Ένα παράδειγμα που μου άρεσε να χρησιμοποιώ πάντα, για να περιγράψω την αισθητική του σοκ, ήταν το εξής: Ας υποθέσουμε ότι στο δρόμο, έξω από το γραφείο, περνάει μία ευτραφής κυρία, ολόγυμνη! Χωρίς αμφιβολία, όλοι θα βγούμε στο παράθυρο, να τη δούμε...

Την Κυριακή, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε, μετά τα σόου της Αμερικής, να κάνει πάρτι στη Μακρόνησο, διεγείροντας την αριστερή του φύση. Μαζεύτηκε λοιπόν, εκεί, ένα τσούρμο «επαναστάτες» με «τιμονιέρη» τον Κατρούγκαλο. Θυμίζοντας σε όλους, ότι η Αριστερά είναι πάντα εδώ, ακόμα κι αν ετοιμάζει για την 17η Νοέμβρη πορεία με μπουσούλημα στην αμερικανική πρεσβεία

Ο πολύς κ. Κατρούγκαλος σαν γνήσιος «κομμουνιστής» καταθέτει μία ρύθμιση για το δικαίωμα της αξίωσης αποζημιώσεων για τους πρώην βουλευτές! Το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ το ψηφίζει και ενεργοποιείται έτσι η απαίτηση της αποζημίωσής τους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιδρά και ξεκαθαρίζει τη θέση του, απομακρύνοντας από το κόμμα όποιον συνεχίσει να προκαλεί το κοινό αίσθημα

Δεν σας κρύβω ότι έχω περάσει, προ πολλού, στο φάσμα ενός απροσδιόριστου φόβου. Νομίζω ρε παιδί μου, ότι κάτι δεν πάει καλά γύρω μου. Μου μπαίνουν ιδέες ότι παίζω στο «Τruman show». Να δεις, λέω, που κάποιοι, κάπου, με παρακολουθούν, ενώ οι υπόλοιποι στο περιβάλλον μου, τα ξέρουν όλα και δεν μου το λένε…

Όσο κυλάει ο πολιτικός του χρόνος ο ΣΥΡΙΖΑ – ως κόμμα, ως ιδεολόγημα, ως φορέας- μοιραία, ξεγυμνώνεται από τις εξελίξεις. Το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Αμερική, απέδειξε ότι δεν υπάρχουν πλέον, αρχές και κανόνες για να συγκρατήσουν τον πολιτικό αμοραλισμό της κυβέρνησης.

Τα πράγματα είναι μάλλον απλά για τις επενδύσεις που τόσο πολύ περιμένουμε. Και προφανώς δεν είναι θέμα καλών προθέσεων και ευγένειας. Είναι ζήτημα οικονομικής ελευθερίας, θεσμικής προστασίας της επιχειρηματικότητας, ταχύτητας κινήσεων και φορολογικής σταθερότητας

Ο Παπανούτσος, στο «Δίκαιο της Πυγμής», αναφέρει κάτι που ταιριάζει μια χαρά με την κυρίαρχη αυθαιρεσία στα πανεπιστήμια. Θεωρεί ότι, παρόλο που η φύση η ίδια επιβάλλει μια επαναλαμβανόμενη συνθήκη βίας στο περιβάλλον, ο άνθρωπος είναι σε θέση να την ανατρέψει.

Ξεκινώντας από τα «χρίσματα» των κυβερνήσεων και προχωρώντας ακόμα και στις «ευλογίες» ίδρυσης πολιτικών κομμάτων, η «Ελληνική Δημοκρατία» παλινδρομούσε πάντα, μεταξύ ευρωατλαντικής διάθεσης και αμερικανικής επιβεβαίωσης των «συμφερόντων» της. Με αποτέλεσμα, οι εγχώριοι αχυράνθρωποι να ευδοκιμούν περισσότερο από τους κανονικούς, εις βάρος της οιασδήποτε πιθανότητας για μία ανεξάρτητη πολιτική.

