Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Για πρώτη φορά, στην πολιτική μας ιστορία, δεν μπορούμε να φανταστούμε ποια θα είναι η εικόνα ενός πρωθυπουργού και του κόμματός του, όταν φύγει από την εξουσία. Πραγματικά, είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κανείς σε τι κατάσταση θα βρεθεί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την απώλεια της εξουσίας. Είναι τόσο πολύ εκτεθειμένος σε αμετροέπεια, πρωτοφανή άγνοια για ηγέτη και τεράστια ρίσκα για την χώρα που ηγούνταν. Για το κόμμα του ίσως είναι πιο εύκολο να προφητεύσει κανείς την αποσύνθεση και την διάλυσή του σε κομμάτια άστεγων πολιτευτών. Για τον ίδιο όμως, είναι παρακινδυνευμένη οποιαδήποτε εικασία για το πολιτικό του μέλλον.
Εκείνο βέβαια, που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι για το τι μπορεί να υποστεί από τις αποκαλύψεις όλων αυτών που θα διαπιστώσουν ότι είναι πια απροστάτευτος και χωρίς εξουσία. Έλληνες και ξένοι, φίλοι και εχθροί, απατημένοι σύντροφοι και παλιοί διεκδικητές προνομίων θα πέσουν πάνω του να τον φάνε.
Ο γάλλος πρόεδρος Ολάντ χωρίς να περιμένει τις παραπάνω εξελίξεις, εξέδωσε βιβλίο (εκμυστηρεύσεις του σε δυο δημοσιογράφους της Λε Μοντ) και σε κάποιο κεφάλαιο, περιγράφει μια συνομιλία του με τον Vladimir Putin, με πρωταγωνιστή της αφήγησης, τον έλληνα πρωθυπουργό. Όπως διηγείται ο εκδικητικός... "Ολαντρέου", ο ρώσος πρόεδρος του ανέφερε ότι ο Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στην Μόσχα, που είχε προηγηθεί, τον ρώτησε εάν θα μπορούσε να τυπώσει χαρτονομίσματα δραχμής στη Ρωσία!
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που γίνονται «ανατριχιαστικές» αποκαλύψεις για τις κινήσεις του ίδιου του Τσίπρα, του «έμπιστου» ΥΠΟΙΚ του Βαρουφάκη, του «ομόαιμου» υπουργού του Λαφαζάνη (Νομισματοκοπείο) και για πολλούς άλλα στελέχη της κυβέρνησης, στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Φανταστείτε όμως, τι έχει να γίνει, όταν δεν θα υπάρχει πια κανένας ενδοιασμός και τακτ, λόγω της απώλειας της κυβερνητικής ασυλίας που απολαμβάνουν τώρα, μέσα και έξω από την χώρα, ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του.
Το σίγουρο είναι ότι έχουμε να μάθουμε πολλά, ιδιαίτερα για ολόκληρη την «επαναστατική» περίοδο της «διαπραγμάτευσης», κατά την οποία η χώρα πέρασε δια πυρός και σιδήρου, ρισκάροντας την έξοδό της από την Ευρώπη και την απομόνωσή της από τον υπόλοιπο κόσμο. Τότε που παρακολουθούσαμε εμβρόντητοι τις «παραστάσεις» του Γιάνη στο Eurogroup και τις «εφόδους» του Αλέξη στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, προκειμένου να υπογράψει με τους χειρότερους όρους το πιο σκληρό μνημόνιο της εξαετίας.
Φανταστείτε λοιπόν, τι έχει πει στις συναντήσεις με άλλους ηγέτες. Δεν θέλει και πολύ φαντασία να μαντέψουμε τις απίθανες σκέψεις ή τις γκάφες ενός άπειρου και θρασύτατου – λόγω νωπής «λαϊκής αποθέωσης»- νεαρού ηγέτη που αγνοεί κάθε κανόνα διπλωματίας, πολιτικών ισορροπιών και οικονομικών συνθηκών στην Ευρώπη. Πόσα λογικά άλματα και πόσες αδιέξοδες κρίσεις μπορεί να κατέγραψαν οι συνομιλητές του, κάθε φορά που έμεναν έκπληκτοι για το πώς είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός να εξουσιοδότησε έναν τέτοιο άνθρωπο για να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας του, σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της.
Το καλό με τον Αλέξη Τσίπρα, είναι πως η τύχη φαίνεται να προστατεύει ως τώρα, την μοιραία θέση του στην πολιτική. Μολονότι είναι πασιφανής η αδυναμία του να βρει λύσεις για την κοινωνία, ο ίδιος συνεχίζει να απολαμβάνει την παντοδυναμία του εντός και εκτός κόμματος.
Το τι θα συμβεί όμως, στο μέλλον, όταν η παράσταση τελειώσει και πάρουν τις πένες τους οι «κριτικοί»; Εγώ τουλάχιστον, περιμένω πολύ περισσότερα από τον Ολάντ και τη Μέρκελ, ειδικό βιβλίο από Σόιμπλε και το καλύτερο από τον Ρέντσι- οι «φίλοι» είναι που κρατάνε τις εκπλήξεις για το τέλος επειδή ξέρουν τα πιο πολλά.
Κι αυτά μόνο από τους έξω. Από τους μέσα, τους «θεράποντες» και τους «πραίτορες» είναι άλλη υπόθεση που θα την απολαύσουμε από κοντά σε συνέχειες...
