Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Χθες το πρωί, άνοιξα το κινητό και πίνοντας τον καφέ μου, πλήρωσα τους λογαριασμούς του τηλεφώνου, μία ασφάλεια, μία τοστιέρα με κεραμικές πλάκες και μία παραγγελία από προσφορά φαρμακείου για υγρά φακών επαφής. Πριν από λίγες μέρες είχα πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τη δόση της εφορίας.
Όλα αυτά τα έκανα με το μοναδικό password μέσα από το ασφαλές ηλεκτρονικό σύστημα της τράπεζάς μου. Απολύτως βέβαιος ότι κανείς δεν θα μπορέσει να κλέψει τα χρήματά μου ή να δει τις προσωπικές μου συναλλαγές.
Αναρωτιέμαι,ακόμα, αν θα μπορούσα, μεταξύ 15.00 το μεσημέρι και 22.00 το βράδυ, να ψηφίσω για το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου- αφού πρώτα αποδείξω ότι ενημερώθηκα- ή να απαντήσω σε ένα συμβουλευτικό δημοψήφισμα, για τον τρόπο χρηματοδότησης των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων.
Έχω την εντύπωση ότι κανένα φοβικό επιχείρημα δεν μπορεί να με πείσει ότι κινδυνεύει με παραχάραξη ο μοναδικός μου κωδικός εισαγωγής στο σύστημα ψηφοφορίας. Αποκλείεται να τον πιστέψω. Από τη στιγμή που οι τράπεζες δημιούργησαν ένα ασφαλές παγκόσμιο δίκτυο χρηματοπιστωτικών και τραπεζικών συναλλαγών, είναι το ίδιο εύκολο να σχεδιαστεί ένα αντίστοιχο σύστημα και για τις ψηφοφορίες.
Γιατί δεν το κάνουμε; Το έχουμε ήδη! Απλά δεν θέλουμε να το εφαρμόσουμε. Γιατί δεν μας βολεύει. Γιατί μας αρέσει να συντηρούμε μια δημοκρατία αδιέξοδη και ξεπερασμένη. Εγκλωβισμένη σε διαθέσεις μικρών «δικτατορίσκων» που χρησιμοποιούν τα ανενεργά κοινωνικά στρώματα και την αποχή, εις βάρος της κοινωνίας.
Λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η αποχή στις εκλογές του 2015, ξεπέρασε το 45%, με αποτέλεσμα η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να εκλεγεί μόνο από το 1/5 των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στους εκλογικούς καταλόγους…Η αποτυχία της δημοκρατίας όμως, δεν βρίσκεται μόνο εκεί. Το ίδιο ισχύει και στις φοιτητικές εκλογές, στα συνδικάτα και σε πολλές άλλες αρχαιρεσίες όπου οι πολίτες εκδηλώνουν με κάθε τρόπο την απέχθειά τους, στην παραδοσιακή διαδικασία. Και κατά συνέπεια, επιτρέπουν στις μειοψηφίες να αυθαιρετούν πάντα εις βάρος τους.
Η ψηφοφορία για τον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς, δίνει την αφορμή για μία αλλαγή εποχής που πρέπει επιτέλους, να συζητήσουμε σοβαρά. Κι ας μας δοθεί έτσι η δυνατότητα να επεκταθούμε και σε άλλες ανάγκες συμμετοχικότητας, δείχνοντας τον τρόπο και στις υπόλοιπες κοινωνίες πολιτών. Μπορεί βέβαια, οι Εσθονοί να μας πρόλαβαν με την ηλεκτρονική ψηφοφορία, αλλά εμείς έχουμε την ιστορική παρακαταθήκη να τη «διαφημίσουμε» καλύτερα.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης προτείνει την ψηφοφορία εξ αποστάσεως ενώ η Φώφη Γεννηματά αντιστέκεται. Γιατί το κάνει; Επειδή επενδύει στην αποχή. Ξέρει καλά ότι οι «ευαίσθητοι» ψηφοφόροι που θα σπεύσουν σε παραδοσιακές κάλπες είναι οι ηλικιωμένοι του παλιού ΠΑΣΟΚ που λειτουργούν με την ανάμνηση και όχι με τη λογική. Ο Θεοδωράκης θέλει να βάλει τους νέους στο «κόλπο» ενώ η Φώφη όχι. Ο ένας επενδύει στο μέλλον και ο άλλος στο παρελθόν…
Είναι καιρός να θεωρήσουμε εφικτό το όραμα της καθολικής συμμετοχής των πολιτών, πρώτα σε εκλογικές διαδικασίες, και στη συνέχεια, κάτω από αυστηρές προϋποθέσεις, στις αποφάσεις της εξουσίας. Έχουμε πλέον την δυνατότητα και τις εγγυήσεις της τεχνολογίας να προχωρήσουμε χωρίς ενδοιασμούς και φτηνές δικαιολογίες στην πολιτικοποίηση της κοινωνίας. Να περάσουμε σταδιακά, σε μία «δημοκρατία ευθύνης» για τον πολίτη και επαναφοράς της αξίας της ψήφου του.
Ίσως ακούγεται λίγο υπερβολικό αλλά όποιος θέλει να εκλέγεται από μειοψηφίες, δεν μπορεί να επενδύει στον σεβασμό και στην συνεργασία της κοινωνίας. Απλώς, εκμεταλλεύεται τον συντηρητισμό και την ατολμία της παλιάς εξουσίας που δεν επιθυμεί την συνδρομή της πλειοψηφίας.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει ήδη χάσει το κύρος της. Χρειάζεται ανανέωση το πολίτευμα για να μην καταλήξει δικτατορία. Και η τεχνολογία μας δίνει την δυνατότητα να το πετύχουμε.
