλλεται σαν θέσφατο ιερής υποχρέωσης. Και προφανώς, αυτό δεν αφορά μόνο το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τα έχουμε δει και σε άλλους, στο παρελθόν.
Μόνο που τώρα, το κοντράστ της υποκρισίας, είναι πρωτοφανές για την ελληνική πολιτική ιστορία. Αυτό που συμβαίνει στον ψυχισμό των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ενδυνάμωση της ηθικής τους αναλγησίας απέναντι στο κοινωνικό περιβάλλον. Η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουν την διάψευση των φαντασιώσεων τους και τις επικρίσεις της κοινής γνώμης.
Στην πραγματικότητα, εκείνο που συνεχίζει να τους ενώνει είναι ο κοινός φθόνος! Το ιδεατό Εγώ τους ανήκει στην συλλογικότητα του κόμματος και όχι στους ίδιους. Καλύπτονται ουσιαστικά, πίσω από τον κομματικό ομαδισμό και υπομένουν δήθεν μαρτυρικά, την ματαίωση και την ήττα. Ο φθόνος τους γλυτώνει από τις «ερινύες» γιατί ο κοινός στόχος (να μην έρθει η Δεξιά στην εξουσία ή «οι άλλοι καλύτεροι ήταν;»), λειτουργεί εξαγνιστικά και για την δική τους ταυτότητα και για το κόμμα. Η απάντησή τους- ορμώμενοι από το κομματικό τους «τζιχάντ»- είναι πως τιμωρούν τους προηγούμενους κι ας μην το κάνουν έτσι όπως το έχουν σχεδιάσει αρχικά. Άλλωστε, ο Πολάκης το είπε ξεκάθαρα ότι έχουμε πόλεμο. Και στον πόλεμο, εννοείται πως όλα επιτρέπονται…
Επιμένω πως δεν είναι η πρώτη φορά. Σε μία μεσσιανιστική κοινωνία που αποθεώνει τον λαϊκισμό και ο «αδικημένος» συνασπίζεται σε «στρατούς» υπεράσπισης των συμφερόντων του, είναι φυσικό να συμβαίνει. Η θρησκευτικότητα και η πίστη των συνέδρων στο πρόσωπο του αρχηγού- εν προκειμένω του Τσίπρα- συνιστά ασφαλιστικό άλλοθι προσαρμογής σε κάθε «εγκληματική» δράση, φτάνει να υφίσταται η προστασία του κόμματος.
Που θα οδηγήσει όμως, αυτή η «θρησκευτική ομόνοια» του ΣΥΡΙΖΑ; Εκτιμώ πως όσο πιο πολύ επεκταθεί χρονικά η συγκάλυψη και η «ομολογία πίστεως», όσο πιο πολύ ενταθεί η προσπάθεια συσπείρωσης των στελεχών, τόσο πιο γρήγορα, θα επέλθει η διάλυση. Γιατί, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα επέλθει το αδιέξοδο. Και θα είναι τόσο πιεσμένο το ελατήριο της προσποιητής συντροφικής «αλληλεγγύης» που θα τους εκτινάξει όλους σε διάφορες κατευθύνσεις, για να βρουν καταφύγιο.
Το σίγουρο είναι πως καμία θρησκεία δεν έσωσε ποτέ τις ανθρώπινες πολιτείες. Μόνο για την εξουσία του ιερατείου της πάσχιζε και για τα συμφέροντά του…
