Του Ανδρέα Ζαμπούκα
O Διονύσης Τσακνής, υπέβαλε χθες την παραίτησή του. Ο βασικός λόγος που επικαλείται είναι ο «Καλφαγιανισμός» της δημόσιας τηλεόρασης. Όσοι έχουν στοιχειώδη αντίληψη τι συμβαίνει διαχρονικά στην ΕΡΤ, ξέρουν ότι ο Καλφαγιάννης είναι ο «ισόβιος» πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ και αποτελεί το σκιώδες αφεντικό εργαζομένων και διοικήσεων.
To bullying που ο ίδιος ο Τσακνής υπαινίσσεται δεν έχει να κάνει μόνο με τον Καλφαγιάννη αλλά και με την προχθεσινή επίσκεψη του υπουργού Νίκου Παππά, προκειμένου να παρουσιάσει την νέα διοίκηση!
Όλα αυτά είναι τόσο προβλέψιμα όσο και ότι πουθενά στον κόσμο κάποιο αριστερό καθεστώς δεν ευδοκίμησε. Το θέμα είναι αν πρέπει να αισθάνεσαι ικανοποιημένος με την επιβεβαίωση των εξελίξεων ή να πέφτεις σε κατάθλιψη, που τόσοι άνθρωποι σου λένε ακόμα «γιατί οι άλλοι ήταν καλύτεροι;». Μπορείς βέβαια εδώ να τους απαντήσεις ότι στο μόνο που έχουν δίκιο είναι ότι αυτοί οι περίφημοι «άλλοι» επέτρεψαν σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης να αναπτυχθεί το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ και οι απανταχού Καλφαγιάννηδες.
Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου έπεσε με το πρόσχημα της ΕΡΤ, όταν ο Φώτης Κουβέλης αφουγκράστηκε την «βουβή οργή» της κοινωνίας για το «μαύρο» σε έναν κακοφορμισμένο και προκλητικό δημόσιο φορέα. Τότε βέβαια, η δημοκρατική κοινωνία δεν είχε την ίδια ευαισθησία με τον «Καλφαγιαννισμό» και την δικτατορία των συνδικάτων της ΕΡΤ, επειδή οι «άλλοι» δεν είχαν αναλόγως τα κότσια και την ευφυΐα να της εξηγήσουν την πραγματικότητα.
Στη ζωή, η σχετικότητα είναι βασική αρχή των πάντων. Υπάρχουν όμως κάποιες απόλυτες συνθήκες που επιβεβαιώνουν την ανάγκη για βεβαιότητα. Ε μία λοιπόν από αυτές τις βεβαιότητες είναι αυτήν ακριβώς που διατύπωσε χθες ο Διονύσης Τσακνής. Του πήρε βέβαια, 2,5 χρόνια να το μάθει αλλά δεν βαριέσαι, στο κάτω κάτω, ο λογαριασμός για τα δίδακτρα σε όλους εμάς έρχεται και όχι στον ίδιο.
Αν κάτι είναι απολύτως υπεύθυνο για την σαπίλα της ελληνικής δημοκρατίας είναι ο «άρρωστος κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός» όπως τον αποκάλεσε ο Τσακνής. Οι συμμορίες κάποιων προστατευμένων από τα κόμματα, παρασιτικών συνδικαλιστών που ανεβοκατεβάζουν τις κυβερνήσεις. Αυτούς βέβαια – τον Καλαφαγιάννη για παράδειγμα- ο δικαιωμένος πλέον, για την ΕΡΤ, Σαμαράς δεν τους καταδίκασε μαζικά αλλά κατ΄επιλογήν. Κι αυτό ακριβώς ήταν το μεγάλο του λάθος. Γιατί έκλεισε την ΕΡΤ, χωρίς να μπει στον κόπο να τους αποκαλύψει στον ελληνικό λαό. Από την άλλη ούτε και το ΠΑΣΟΚ – ως κυβερνητικός εταίρος- προχώρησε τον συνδικαλιστικό νόμο που παρέμεινε στο συρτάρι του υπουργού Βρούτση, χωρίς ακόμα να ψηφιστεί.
Είχε λοιπόν, δίκιο ο Σαμαράς που την έκλεισε; Προφανώς ναι και η σημερινή παραίτηση Τσακνή τον δικαιώνει. Δεν αρκεί όμως αυτό. Γιατί θεσμικά, δεν υπήρξαν οι εγγυήσεις που θα κατοχύρωναν ένα υγιές σχήμα για το μέλλον. Με λίγα λόγια, καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν πρόκειται να εξυγιάνει οργανισμούς και φορείς του Δημοσίου αν δεν ψηφιστεί ο συνδικαλιστικός νόμος που θα απαιτεί την δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων. Αν δεν ξηλωθούν άπαξ και χωρίς επαναφορά οι εγκληματικές οργανώσεις των συνδικαλιστών που πουλούν προστασία στους εργαζόμενους και εκβιάζουν τις εξουσίες.
Αλλά κι αυτός ο Τσακνής ρε παιδί μου, να μην πάρει χαμπάρι τι θα πει «Καλφαγιαννισμός» 2,5 χρόνια; Ελπίζω τώρα, «να μείνει μονάχος στο παρόν του να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται. Κι ας έχει τις συνέπειες του νόμου» και της αριστερής αφέλειας- μην πω τίποτα βαρύτερο- που τον έδερνε…
