Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σύμφωνα με έκθεση της αστυνομίας που επικαλείται η Real της Κυριακής, το DNA που βρέθηκε στο πηδάλιο, στις μανέτες, στο κάθισμα του κυβερνήτη, αλλά και στον πίνακα οργάνων από την εργαστηριακή εξέταση, δεν ταυτίζεται με το δείγμα του φερόμενου ως χειριστή στο φονικό ταχύπλοο της Αίγινας, Θρασύβουλου Λυκουρέζου. Μέχρι τώρα, δεν υπήρξε καμία διάψευση από την αστυνομία, οπότε δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητήσουμε την εγκυρότητα της αποκάλυψης.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ο κ. Λυκουρέζος είναι ήδη προφυλακισμένος, έχοντας αναλάβει την ευθύνη της εμπλοκής του στο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή τόσων ανθρώπων. Και το ακόμα πιο περίεργο είναι πως, χωρίς να γνωρίζει λεπτομέρειες για την υπόθεση, ο υπουργός έσπευσε, τότε,να υπερασπιστεί με πρωτόγνωρο ζήλο τον χειριστή – εννοούσε σίγουρα τον κατηγορούμενο;- και από την πρώτη στιγμή να διεγείρει στην κοινή γνώμη υποψίες και σενάρια συγκάλυψης των υπευθύνων.
Εδώ που φτάσαμε η ιστορία αρχίζει να γίνεται αστυνομικό μπεστ σέλερ και χρειάζεται ο αστυνόμος Χαρίτος... του Πέτρου Μάρκαρη να ταξιδέψει μέχρι την Αίγινα. Να βάλει τα δυνατά του και να αποκαλύψει το έγκλημα. Όπως επίσης, θα πρέπει να ευχόμαστε ότι ο δικηγόρος των θυμάτων, Αλέξης Κούγιας, θα κρίνει ότι μπορεί να κάνει αποκαλύψεις, για τα δικά του ευρήματα, στην ελληνική κοινωνία. Γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρο πως, ακόμα κι αν ο κ. Κούγιας βρει την άκρη του νήματος, θα δώσει στην δημοσιότητα τα στοιχεία, εκθέτοντας και την ίδια την κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε να κάνουμε με τρεις διαφορετικές αλήθειες και έναν “χρησμό”! Η πρώτη είναι αυτή που γνωρίζουν οι επιβαίνοντες στο μοιραίο ταχύπλοο και ο Θ.Λυκουρέζος. Η δεύτερη αυτή που πρέπει να γνωρίζει η αστυνομία και η Δικαιοσύνη και η τρίτη αυτή που θα ανακαλύψει- αν δεν το έχει κάνει ήδη- ο Αλέξης Κούγιας. Το περιβάλλον των θυμάτων είναι οι τραγικοί παραλήπτες μιας πραγματικότητας την οποία υφίστανται μόνο ως αποτέλεσμα.
Ο χρησμός του “μύθου” στο “δράμα” είναι πιθανότατα, αυτός που κουβαλάει σαν μυστικό, ο “μάντης” Θοδωρής Δρίτσας, που πρώτος μίλησε με φωνή “μαντείου” για τον “τραγικό ήρωα” της υπόθεσης. «Είχε δικό του σκάφος πολλά χρόνια. Ήταν γνωστό για την ενασχόλησή του με τη θαλάσσια αναψυχή με το σκάφος αυτό. Ταυτόχρονα, είχε γνώση του χώρου αν και δεν ήταν Αιγινίτης».
Το ζήτημα είναι ότι για να φτάσουμε στη “λύση” θα πρέπει να συμπέσουν και οι τρεις αλήθειες σε μία κοινή κορύφωση που θα μας δώσει την αποκάλυψη. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν και τρεις θελήσουν να φτάσουν στην σύμπτωση ή αν αναγκαστούν από κάποιον να το πράξουν. Το πρώτο είναι μάλλον δύσκολο να συμβεί, δεδομένης της κραυγαλέας προσπάθειας που γίνεται να προφυλαχθεί ο ένοχος.
Επομένως, σε εκείνο που ελπίζουμε είναι να υπερισχύσουν οι αλήθειες των άλλων δύο, φωτίζοντας το μυστήριο της υπόθεσης. Ο Κούγιας δεν είναι σίγουρο πως θα το κάνει, ακόμα κι αν είναι σε θέση να υποδείξει τον πραγματικό ένοχο ή ακόμα και να εκθέσει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση. Δεν αποκλείεται άλλωστε, οι πελάτες του να αισθανθούν την δικαίωση μέσα από έναν επικερδή συμβιβασμό, που θα πετύχει ο δικηγόρος τους...
Το βάρος της αποκάλυψης, όπως είναι άλλωστε φυσικό, πέφτει στην αστυνομία και στη Δικαιοσύνη. Στο κάτω κάτω, σε ένα ευνομούμενο κράτος, αυτός είναι ο ρόλος των θεσμών: να λειτουργούν ως προσανατολιστικοί αξιακοί παράγοντες προς το συμφέρον των πολιτών. Και μάλιστα σε ό τι αφορά την ασφάλειά τους και την απονομή δικαίου, ακόμα περισσότερο. Ειδικά για υποθέσεις, όπου οι ψίθυροι και οι εικασίες έχουν φουντώσει, κλονίζοντας την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.
Επειδή όμως, ξέρουμε καλά πως την αξία των θεσμών την επιδοτούν οι σπουδαίοι άντρες, αναμένουμε από κάποιον- αστυνομικό ή δικαστή- να αναλάβει την ευθύνη της ώθησης προς την σύμπτωση των τριών μερών της αλήθειας. Γιατί είναι φανερό ότι χωρίς θεσμική “ώθηση” δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ στη δικαίωση, όσο κι αν βγαίνουν στη επιφάνεια νέα στοιχεία που θα ανατρέπουν τα δεδομένα.
Όσο για τον “χρησμό” του “γέροντος” Δρίτσα, αν δεν προκληθεί από κάποιον εξαναγκασμό και αδιέξοδη επιταγή, δεν πρόκειται να ενώσει τον “μύθο”. Όλοι ξέρουμε ότι ο υπουργός μία και μοναδική αλήθεια βλέπει μπροστά του: Αυτή που συμφέρει τους φίλους του, τους συντρόφους του και τους συναγωνιστές του...