Το Λονδίνο του 1840 ήταν μία βρώμικη και επικίνδυνη πόλη. Ο Τάμεσης ένας μεγάλος βόθρος και το πόσιμο νερό δυσεύρετο. Οι άνθρωποι που είχαν στοιβαχθεί στις ανήλιαγες συνοικίες του είχαν εγκαταλείψει την «καθαρή» ζωή της επαρχίας, προκειμένου να δουλέψουν στα εργοστάσια για μία σταθερή θέση δουλειάς.

Να όμως, που οι φίλοι μας οι Ισπανοί βρέθηκαν στην ανάγκη μας. Έψαχναν οι κακόμοιροι να βρουν πώς μπορεί να αποδοθεί στα ισπανικά, αυτό που έκανε ο ηγέτης της Καταλονίας, Puigdemont για να παγώσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Υιοθέτησαν λοιπόν μία ελληνικότατη λέξη – σε «νεοβαλκανική» version- που ανταποκρίνεται πλήρως στην κίνηση του καταλανού αυτονομιστή: Kolotumba!

Το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου που ψηφίστηκε, χθες, έδειξε πολλά για την ποιότητα της διαλεκτικής στην πολιτική μας ζωή. Στην ουσία, όλη αυτή η υπόθεση ξεσήκωσε ένα κύμα εντυπωσιοθηρίας, για να εξυπηρετήσει για άλλη μία φορά, τα συμφέροντα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα προπέτασμα καπνού, προκειμένου να καλυφθεί η ανεπάρκεια της κυβερνητικής πολιτικής στη διοίκηση της χώρας

Η ψηφοφορία για την Κεντροαριστερά, δίνει την αφορμή για μία αλλαγή εποχής που πρέπει επιτέλους, να συζητήσουμε πολύ σοβαρά. Έχουμε πλέον την δυνατότητα και τις εγγυήσεις της τεχνολογίας να προχωρήσουμε στην πολιτικοποίηση της κοινωνίας. Να περάσουμε σε μία «δημοκρατία ευθύνης» για τον πολίτη.

Ένα από τα καλά της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανάδειξη διαχρονικών συμβόλων. Προτύπων δηλαδή, νοσηρότητας της λειτουργίας του κράτους που οι προηγούμενοι τα έντυναν με γελοίες γραβάτες για να μην προκαλούν την κοινή θέα. Ο Καρανίκας είναι ίσως το πιο εμβληματικό δείγμα του πολιτικού συστήματος. Ακόμα και αν δεν υπήρχε, έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Ο Γιάννης Ραγκούσης μίλησε στο περιοδικό της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, «Antivirus», λέγοντας ότι έχει συναντήσει εκπροσώπους της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας οι οποίοι είναι ομοφυλόφιλοι! Οι «ομοφυλόφιλοι μητροπολίτες» όμως, είναι όρος που δεν ανταποκρίνεται σε καμία «δεοντολογική» πραγματικότητα.

O Διονύσης Τσακνής, υπέβαλε χθες την παραίτησή του. Ο βασικός λόγος που επικαλείται είναι ο «Καλφαγιανισμός» της δημόσιας τηλεόρασης. Όσοι έχουν στοιχειώδη αντίληψη τι συμβαίνει διαχρονικά στην ΕΡΤ, ξέρουν ότι ο Καλφαγιάννης είναι ο «ισόβιος» πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ και αποτελεί το σκιώδες αφεντικό εργαζομένων και διοικήσεων.

Δεν θα ξεκινήσω από τον Στέφανο Μάνο αλλά από τον μακαρίτη Στέλιο Σταυρίδη. Δεν ξέρω πόσοι τον θυμούνται αλλά εγώ φέρνω πάντα στον νου μου, μία εμβληματική φράση του που είναι ακριβώς ίδια με την δική μου, κάθε φορά που έχω μπροστά μου μια συμπλεγματική άρνηση.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι για το ζήτημα της Καταλονίας. Κάθε σύγκριση των σημερινών αυτονομιστικών διαθέσεων με τις επαναστάσεις του 19ου και 20ου αιώνα είναι τουλάχιστον αφελής. Ακόμα και αν επιχειρήσει κανείς να δει κοινά χαρακτηριστικά με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, θα βρεθεί μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό εθνοτικό, φονταμενταλιστικό και θρησκευτικό περιβάλλον.

