Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ξεκινώντας από τα «χρίσματα» των κυβερνήσεων και προχωρώντας ακόμα και στις «ευλογίες» ίδρυσης πολιτικών κομμάτων, η «Ελληνική Δημοκρατία» παλινδρομούσε πάντα, μεταξύ ευρωατλαντικής διάθεσης και αμερικανικής επιβεβαίωσης των «συμφερόντων» της. Με αποτέλεσμα, οι εγχώριοι αχυράνθρωποι να ευδοκιμούν περισσότερο από τους κανονικούς, εις βάρος της οιασδήποτε πιθανότητας για μία ανεξάρτητη πολιτική.
Όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν σκιές συνωμοσιολογίας αλλά αναπόφευκτες βεβαιότητες για ένα νεοπαγές έθνος (το «Ελληνοχριστιανικόν») το οποίο δεν επιδίωξε ποτέ με ωριμότητα, την πολιτική και εθνική του ανεξαρτησία. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, άλλωστε, εμείς οι ονειροπόλοι «φεντεραλιστές» έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σε μία ενωμένη Ευρώπη. Εκεί όπου το εθνικό μας αφήγημα θα δυναμώσει ως ανεξάρτητο μέρος μιας δυνατής και ελεύθερης πολυεθνικής κυριαρχίας.
Επειδή όμως, εκτός από ονειροπόλοι, είμεθα ενίοτε και ρεαλιστές, γνωρίζουμε, ως τότε, να υπομένουμε το όνειδος και τις προσβολές της δουλικότητας της ανίσχυρης πολιτικής μας.
Αλλά ποιος είναι ο ρόλος της Αριστεράς στον διαχρονικό εναγκαλισμό της Ελλάδας με τις ΗΠΑ; Θα έλεγα, καταλυτικός και μερικές φορές, «διασκεδαστικός» - από το σκεδάννυμι που σημαίνει διασκορπίζω… Υπάρχουν μάλιστα εμβληματικές μορφές της Αριστεράς που έχουν ομολογήσει τον άμεσο δίαυλο που είχαν με του Αμερικανούς σε όλα τα μεταπολεμικά χρόνια. Πόσω μάλλον οι ανώνυμοι που έπαιζαν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο στην διαχείριση της «αντιαμερικάνικης» κουλτούρας στην κοινωνία. Αυτοί, ας πούμε, που από τη μία οργάνωναν την πορεία στην αμερικανική πρεσβεία και την άλλη μέρα, μιλούσαν με τον «Σταθμάρχη» …
Ο τελευταίος των «επαναστατών» που «γεννήθηκε» στις «θερμοκοιτίδες» της «άλλης όχθης» είναι ο σημερινός πρωθυπουργός. Από τις 17 Μαίου 2012, που οι New York Times χαρακτήριζαν τον Τσίπρα «επικίνδυνο δημαγωγό» διάδοχο του Νίκου Ζαχαριάδη, μέχρι τις αρχές του Νοέμβρη του ΄13 που ο Αλέξης έδινε την μεγάλη υπόσχεση στο Όστιν («Η ευρωζώνη μπορεί να ήταν λάθος. Ωστόσο η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δε θα εξέλθει εθελοντικά από την ευρωζώνη») όλα είχαν αλλάξει. Ο «επόμενος πρωθυπουργός» από εκείνη τη μέρα έπαιζε σε όλα τα δίκτυα με αναπαραγωγή «αυτοεκπληρούμενης προφητείας».
Σε δύο χρόνια, ο Αλέξης ήταν πλέον εκλεγμένος ηγέτης και οι Ελληνες πολίτες ενθουσιασμένοι που ένας «αριστερός» πολιτικός έπαιρνε πανηγυρικά την εξουσία. Ειδικά, για τις περιώνυμες θέσεις «ανεξαρτησίας» που θα απάλειφαν χρέη, θα τιμωρούσαν τους Ευρωπαίους και θα επανέφεραν στην πλατεία Συντάγματος θριαμβευτή τον 'Αρη Βελουχιώτη να τους καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ!
Ο χρόνος όμως, είναι ο πιο δεινός «Ιαβέρης». Ο Αλέξης, αφού πρώτα έδωσε γη και ύδωρ στους Ευρωπαίους, τρέχει τώρα να ανανεώσει ως «εντολοδόχος» την εύνοια του Τραμπ. Και για όσους αναρωτιούνται που πήγε ο «επαναστάτης» που θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο όλο, ας ψάξουν για το αντιαμερικανικό μένος του παρελθόντος.
Αναρωτιέμαι πραγματικά, ποιος είναι ο ρόλος της Αριστερών στην πολιτική και στην διπλωματία. Είναι οι πιο πρόθυμοι καλοθελητές, οι πιο εύκολοι «εργάτες», οι πιο δεξιοτέχνες προβοκάτορες ή μήπως οι πιο «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Ιστορίας;
Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Γενικότερα, η χώρα παράγει τόσους πολλούς «ήρωες» που δεν έχει τρόπο τους καταναλώσει. Επόμενο είναι να τους εξάγει για ρόλο, στο εξωτερικό. Κάτι σαν brain drain «επαναστατών» που δεν βρίσκουν δουλειά και αμείβονται από άλλους για να δουλεύουν τους συμπολίτες τους…
