Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τον ρόλο του διεκδικητή της εξουσίας, αποκαλύπτει τις προθέσεις του: ονειρεύεται ένα αυτόνομο και δημιουργικό σχολείο, σκοπεύει να επενδύσει στην αριστεία, να καθιερώσει παντού την αξιολόγηση, να επιδιώξει την ίδρυση μη κρατικών και ιδιωτικών πανεπιστημίων και να απελευθερώσει την Εκπαίδευση από τον κρατισμό. Πιο ξεκάθαρος δεν μπορεί να γίνει.
Το συνδικάτο τώρα, των εκπαιδευτικών – που εκλέγεται με τη σημαία της ΝΔ- δεν συμμερίζεται όλα τα παραπάνω. Αντίθετα, «ονειρεύεται» πιο ισχυρή μονιμότητα στο εργασιακό περιβάλλον, μεγαλύτερα κονδύλια για την Παιδεία – για τους μισθούς των εκπαιδευτικών εννοεί- περισσότερους διορισμούς και αντίδραση στην αξιολόγηση.
Είναι επομένως, σαφές ότι άλλα ονειρεύεται ο Κυριάκος και άλλα η ΔΑΚΕ. Άλλα έχει στον νου του ο αρχηγός της ΝΔ και άλλα οι συνδικαλιστές του!
Εδώ, ομολογουμένως, αρχίζεις να ανησυχείς. Γιατί, σ΄αυτή την περίπτωση οι επιλογές είναι δύο: ή θα τους πείσει για μία διαφορετική στάση στο μέλλον ή θα τους βρει απέναντί του, στην εφαρμογή των σχεδίων του. Ο άνθρωπος όμως, δεν μένει μόνο εκεί. Δεν χάνει επίσης ευκαιρία να δείχνει τις προθέσεις του και για το συνδικαλιστικό κίνημα που το θεωρεί παρωχημένο και παρασιτικό για τα συμφέροντα της κοινωνίας. Οπότε, πόσες ελπίδες υπάρχουν για συνεννόηση μαζί τους, όταν έρθει η ώρα των αποφάσεων;
To πρόβλημα με τον Κυριάκο είναι ότι δεν ονειρεύεται τα ίδια όνειρα με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Το οποίο πιθανότατα, δεν ονειρεύεται απολύτως τίποτα.
Δύσκολα λοιπόν, θα καταφέρουν ποτέ να δουν τα ίδια όνειρα δάσκαλοι και Κυριάκος. Δύσκολα θα συνεννοηθούν, αφού στην πραγματικότητα, είναι αντίπαλοι σε σχέδια και προθέσεις.
Τι θα έκανα στη θέση του Μητσοτάκη; Θα ξόδευα όλα τα μέσα πειθούς που διαθέτω προκειμένου να πείσω τους γονείς για τις προθέσεις μου. Θα χρησιμοποιούσα στοιχεία, δεδομένα, έρευνες, μεγέθη, θα ανέλυα τις συνέπειες ενός αυτόνομου σχολείου, αύταρκες, και ενταγμένο στις τοπικές κοινωνίες. Θα τους διένειμα τον αναλυτικό λογαριασμό των χρημάτων που ξοδεύει το κράτος για το παιδί τους στο δημόσιο σχολείο για να κατανοήσουν ότι τίποτα δεν είναι τζάμπα. Και στο τέλος, θα τους έδινα στο χέρι το κουπόνι τους για να διαλέξει όποιο σχολείο ήθελε η οικογένεια! Δωρεάν, χωρίς καμία επιβάρυνση. Τέλος, θα έκανα σημαία το παιδί του φτωχού για να σπάσω τον χυδαίο διαχρονικό λαϊκισμό που δημιούργησε μία ταξική και άνιση για τα χαμηλά εισοδήματα, Παιδεία.
Μα γίνονται τέτοιες επαναστάσεις στην Ελλάδα της «Σοβιετίας»; Ναι, γίνονται αν στραφείς στην κοινωνία αντί για τους συνδικαλιστές. Αν ξοδέψεις χρόνο και ενέργεια να δώσεις στην ελληνική οικογένεια την πραγματική εικόνα, του δίκαιου, του δημιουργικού και του αυτόνομου σχολείου. Χωρίς καμία διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού.
Όλα γίνονται, αν οι πολίτες κατανοήσουν τι τους ανήκει. Τι μπορούν να απαιτήσουν με τα χρήματα των φόρων τους και δεν το έχουν εξαιτίας του φασιστικού κρατισμού μιας ιδιότυπης ελίτ που δημαγωγεί και τους εκμεταλλεύεται.
Κάθε χρόνο, δημόσια και ιδιωτική Παιδεία δαπανούν δισεκατομμύρια για να παράγουν έναν πολύ κακό μέσο όρο Ελλήνων. Αυτόν που ονειρεύεται πάντα η ΔΑΚΕ. Έναν μέσο όρο που ξοδεύει άσκοπα την ενέργεια τόσων υπέροχων δασκάλων και τόσων σπουδαίων μαθητών.
Εδώ βρίσκεται και το μυστικό της επανάστασης. Να απαιτήσουν οι γονείς τα δικαιώματα των παιδιών τους και να αντισταθούν στους λαϊκιστές και στους απατεώνες της μετριότητας. Κανένας πολιτικός δεν θα μπορέσει ποτέ να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς τους γονείς. Αυτούς πρέπει να πείσει ο Κυριάκος και όχι τους συνδικαλιστές του κόμματός του!