Ο Τσώρτσιλ έλεγε ότι η δημοκρατία είναι ένα προβληματικό πολίτευμα. Όπως επίσης, ότι «το καλύτερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με το μέσο ψηφοφόρο»... Αλλά πάντα συμπλήρωνε: «δεν έχουμε μέχρι στιγμής εφεύρει κάτι καλύτερο».

Κρατώντας τις δηλώσεις Τσακαλώτου ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχουμε που να βάλουμε τους επενδυτές, παραμένω αισιόδοξος για το μέλλον αυτής της χώρας. Δεν μπορεί, λέω μέσα μου, ένας υπουργός να λέει ψέματα, κάτι θα ξέρει. Θα έρχονται μηνύματα στο υπουργείο του που εγώ δεν βλέπω.

Ο Παναγιώτης Σγουρίδης παραβρέθηκε πρόσφατα στο Αναπτυξιακό Συνέδριο Κρήτης, όπου κυβέρνηση και τοπικοί παράγοντες συγκεντρώθηκαν για να μαζέψουν τις ιδέες τους για την ανάπτυξη του νησιού. Αφού μίλησαν όλοι, αποθεώνοντας ο καθένας το δικό του «ιδιωτικό» σχέδιο, αποφάσισε και ο Σγουρίδης να προτείνει κάτι εξαιρετικά καινοτόμο.

Ο Παύλος Μπακογιάννης μπορούσε να οριοθετήσει την απαρχή ενός καθαρού πολιτικού συστήματος που θα απομόνωνε τις δυνάμεις του διχασμού. Δίνοντας τη σκυτάλη αργότερα σε άλλους που θα προσπαθούσαν να τον μιμηθούν. Διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά της αποκαθήλωσης συμβόλου σε ό τι αφορά την περίοδο. Ήταν ενωτικός και από τους πρωτεργάτες της συγκυβέρνησης ΝΔ- Συνασπισμού.

Οι ψηφοφόροι του λατρεύουν τον Πάνο Καμμένο. Και δεν πρόκειται να τον «πουλήσουν» για μία ρουλέτα. Το πολύ πολύ να ρωτήσουν αν έχασε ποντάροντας στον αγαπημένο του αριθμό. Αυτό ίσως αποτελέσει κριτήριο για να χάσει μερικές ψήφους στις επόμενες εκλογές. Όλα τα υπόλοιπα είναι για μας τους αφελείς που μιλάμε ακόμα με όρους άλλων δεκαετιών. \r\n\r\n

Έχουμε να κάνουμε με κυβέρνηση τζογαδόρων που θέλουν μόνο να γοητεύουν τις συνοδούς τους και να φιγουράρουν ανέξοδα στις πράσινες τσόχες της Ευρώπης. Κάπως έτσι φαντάζονται την πολιτική και τους διεθνείς συσχετισμούς, αφού από μικροί συνήθισαν στη ρητορική του \\\"τυχοδιωκτικού κεφαλαίου\\\".

Ο υποψήφιος πρωθυπουργός δεν περιμένει πρώτα να εκλεγεί αλλά από τον ρόλο του διεκδικητή της εξουσίας, αποκαλύπτει τις προθέσεις του: ονειρεύεται ένα αυτόνομο και δημιουργικό σχολείο, σκοπεύει να επενδύσει στην αριστεία, να καθιερώσει παντού την αξιολόγηση, να επιδιώξει την ίδρυση μη κρατικών και ιδιωτικών πανεπιστημίων και να απελευθερώσει την Εκπαίδευση από τον κρατισμό. Πιο ξεκάθαρος δεν μπορεί να γίνει.