Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Στην Γερμανία, η Άνγκελα Μέρκελ θα είναι και πάλι καγκελάριος επειδή το πολιτικό σύστημα δεν είχε κάτι καλύτερο να προτείνει. Ο Σουλτς θεωρήθηκε συμπαθής αλλά ανεπαρκής. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένα ακροδεξιό κόμμα έκανε, μετά από δεκαετίες, την εμφάνισή του στη γερμανική Βουλή. Όλα αυτά δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά για το μέλλον της δημοκρατίας. Ούτε στη Γερμανία ούτε και στην Ευρώπη.
Το τι ψάχνει τελικά ο σημερινός ψηφοφόρος και ποια είναι τα πολιτικά του κριτήρια, είναι ένα ζήτημα που κάποτε θε πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά, αν βέβαια μας ενδιαφέρει ακόμα η αντιπροσώπευση της κοινωνίας στην εξουσία.
Στα δικά μας τώρα, που είναι πολύ σχετικά με τον παραπάνω προβληματισμό. Προφανώς δεν είμαστε Γερμανοί και σίγουρα, δεν έχουμε το γερμανικό κράτος που διοικεί τη χώρα και χωρίς κυβερνήσεις. Εδώ, βιώνουμε ένα ιδιότυπο καθεστώς ταύτισης του κόμματος και των πολιτικών με την κρατική εξουσία. Οπότε, κάθε επιλογή του ψηφοφόρου σε κόμμα ή σε πρόσωπο, μετράει διπλά από ό τι στη Γερμανία. Άλλο είναι δηλαδή, να ψηφίζει ο κάτοικος της Σαξονίας τους υποψηφίους του ΑfD και άλλο τους ΑΝΕΛ ή την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Εκεί υπάρχουν ασφαλιστικές θεσμικές δικλείδες προστασίας της δημοκρατίας κι εδώ ένα τεράστιο κενό που έρχεται να καλύψει πάντα η «κομματοκρατία».
Αυτό λοιπόν, το κενό φάνηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο, στην περίπτωση της εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ και της μετέπειτα συνεργασίας του με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο. Πρόκειται σίγουρα, για την πιο χαρακτηριστική ιστορική αποφόρτιση των ψευδοιδεολογιών στην Ελλάδα. Ένα κραυγαλέο αποκαλυπτικό δείγμα συμπόρευσης της τυχοδιωκτικής Αριστεράς με την καθεστωτική «Λαϊκή Δεξιά». Με λίγα λόγια, ο εντεταλμένος μιας συντεχνιακής παρέας Τσίπρας συμπορεύεται πολιτικά με τον εκπρόσωπο της λαϊκίζουσας Δεξιάς, Πάνο Καμμένο.
Το απίθανο όμως, είναι πως οι ψηφοφόροι και των δύο κομμάτων δεν αιφνιδιάζονται! Αποδέχονται τις επιλογές των αρχηγών τους σαν να μην έγινε τίποτα. Οι μεν ξεχνούν το δεξιό παρελθόν του Καμμένου και οι δε τους σοσιαλιστικούς οραματισμούς του Αλέξη Τσίπρα. Και στην πορεία, όλοι συγχωρούν όλους, λησμονώντας «αρχές» και «αξίες», εμφορούμενοι από το οπαδικό πνεύμα της επιλογής τους.
Παρόλα αυτά, εδώ θα πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό. Στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ μπορείς να διακρίνεις κάποιες κατηγορίες ανθρώπων, μεταξύ των οποίων είναι και οι υποστηρικτές του «αφελούς» σοσιαλιστικού ιδεώδους. Έτσι τουλάχιστον, όπως εκείνοι το ονειρεύονται. Οι ψηφοφόροι όμως των ΑΝΕΛ ποιοι ακριβώς είναι; Τι λογής «διάνοιες» είναι αυτοί που θεωρούν ότι ένας άνθρωπος που μιλάει για «διεθνείς συνομωσίες», για «Σιωνιστές», που δηλώνει υποστηρικτής των λαικών συμφερόντων, μπορεί να διάγει πολυτελή βίο, χωρίς να εγκαταλείπει καμία από τις παλιές του συνήθειες;
Αλλά και μόνο από το όνομα του κόμματος θα έπρεπε κάποιος να προβληματιστεί. Υπάρχουν ανεξάρτητοι και υπόδουλοι Έλληνες, μετρημένοι με το «ελληνόμετρο» του Πάνου Καμμένου;
Η δημοκρατία βρίσκεται σε μεγάλη κρίση. Και στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Η ημιμάθεια του σημερινού ανθρώπου τον καθιστά αλαζόνα και ανεύθυνο απέναντι στις επιλογές του και η ψήφος του έχει χάσει πια την αξία της. Μεγαλώνουμε πια γενιές ψηφοφόρων που η πρώτη τους εκλογική εμπειρία είναι η συμμετοχή στις ψηφοφορίες των τηλεοπτικών σόου.
Οι ψηφοφόροι του λατρεύουν τον Πάνο Καμμένο. Και δεν πρόκειται να τον «πουλήσουν» για μία ρουλέτα. Το πολύ πολύ να ρωτήσουν αν έχασε ποντάροντας στον αγαπημένο του αριθμό. Αυτό ίσως αποτελέσει κριτήριο για να χάσει μερικές ψήφους στις επόμενες εκλογές. Όλα τα υπόλοιπα είναι για μας τους αφελείς που μιλάμε ακόμα με όρους άλλων δεκαετιών. Ο κόσμος άλλαξε και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι…
