Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί αλλά δεν κυβερνιέται. Η οικονομία πρέπει να αναπτυχθεί αλλά δεν αναπτύσσεται. Η κοινωνία πρέπει να ηρεμήσει αλλά δεν ηρεμεί!
Αντίθετα, η κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει παντού προβλήματα. Από την πρωτοφανή εμμονή του Νίκου Παππά στο αδιέξοδο των καναλιών μέχρι την νέα ανάκληση της άδειας της «Ελληνικός Χρυσός» στις Σκουριές, από τον Σκουρλέτη.
Είναι σαφές ότι δεν ξέρουν τι θέλουν. Στην πραγματικότητα, συνεχίζουν να αντιμάχονται τον ίδιο τους τον εαυτό, με προοπτική ένα σκληρό εσωκομματικό εμφύλιο που θα ξεσπάσει λίγο πριν την μεγάλη πτώση.
Τα περιθώρια όμως στενεύουν επικίνδυνα και η οικονομία δεν αντέχει άλλη παραφροσύνη. Αρκεί να μελετήσει κάποιος τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας στα υπουργεία για να καταλάβει την απόλυτη άρνηση που επικρατεί παντού. Στις πολεοδομίες, στις ΔΟΥ, στις υπηρεσίες του υπουργείου Ανάπτυξης συναντά κανείς ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται πως η χώρα πορεύεται με ταχύτητα στην απομόνωση. Υπουργοί, όπως οι Σπίρτζης, Δρίτσας, Κατρούγκαλος διεξάγουν πόλεμο απέναντι στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων και παρεμποδίζουν κάθε μνημονιακή δέσμευση, όπου τους δίνεται η ευκαιρία.
Τα φαινόμενα δείχνουν ότι δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν γιατί θα κουράσουν τους βουλευτές τους, φέρνοντας τους μπροστά στην τελική απόφαση. Αν όμως, αντέξουν για μερικούς μήνες ακόμα- η deadline φαίνεται να βρίσκεται στον Φεβρουάριο- δύσκολα θα αποφύγουν μία νέα συμφωνία που θα οδηγεί στο τέταρτο Μνημόνιο.
Ο ίδιος ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), Klaus Regling, είχε προβλέψει από τα τέλη Αυγούστου ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να βγει στις αγορές το 2017 για να δανειστεί χρήματα απευθείας από τους επενδυτές. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό όταν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας παραμένουν ακόμη πάνω από το 8% και είναι αποτρεπτικά; Θα πρέπει να υποχωρήσουν σε επίπεδα κοντά στο 4 - 5% για να αντληθούν χρήματα, που και πάλι θα είναι πανάκριβα σε σύγκριση με τα μηδενικά επιτόκια δανεισμού πολλών ευρωπαϊκών χωρών και το επιτόκιο 1,5% με το οποίο μας δανείζει ο ESM. Οι αξιολογήσεις των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης επίσης είναι απαγορευτικές για τους διεθνείς επενδυτές και αντικατοπτρίζουν το μεγάλο έλλειμμα εμπιστοσύνης που εξακολουθεί να υφίσταται απέναντι στο ελληνικό αξιόχρεο.
Άρα που καταλήγουμε; Στο απόλυτο δίλημμα: Ή βγαίνετε στις αγορές ή ανανεώνουμε τους όρους για να σας ξαναδανείσουμε με τα προνομιακά μας επιτόκια. Κι όλα αυτά, αν λάβουμε υπόψη ότι πολύ δύσκολα θα καμφθεί ο Σόιμπλε προκειμένου να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, πριν τις γερμανικές εκλογές.
Ο χρόνος λοιπόν, πιέζει ασφυκτικά και τα σενάρια απλώνονται μπροστά τους, χωρίς κανέναν δικό τους έλεγχο, όσο δεν θέλουν να συνεργαστούν. Στη μόνη προοπτική που θα μπορούσε να ζητηθεί η συμβολή τους θα ήταν το τέταρτο Μνημόνιο να συνοδεύεται από την επιστροφή στη δραχμή! Είτε γιατί το θελήσουν οι δανειστές- κανείς δεν ξέρει πως θα αξιολογήσει το CDU εν όψει των γερμανικών εκλογών, μια απαλλαγή της Ευρωζώνης από τον προβληματικό της εταίρο- είτε γιατί ο Αλέξης Τσίπρας θα επιλέξει να κάψει τα πάντα πριν εγκαταλείψει την άφρονα πορεία του στην πολιτική.
Η πρόκληση σε κάθε περίπτωση, είναι η επιστροφή στις αγορές τον επόμενο χρόνο. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην εξουσία. Αντίθετα, μια νέα ισχυρή κυβέρνηση αποφασισμένη για τσουνάμι μεταρρυθμίσεων θα προκαλούσε ενθουσιασμό και αναστροφή κλίματος για μία υπόθεση που αυτή τη στιγμή θεωρείται χαμένη.
Προσωπικά, είμαι από αυτούς που θα ήθελαν να παραμείνουν στην εξουσία, μέχρι το 2019. Γιατί θεωρώ ότι πρόκειται για ιστορική ευκαιρία να κατανοήσουν οι Έλληνες τι σημαίνει Αριστερά. Δεν έχουμε όμως, την πολυτέλεια να περιμένουμε. Είναι τόσο αποπνικτική η ατμόσφαιρα που μερικοί μήνες καθυστέρησης ακόμα, θα μας οδηγήσουν στη δραχμή και στην εξαθλίωση και μάλιστα με το χειρότερο κόστος που θα μπορούσε να μας επιβληθεί.
