Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στην Ελλάδα, επιβεβαίωσε ο Λευκός Οίκος. Ο πλανητάρχης θα επισκεφτεί την Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου, ενώ η αποχαιρετιστήρια περιοδεία του περιλαμβάνει επίσης στάσεις στη Γερμανία και το Περού.
Μια χαρά βεβαίως, που έρχεται ο Πρόεδρος κι απ΄τα μέρη μας αλλά με βάζει σε σκέψεις το ενδιαφέρον του. Διάβασα πρόσφατα και τις αποκαλύψεις των Wiki Leaks για τις πιέσεις- καθαρές εντολές μου φαίνονται- των Κλίντον και Ομπάμα στον πρωθυπουργό, προκειμένου να δεχτεί το τρίτο Μνημόνιο και φοβήθηκα μην τον βάλει τώρα να υπογράψει και τέταρτο, με αντάλλαγμα την απομείωση του χρέους…
Σε κάθε λογικό άνθρωπο, φαίνεται κάπως περίεργη αυτή η όσμωση μεταξύ μιας αριστερής κυβέρνησης και του «ιμπεριαλιστικού» αμερικανικού παράγοντα. Ειδικά, σε ό τι αφορά ανθρώπους οι οποίοι μεγάλωσαν με τον αφορισμό κάθε λέξης και σημείου που εκπορεύεται από την «Μέκκα» του καπιταλισμού. Για να μην θυμηθούμε τα «λαϊκά δικαστήρια» στο Σύνταγμα και την «επανάσταση», κατά την διάρκεια της επίσκεψης Κλίντον στην Αθήνα.
Αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρουσα για κλινικούς ψυχολόγους, είναι η λήθη που απλώνεται πάνω από τις συνειδήσεις των Ελλήνων. Αυτών που μέχρι την δεκαετία του ΄90, βίωναν αισθαντικά τον αντιαμερικανισμό τους και πέρασαν αργότερα, με απίστευτη ευκολία, στον σκληροπυρηνικό αντιγερμανισμό τους.
Κάπως έτσι εξηγείται, ίσως και η «συνεργασία» της σημερινής αριστερής κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα με τους Αμερικανούς. Πολλοί «ευφάνταστοι» εν τω μεταξύ- εγώ δεν τους πιστεύω- λένε πως οι Αμερικάνοι είναι που τον ανέδειξαν στην εξουσία, ότι αυτοί του έστειλαν δυο, τρεις συμβούλους και οι ίδιοι είναι που σφύριξαν στη Μέρκελ να μην γελάει μαζί του, όταν τον συναντά αλλά να υποδύεται ότι τον παρακολουθεί με σοβαρότητα και σεβασμό…
Αλήθεια, ποια εκλογικά ποσοστά είναι αυτά που αδιαφορούν για την συγκυβέρνηση «αριστερού» Τσίπρα και «δεξιού» Καμμένου και που δεν έμαθαν τίποτα για τις εντολές Ομπάμα στην υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Που δεν πήραν ακόμα, χαμπάρι ότι ο πρωθυπουργός της μεσογειακής «μπανανίας» τους κυβερνάει τη χώρα με ισχυρές δόσεις εγχώριου «σανού» και με υπερατλαντικά τηλέφωνα για τις εξωτερικές του συναλλαγές.
Κι όμως, δεν είναι η πρώτη φορά. Για όσους γνωρίζουν μερικές σελίδες ιστορίας και όχι μόνο συνθήματα σε πανό, η Αριστερά έπαιζε ανέκαθεν έναν παρόμοιο ρόλο, κάθε φορά που ακουμπούσε την εξουσία. Μπορεί να λειτουργούσε κάπως πιο διακριτικά αλλά η ουσία ήταν η πλήρης υποταγή της σε καλές «συνεργασίες» με τον λαϊκά καταξιωμένο «εχθρό» της. Και πριν και μετά την Μεταπολίτευση, αρκετοί Έλληνες Αριστεροί είχαν ανοιχτό τον δίαυλο με ανθρώπους πέρα από τον Ατλαντικό, παρά με τους παλιούς τους συντρόφους…
Όπως και να ΄χει, το δυστύχημα είναι ότι αυτή τη στιγμή το πλοίο πλέει ακυβέρνητο πίσω από τις διαθέσεις των Αμερικανών και όχι των Ευρωπαίων. Και το χειρότερο είναι πως οι πρώτοι δίνουν τις εντολές που εκτελούν για χάρη μας, οι δεύτεροι με τον δικό τους τρόπο. Και αυτό, από μόνο του, δείχνει πολύ επικίνδυνο, εξαιτίας της έλλειψης ενός οργανωμένου σχεδίου που θα μας έβγαζε από την κρίση.
Το θέμα είναι ότι για να υπηρετήσουμε ένα ευεργετικό πλάνο εξόδου θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το ακολουθήσουμε σε συνεργασία με τους δανειστές μας. Δεν το κάνουμε όμως, αυτόνομα, από δειλία και ανικανότητα. Επομένως, η μόνη λύση είναι, όπως πάντα άλλωστε, η επιλογή του συρμού και της επαιτείας μεταξύ Ευρωπαίων και Αμερικανών και όχι η ανάληψη της εθνικής ευθύνης, ως ανεξάρτητης ευρωπαϊκής χώρας.
Επιμένω όμως, να εκπλήσσομαι από την μεγαλειώδη αμνησία μας στις καταβολές της ιδεολογίας που πότισε την μεταπολεμική Ελλάδα για μισόν αιώνα. Τόσο εύκολα αλλάξαν τους «δαίμονες» και τους κάνανε «συμβούλους»; Οι μαινόμενοι Αριστεροί που έκαιγαν την σημαία τους μπροστά στην πρεσβεία κάθε Νοέμβρη;
Ίσως γιατί ως λαός, αρπαζόμαστε εύκολα με όλα αλλά τελικά καταπίνουμε τα πάντα. Ίσως γιατί ο νέος «ευεργέτης» του «υποτακτικού»- ιδίως μετά τα ευρωπαϊκά πακέτα(!)- είναι πάντα πιο πρόσφορος για «εχθρός», από τον παλιό που γίνεται πλέον φίλος για νέα εξυπηρέτηση…
