Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ένα παράδειγμα που μου άρεσε να χρησιμοποιώ πάντα, για να περιγράψω την αισθητική του σοκ, ήταν το εξής: Ας υποθέσουμε ότι στο δρόμο, έξω από το γραφείο, περνάει μία ευτραφής κυρία, ολόγυμνη! Χωρίς αμφιβολία, όλοι θα βγούμε στο παράθυρο, να τη δούμε. Ως προς την αισθητική του θεάματος, η ίδια θα θεωρήσει ότι μας συνεπήρε με την εμφάνισή της ενώ εμείς ότι πρέπει να καλέσουμε γρήγορα ένα ασθενοφόρο να τη μαζέψει…
Αν όμως, το ασθενοφόρο δεν έρθει ποτέ και εκείνη συνεχίσει να βολτάρει στην πόλη, απολαμβάνοντας το «ενδιαφέρον» των «θαυμαστών» της, πολύ γρήγορα θα δημιουργηθεί, εκ των πραγμάτων, μία κανονικότητα στο θέαμα. Και εκείνη θα συνεχίσει να προκαλεί και εμείς θα δίνουμε την εντύπωση, ότι μας αρέσει το θέαμα…
Επομένως, η συγκεκριμένη κυρία θα έχει επιβάλλει την δική της αισθητική του σοκ κι εμείς θα έχουμε υποκύψει – αν και πολυπληθέστεροι- στις επικοινωνιακές της επιλογές.
Κάπως έτσι φαντάζομαι -καθ΄υπερβολήν- ότι λειτουργεί πλέον, η δημόσια σφαίρα. Με τηλεοράσεις, μέσα κοινωνική δικτύωσης, συγκεντρώσεις, δημόσιες ομιλίες, τρολαρίσματα και εκδρομές σε «Μακρονήσους»… Έτσι λειτουργούσε από καιρό αλλά η ιλιγγιώδης διάχυση του «συμβάντος» διογκώνει πιο πολύ την πρόκληση και εισπράττει αμέσως το αγοραίο αποτέλεσμα.
Είναι όλα αυτά πολιτική; Για τους παλιότερους όχι. Για όσους όμως, κατάλαβαν τον εαυτό τους σ΄αυτόν τον γενναίο κόσμο των «απεικασμάτων», αυτή η πολιτική νόρμα είναι η φυσιολογική.
Από την άλλη, υπάρχει μία πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά της. Στο χρήμα, στην ανάπτυξη της παραγωγικότητας, στην Εκπαίδευση, στις ανθρώπινες ισορροπίες, στις αποφάσεις της εξουσίας. Κι αυτό δεν μπορεί να διευθετηθεί με επικοινωνιακές δοκιμές και εξάρσεις.
Η πολιτική είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που επιβάλλει η «ευτραφής γυμνή κυρία» σε όλους μας. Είναι έμπνευση, σχέδιο, οργάνωση, επέμβαση, πράξη και αποτέλεσμα. Πολιτική είναι πρόταση βελτίωσης των συνθηκών υπέρ του κοινού συμφέροντος στο οποίο όλοι θα πρέπει να πειστούν ότι θα αναζητήσουν το προσωπικό τους όφελος. Κι όταν λέμε, όλοι, εννοούμε όλοι! Ακόμα και ο κρατικοδίαιτος υπάλληλος που κάποιος θα του εξηγήσει πόσο έχει αλλοτριωθεί και εκφυλιστεί ως οντότητα, εξαπατημένος από την δήθεν ασφάλεια της απραξίας…
Κάθε μέρα συναντώ ανθρώπους που έχουν κουραστεί, ακόμα και από την εκτόνωσή τους. Κατανοούν ότι η δυνατότητα της δημόσιας κραυγής εναντίον της φαύλης εξουσίας δεν βγάζει πουθενά. Και ταυτόχρονα, αισθάνονται το τεράστιο έλλειμμα της πολιτικής στη ζωή τους. Κάτι σαν στημένο θέαμα με «κλόουν» και «τέρατα» που εντέχνως κάποιοι τα περιφέρουν στο δρόμο για γέλιο, καζούρα ή πρόκληση αηδίας.
Κάποτε πρέπει να κάνουμε πολιτική. Και όχι μόνο μέσα σε γραφεία και αμφιθέατρα. Να βρούμε έναν τρόπο να πείσουμε τον κόσμο ότι η εικόνα, ο ήχος, το σοκ, η πρόκληση και η έξαρση δεν αρκούν για να μπουν σε μία τάξη τα πράγματα. Θέλει αναζήτηση πράξης, έργου, αποτελέσματος, επέμβαση στο ρεαλισμό. Όχι φανφάρες και κράξιμο του Τσίπρα και της παρέας του.
Ποιος θα το κάνει; Δεν υπάρχει πρόσωπο, κόμμα ή κίνημα. Θα το κάνει η συνήθεια, η κουλτούρα, ο τρόπος ζωής. Όταν κάποτε καταλάβουμε ότι είναι πιο αποδοτικό, πιο έξυπνο και πιο παραγωγικό να ζεις πράττοντας παρά γελώντας ή κραυγάζοντας.
Μέχρι τότε, θα ψαχνόμαστε μεταξύ Τσίπρα και Αρκά για να σκοτώσουμε την αφόρητη πλήξη μας…
ΥΓ
Προς αποφυγή σεξιστικών παρεξηγήσεων, συμπαθώ πολύ τις ευτραφείς κυρίες. Κάποιος όμως έπρεπε να παίξει το φανταστικό ρόλο στο παράδειγμα....
