Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Κάθε ταξίδι πρωθυπουργού στην ομογένεια της Αμερικής είναι γιορτή. Όπως και κάθε ταξίδι ηγέτη που βρίσκεται σε διπλωματική αποστολή ή σε επίσημη επίσκεψη στο εξωτερικό. Δεν μπορεί άλλωστε να συμβεί κάτι διαφορετικό, αφού οι εκδηλώσεις τέτοιου τύπου εξυπηρετούν τις επικοινωνιακές επιδιώξεις όλων. Και των πολιτικών αλλά και των επιχειρηματιών που συναντούν έλληνες αξιωματούχους, ειδικά σε επίπεδο ηγετών.
Το ζήτημα είναι αν όλα αυτά τα «προκαταρκτικά» μιας επίσκεψης, οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα για τα συμφέροντα της χώρας ή απλώς ενισχύουν την εικόνα αμφότερων των μερών (πολιτικών και οικονομικών παραγόντων) που συμμετέχουν.
Στο δείπνο που έγινε στο Σικάγο, την Δευτέρα, προς τιμήν του Αλέξη Τσίπρα, συμμετείχαν πολλοί επιχειρηματίες, όπως ο Έντι Ζεμενίδης (εκτελεστικός διευθυντής του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας και εκ των οργανωτών της συνάντησης μαζί με τον πρώην υπουργό Οικονομικών του Ιλινόις, Αλέξη Γιαννούλια), Ανθος Χρυσάνθου (tech startup translate.com), Richard Driehaus (Driehaus Capital), Martin Cabrera (Cabrera Capital), Μαρία Πάππας (γενική οικονομική ελεγκτής της Κομητείας Κουκ), Μary Barnicle (United Airlines), Michael Marks (γενικός διευθυντής της Cushman and Wakefield), Aaron Rice (Baker McKenzie), Τεντ Διαμαντίδης (Diamond Importers), Kevin Johnson (Glidepath Solutions president, Clean Capital Board), Δημήτρης Ηλιόπουλος (γενικός διευθυντής της RMB Capital) και Ηλία Μπούφης (Driehaus Private Equity).Όλοι ήταν χαρούμενοι και μάλιστα έβγαλαν και τις γραβάτες τους, για χάρη του Τσίπρα.
Και λοιπόν; Ποια είναι η ουσία των πανηγυρικών αυτών συναντήσεων αν δεν προκύψει κάτι χειροπιαστό για την ελληνική οικονομία; Αρκούν τα δείπνα και οι "διονυσιακές εξάρσεις" των χοροεσπερίδων για να γίνουν επενδύσεις; Δυστυχώς όχι. Το μόνο κέρδος που μπορεί να αναμένει ο έλληνας πρωθυπουργός είναι η εσωτερική κατανάλωση του απλοϊκού νου, ο οποίος ενθουσιάζεται με τις φιλοφρονήσεις και την επικοινωνιακή αποδοχή του Αλέξη από τους ομογενείς.
Στην πραγματικότητα, ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ θα ικανοποιηθεί από την επαφή του «ηττημένου επαρχιώτη» με τον «πλούσιο θείο». Του μικρού υποψήφιου επαίτη που είναι έτοιμος να ξεπουλήσει τα καλά του οικόπεδα για να δείξει στους συγχωριανούς του ότι μπορεί να κάνει «δουλειές» με Αμερικάνους…
Από όλη αυτή την ιστορία ο Trump θα πάρει τα F16 και τη Σούδα κι ο Τσίπρας την υπόσχεση της «προστασίας». Όπως συμβαίνει συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις ανορθόδοξης επαιτείας.
Τα πράγματα είναι μάλλον απλά για τις επενδύσεις που τόσο πολύ περιμένουμε. Και προφανώς δεν είναι θέμα καλών προθέσεων και ευγένειας. Είναι ζήτημα οικονομικής ελευθερίας, θεσμικής προστασίας της επιχειρηματικότητας, ταχύτητας κινήσεων και φορολογικής σταθερότητας.
Επομένως, αν είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί, θα πρέπει να αναζητήσουμε τι από αυτά ισχύουν στην ελληνική πραγματικότητα, και στη συνέχεια να αξιολογήσουμε τις χαριτωμένες εικόνες από το Σικάγο και την Ουάσινγκτον.
Από εκεί και πέρα, ας γίνει σαφές σε «αριστερούς»- αμερικανόφιλους πλέον- συντρόφους ότι μόνο οι ανόητοι μπορούν να επιχαίρουν για την διαφαινόμενη αποτυχία του Τσίπρα στην Αμερική. Θλίψη αισθανόμαστε και αγωνία.Είναι ο έλληνας πρωrθυπουργός και εκπροσωπεί τα συμφέροντά μας. Κι αν το θέαμα είναι θλιβερό, είναι εξίσου θλιβερή και η προοπτική της ανάπτυξης για τη χώρα μας.
Απ ό τι φαίνεται, όμως, πέρασε η εποχή της «ανθρωπιστικής κρίσης» και των αυτοκτονιών. Τώρα πλέον, αγοράζουμε F16, όπλα και προνομιακά «συμβόλαια» "προστασίας" για το πολιτικό μας μέλλον...
