Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα φτάναμε μια μέρα να βλέπουμε στη Βουλή, την απόλυτη σύμπνοια μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής για κοινό υποψήφιο στο ΕΣΡ! Και τι διαβολική σύμπτωση! Ο προτεινόμενος Βύρων Πολύδωρας να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη δύο «Παππάδων», του αριστερού Νίκου και του ακροδεξιού Χρήστου ο οποίος δήλωσε πως ο υποψήφιος χαίρει της εκτίμησης του κόμματός του.
Το σκηνικό αρχίζει και γίνεται πια αποκαλυπτικό. Κάποιες φορές σκέπτομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί σαν «χωματερή» για κάθε παρασιτικό ή ολοκληρωτικό κατάλοιπο του πολιτικού συστήματος. Όχι μόνο τώρα που κυβερνάει αλλά και πιο πριν, φαίνεται να έπαιξε ένα ρόλο αποκάλυψης για ακραία στοιχεία από όλες τις κατευθύνσεις. Τώρα όμως, σαν να μην μπορεί να κρυφτεί άλλο, ανοίγεται πιο πολύ, αναζητώντας συμμαχίες οπουδήποτε υπάρχει κοινή φιλοσοφία στον συντηρητισμό και στην εσωστρέφεια του εθνολαϊκισμού του.
Πέρα από τη συμμαχία με το κόμμα του Πάνου Καμμένου, το πιο χαρακτηριστικό δείγμα συμπάθειας προς την ακροδεξιά, ήταν τα ατελείωτα «φλερτ» της κ. Κωνσταντοπούλου, στην προηγούμενη Βουλή. Γιατί η τέως πρόεδρος αποτελούσε το πιο εμφατικό δείγμα του αριστερού ολοκληρωτικού ενστίκτου. Σκιαγραφούσε τη μία μετά την άλλη, εικόνες συμπόρευσης με οτιδήποτε εκφράζει την τιμωρητική διάθεση απέναντι στον «αστικό καθωσπρεπισμό» του παλιού συστήματος. Ενσωμάτωνε συνεχώς, στους τακτικισμούς της κάθε μέσο , κηρύσσοντας «επιστράτευση», με ταυτόχρονο προσκλητήριο όλων των αιχμηρών και λούμπεν στοιχείων για να πολεμήσουν μαζί της!
Στην περίπτωση του αποσυρθέντα, πλέον, Πολύδωρα, και οι δύο- ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή- βρίσκουν ένα κατάλληλο πρόσωπο να «κάνουν την δουλειά» τους. Κι αυτό συμβαίνει πάντα, όποτε συντάσσονται δυνάμεις συντηρητισμού με εκδικητική διάθεση απέναντι στο σύστημα: Επιλέγονται πρόσωπα από το περιθώριο, προκειμένου να λειτουργήσουν σαν δόλωμα αιχμής στο ανακάτεμα της τράπουλας. Αναλώσιμα δηλαδή, «υποζύγια» που εμφανίζονται πρόθυμα – εξαιτίας της άγνοιάς τους- να εισπράξουν τις αντιδράσεις που θα προκληθούν, θεωρώντας ότι συνασπίζονται με το φαντασιακό εκτόπισμά τους, σε κάποια «ηρωική» αποστολή.
Όπως και να ΄χει, είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κόκκινο και έναν μαύρο Παππά, που συγκλίνουν λίγο λίγο προς την κοινή τους αφετηρία, ρολάροντας προς την σκοπιμότητα και την αποκάλυψη της αυθεντικής τους φύσης.
Και για όποιον ακόμα δεν κατάλαβε τι συμβαίνει γύρω του, καλό είναι να αισθανθεί λίγο περισσότερο τον εξευτελισμό του και την υποτίμηση της νοημοσύνης του. Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν αγχώθηκε ποτέ με το ζήτημα της Χρυσής Αυγής γιατί ποτέ δεν ήταν ο αντίπαλός της. Γι αυτό και δεν έκανε τίποτα για την επίσπευση της δίκης για την δολοφονία του Φύσσα. Άλλωστε, η ηρωοποίησή του ήταν αρκετή για τον εμπλουτισμό της αριστερής «μυθολογίας» και κάθε άλλη δικαίωση για έναν νέο άνθρωπο, ήταν περιττή και ανώφελη.
H ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη από μικρές ή μεγάλες εστίες ολοκληρωτισμού που αναζητούν στέγη ή δικαίωση δια μέσου πολιτικών σχημάτων που υπόσχονται εκδίκηση ή τιμωρία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή αναδείχθηκαν από κοινά γονίδια «εξέγερσης» και ακατάσχετου θυμού απέναντι στο παλιό σύστημα που είπαν όμως, ψέματα ότι θα το αλλάξουν. Να το εκμεταλλευτούν ήθελαν και να το ελέγξουν.
Να λοιπόν, που κολλάει ο Μπαλτάκος στις συναντήσεις με τον Κασιδιάρη και να πως ερμηνεύεται η επιλογή Πολύδωρα για τις «υπερκομματικές» διαθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο, όπως και κάθε άλλη μορφή του αποδυναμωμένου πια παλιού πολιτικού κόσμου είναι έτοιμη να δηλώσει υποταγή στο αιχμηρό και αδίστακτο που αναρριχάται στην εξουσία, αποκτώντας ισχύ.
Υπάρχουν όμως, ακόμα υγιείς δυνάμεις που αντιστέκονται. Το ζήτημα είναι πόσες είναι και τι ποσοστό αντιπροσωπεύουν στην κοινωνία. Γιατί η τάση καπηλείας του παλιού που περιγράφω πιο πάνω, δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Θα συνεχίσει την προσπάθεια περισυλλογής των «λυμάτων» που έχουν πλέον, χρήση «λιπάσματος» για τους τακτικισμούς τους. Ειδικά όταν έρθει η ώρα της επιβίωσης, όπου τότε όλα πια θα είναι θεμιτά και επιτρεπτά…
