Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Αυτή η ιστορία με τον Άδωνι Γεωργιάδη μ΄έβαλε σε σκέψεις για τα αποθέματα αισιοδοξίας που πρέπει να έχει κανείς για την μετά Σύριζα εποχή. Είτε ξεκινήσει γρήγορα είτε περάσουν ακόμα τρία χρόνια αβεβαιότητας και φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.
Ο προβληματισμός μου δεν υπήρξε γύρω από την ουσία του θέματος που προέκυψε αλλά για το ποιοι είναι αυτοί που μιλούν, εκπροσωπώντας το παλιό κόμμα, σε ανάλογες περιπτώσεις. Πώς να το πω, σαν να τους είχα ξεχάσει και βγήκαν ξαφνικά στο προσκήνιο, για να μου προκαλέσουν διάφορους συνειρμούς.
Για κάποιο περίεργο λόγο, αισθάνθηκα να εμφανίζεται μπροστά μου ένα μέρος του συντηρητικού πολιτικού συστήματος εκ δεξιών που ενώνεται σε ένα κοινό μέτωπο, με το υφιστάμενο εξ αριστερών. Και όλοι αυτοί, μαζί με πολλές άλλες δυνάμεις (νέες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου χθες), δημιουργούν ένα συμπαγές μίγμα ακινησίας που με κάνει να αντιλαμβάνομαι τα δυσανάλογα μεγέθη στην ελληνική κοινωνία.
Είμαστε λίγοι και είναι πολλοί! Είμαστε ίσως μία τραγική μειοψηφία αυτοί που έχουμε την διάθεση να αισθανθούμε ικανοποίηση από την ανάκρουση μιας αλήθειας ή από την αποτελεσματικότητα των ρήξεων της πολιτικής. Είμαστε λιγότεροι σίγουρα, αυτοί που ξεπερνούμε το πρόσωπο και απολαμβάνουμε την διατύπωση της ουσίας, όταν τη λέει με θάρρος, δημόσια.
«Οι πολλοί» είναι αυτοί που προσαρμόζουν την πάγια πολιτική τους με την ήδη παραδεδομένη αντίληψη της κοινής γνώμης. «Οι κομμουνιστές είναι λαϊκοί αγωνιστές που πάντα ηττώνται και γι αυτό είναι συμπαθείς», «Η Εκκλησία είναι αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού κράτους», «Το Δημόσιο είναι ιερό προσανατολιστικό μέγεθος», «Οι ξένοι φταίνε για όλα», «Οι συνταξιούχοι σιτίζουν την ελληνική οικογένεια και ο ρόλος τους είναι ιερός για την ελληνική οικονομία».
Όλες οι παραπάνω θέσεις και δεκάδες άλλες συνθέτουν τον ακλόνητο συντηρητισμό της Μεταπολίτευσης και το σημείο αναφοράς για όλες τις πολιτικές «φάρες» όλων των κομμάτων. Που και που, εμφανίζεται κανένας τρελός να ξεφύγει και τον περιμένουν στη γωνία για κράξιμο. Οι υπόλοιποι ακολουθούν κατά γράμμα, την δοκιμασμένη συνταγή και βγαίνουν σχεδόν πάντα, κερδισμένοι από την ανυπαρξία και την πληκτικά προβλέψιμη παρουσία τους. Έτσι και αλλιώς, δεν έχουν άλλες επιλογές για να περιφέρουν το ανυπόληπτο σαρκίο τους εις βάρος όλων των άλλων
Δεν μπαίνω λοιπόν, στην ουσία της αντικομμουνιστικής διάθεσης του κ. Γεωργιάδη. Με απασχολούν αυτοί που του την είχαν στημένη για να τον κατακεραυνώσουν. Όλοι αυτοί που «επαναστατούν», κρυμμένοι πίσω από την ασφάλεια της κοινής αντίληψης, του μέσου όρου, της παραδοχής και της νόρμας των πολλών. Με ανακατεύουν όλοι αυτοί που βρίσκουν ευκαιρία να φωνάξουν πόσο «σύννομοι», πόσο «καθηλωμένοι» και πόσο «πιστοί» είναι στις παραδόσεις της «αυθεντικής απαίτησης» του «λαού».
Μακάρι οι μύθοι και οι παραδοχές των κατασκευασμένων θρύλων να στερέωναν τις κοινωνίες. Απ΄ ό τι φαίνεται όμως, στην περίπτωσή μας, κοντεύουν να μας διαλύσουν. Γιατί η Αριστερά, η Εκκλησία και ο κρατισμός μας κρατούν ασάλευτους, με δεμένα τα χέρια, περιμένοντας τον δήμιο να εκτελέσει την εντολή.
Δεν με νοιάζει αν είναι ο Γεωργιάδης που λέει μια μεγάλη αλήθεια. Δεν έχω πια περιθώρια να επιλέξω τον πολιτικό του γούστου μου για να πει αλήθειες ή να παλέψει γι΄αυτές. Ξέρω καλά ότι είμαστε λίγοι, πολύ λίγοι πια, αυτοί που θέλουμε να δούμε τι κρύβεται κάτω από το χαλί. Φιλελεύθεροι, Δεξιοί, Αριστεροί, Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ψηλοί, κοντοί… που κατανοούμε την ανάγκη της ρήξης με την αθλιότητα της «ολοκληρωτικής παράδοσης» που μας καταδυναστεύει.
Όσο για το ανεπίκαιρο της δήλωσης ή την «απρέπεια» απέναντι στο ηθικό πλεονέκτημα του σοσιαλισμού, μου φαίνεται κάπως περίεργη η καταδίκη, όταν συνηθίζεται εδώ και 70 χρόνια να χαρακτηρίζεται «φασίστας» όποιος δεν τολμάει να μην επενδύει την προκοπή της κοινωνίας στο οποιοδήποτε αριστερό όραμα.
Όπως αποδεικνύεται, δεν πρόκειται για αβρότητα μεταξύ ιδεολογιών αλλά για αμοιβαία στήριξη συμφερόντων.
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα είναι ότι η χώρα σέρνεται πίσω από «μυθόπληκτες» πλειοψηφίες που επιτρέπουν στις «επιτηδευμένες» μειοψηφίες να κυβερνούν. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι προβλέπεται και στο μέλλον να είναι. Κάθε αισιοδοξία είναι απλά μια επίφαση ελπίδας. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε πολύ λίγοι για να ανατρέψουμε οτιδήποτε…
