Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όσο κυλάει ο πολιτικός του χρόνος ο ΣΥΡΙΖΑ – ως κόμμα, ως ιδεολόγημα, ως φορέας- μοιραία, ξεγυμνώνεται από τις εξελίξεις. Το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Αμερική, απέδειξε ότι δεν υπάρχουν πλέον, αρχές και κανόνες για να συγκρατήσουν τον πολιτικό αμοραλισμό της κυβέρνησης.
Ο πρωθυπουργός μιας σχεδόν χρεοκοπημένης χώρας υπογράφει μία εξοπλιστική συμφωνία 2,4 δις δολαρίων– επωφελέστατη για τις ΗΠΑ- προκειμένου να φωτογραφηθεί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ και να εισπράξει μερικές ένθερμες αλλά αόριστες ευχές για επενδύσεις στην Ελλάδα.
Όλα αυτά θα μπορούσαν βέβαια, να αξιολογηθούν διερευνητικά από κάποιον που αποτιμά θετικά τον καπιταλισμό. Μιλώντας δηλαδή, για επενδυτικό περιβάλλον, η αγορά πάντα δίνει μεγάλη σημασία στις προσδοκίες της αμερικανικής ηγεσίας. Όπως επίσης και των ευρωατλαντικών παραγόντων που δημιουργούν ένα κλίμα «αυτοεκπληρούμενης προφητείας» για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Επομένως, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Τσίπρας σιγά σιγά, αλλάζει και γίνεται φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης, με ισχυρές πια διασυνδέσεις με την Μέκκα του καπιταλισμού, την Αμερική.
Τι γίνεται όμως, με τον παραδοσιακό αριστερό ψηφοφόρο που βλέπει να γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο, τα κάστρα των αξιών του; Πώς ας πούμε, ερμηνεύει τους εναγκαλισμούς Trump- Τσίπρα; Πώς αντιδρά στις ιδιωτικοποιήσεις, στις προσεγγίσεις της Εκκλησίας, στην πλήρη αποδοχή των πλειστηριασμών για κάθε τραπεζίτη; Ποια είναι τέλος πάντων, η εικόνα που έχει για το πολιτικό μέλλον του κόμματος που τον έπεισε ότι είναι το καταλληλότερο για το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης;
Παρόλα αυτά, και οι δημοσκοπήσεις και η πολιτική ατμόσφαιρα δεν δείχνουν ότι το απροκάλυπτο ξεγύμνωμα της Αριστεράς απασχολεί ιδιαίτερα το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, μόνο ένα μικρό κομμάτι δείχνει δυσαρεστημένο για την δεξιά στροφή της κυβέρνησης. Οι περισσότεροι βρίσκονται, προφανώς, σε θέση άμυνας αλλά συνεχίζουν να θεωρούν ότι δεν πρέπει να επιστρέψουν στην εξουσία οι περίφημοι «προηγούμενοι». Ή στην καλύτερη εκδοχή τους οι «άλλοι».
Η αλήθεια δεν βρίσκεται στον αξιακό κώδικα επικοινωνίας του Αλέξη με τους οπαδούς του αλλά στην ψευδαίσθηση της στοιχειώδους ασφάλειας που έχει καταφέρει να τους εμφυσήσει, έναντι της απειλής των «άλλων». Θυμίζει κάπως τις παλιές εποχές του ΠΑΣΟΚ, κατά τις οποίες κανείς δεν είχε πιστέψει ποτέ ότι η χώρα θα βγει από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ αλλά τα συνθήματα κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή για πολλά χρόνια. Και τότε και τώρα, εκείνο που υφέρπει ως υποσυνείδητο αξίωμα δεν είναι το βίωμα αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάρκεια της ιδεολογικής προσδοκίας.
Συμπέρασμα: Όσο και να προσπαθούμε να «εικονογραφήσουμε» τα μοτίβα εξευτελισμού του ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα θα βρούμε συμπαραστάτες στους ψηφοφόρους του. Δεν υφίσταται διάψευση, από τη στιγμή που δεν υπήρχε ουσιαστική προσμονή για κάποιο ρεαλιστικό ιδεολογικό αφήγημα. Με λίγα λόγια, δεν ψήφισε κανείς τον Αλέξη επειδή ήταν Αριστερός. Τον ψήφισε για τον ΕΝΦΙΑ, την ελπίδα των παροχών και το μίσος για όσους δεν ανταποκρίθηκαν στις υποχρεώσεις των παλιών πελατειακών δικτύων.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην έχουμε αυταπάτες για ηθική ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους οπαδούς του. Δικαίωμα για αυταπάτες έχουν άλλωστε, μόνο οι «οραματιστές» που ξέρουν καλά να κεφαλαιοποιούν την ήττα τους. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο την επιδιώκουν.
Από εκεί και πέρα, ο εξευτελισμός είναι μία έννοια που αφορά μόνο τον πολιτισμό της «πόλης» και της «συνάθροισης». Της έκθεσης του ανθρώπου στη «δίκη» και στην «αιδώ» μιας πολιτικά οργανωμένης κοινότητας που διαθέτει στοιχειώδεις αρχές στη δημοκρατία. Όχι σε κοινωνίες με στοιχεία πολιτικού πρωτογονισμού, πελατειασμού και τυχοδιωκτικής απαξίας.
Άδικα περιμένουν κάποιοι να πέσει ο Τσίπρας επειδή πρόδωσε τον ψηφοφόρο του. Η μόνη διέξοδος προκειμένου να επιστρέψει η χώρα στην ανάπτυξη, είναι να αναδειχθούν, μέσα στο πολιτικό σύστημα, δυνάμεις που θα εξηγήσουν καθαρά στον κόσμο τις θέσεις τους. Αποφασισμένες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και έτοιμες να τελειώνουν με την σήψη, εδώ και τώρα. Δυνάμεις που θα ξεχάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ψηφοφόρους του (ούτε το 1/5 των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων δεν είναι), πείθοντας το τεράστιο ποσοστό της αποχής (45%) να πάει στην κάλπη.
Ξεχάστε τον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Θα συνεχίσει να συμπαθεί τον Τσίπρα, ακόμα κι αν ταχθεί ανοιχτά υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας…Υπάρχουν και άλλοι Έλληνες που μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα της χώρας.
