Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν σας κρύβω ότι έχω περάσει, προ πολλού, στο φάσμα ενός απροσδιόριστου φόβου. Νομίζω ρε παιδί μου, ότι κάτι δεν πάει καλά γύρω μου. Μου μπαίνουν ιδέες ότι παίζω στο «Τruman show». Να δεις, λέω, που κάποιοι, κάπου, με παρακολουθούν, ενώ οι υπόλοιποι στο περιβάλλον μου, τα ξέρουν όλα και δεν μου το λένε…
Ένας φίλος ψυχίατρος μου είπε να μην ανησυχώ. Και αυτομάτως, τον κατέταξα- μαζί με τον Μαυρίδη- στη λίστα των υπόπτων που είναι στο κόλπο και δεν τους έχω πάρει χαμπάρι.
Θα σας αναφέρω μερικά δείγματα: Το ένα έχει να κάνει με την διαχρονική και επαναλαμβανόμενη αίσθηση του γελοίου στη χώρα που ζω. Και το άλλο, με την θαρραλέα ευχέρεια του Αλέξη Τσίπρα, να χρησιμοποιεί στη σημειολογία του, μία γλώσσα ακατάληπτη, χιουμοριστική και σχεδόν σουρεαλιστική.
Έφερα λοιπόν, στο μυαλό μου την χθεσινή φράση του, κατά την τελευταία ημέρα της παρουσίας του στην Ουάσινγκτον, στο Ινστιτούτο Brookings: «We have already eaten the camel, we now have the queue!» (μτφρ. Έχουμε ήδη, φάει την καμήλα, μας έμεινε μόνο η ουρά…). Και αμέσως μετά, το ποίημα του Γεωργίου Σουρή που γράφτηκε το 1902… με τίτλο «Ω Ελλάς ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζει τώρα»! Προφανώς ο συνειρμός επήλθε στην αναζήτηση της λέξης «γάιδαρος» που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας την αντικατέστησε με τη λέξη «καμήλα»...
Μετά σκέφτηκα ότι πρόκειται για φράσεις σάτιρας, οι οποίες αντί, να μου προκαλούν φόβο, θα έπρεπε να με κάνουν να διασκεδάζω. Και καλά όμως από τον Σουρή αλλά δεν είναι λίγο περίεργο να ψυχαγωγούμαι με τον πρωθυπουργό μου; Και φτάνοντας έτσι, σε αδιέξοδο δικαιολόγησης και ενσυναίσθησης των δεινών μου, κατέληξα στις παραπάνω σκέψεις περί «Truman show» και άλλων φοβικών συνδρόμων…
Ο πανικός όμως με κατέβαλε όταν άκουσα την άδολη και αθώα φωνή του διπλανού μου: «με τι κάθεσαι κι ασχολείσαι τώρα; Σιγά πια, τι καμήλα τι γάιδαρος; Μια κουβέντα είπε ο άνθρωπος…». Εκεί πια δεν είχα τι άλλο να βάλω με το μυαλό μου, εκτός από την οργανωμένη συνωμοσία εναντίον μου. Γιατί τι άλλο μπορεί να συμβαίνει, όταν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αδιαφορεί για την ρητορική, την συμπεριφορά, την συνέπεια, την ευγένεια, την πρακτική και την πολιτική του ηγέτη του;
Από την άλλη, είναι πολύ πιθανόν τα λόγια του Αλέξη να κρύβουν μια μεγάλη σοφία που δεν γίνεται αντιληπτή σε όσους καιροφυλακτούν να του προσάψουν κωμικό ταλέντο. Ίσως ο έλληνας ηγέτης χρησιμοποίησε επίτηδες την καμήλα στο γνωμικό του. Γιατί το συμπαθές αυτό τετράποδο διαθέτει αποθέματα λίπους, στην καμπούρα του. Μπορεί δηλαδή, να εννοούσε ότι, αφού πρώτα «τσακίσαμε» το απόθεμα, ετοιμαζόμαστε τώρα να φάμε τις σάρκες μας! Ενώ ο καημένος ο γάιδαρος είναι μόνο σύμβολο υπομονής και καρτερίας. Άλλωστε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, για ευνόητους «ιδεολογικούς» λόγους, δεν θα επέλεγαν «γάιδαρο» αλλά «καμήλα» για σύμβολο τους…
Εν ολίγοις, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στον πρωθυπουργό μου αλλά σε μένα. Γιατί τη νόρμα δεν τη διαμορφώνω εγώ και μερικοί άλλοι. Δημιουργείται από τους περισσότερους. Από εκεί και πέρα, είμαι πια βέβαιος ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός ηγέτης που πέρασε από τη χώρα. Δύσκολα το κοινό θα χάσει την ευκαιρία να απολαμβάνει το είδωλό του. Έτσι ακριβώς όπως το περιέγραφε ο Σουρής, πριν έναν αιώνα:
« Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον Ευρωπαίο,
στα δυο φορώντας τα πόδια που' χει, στο'' να λουστρίνι στ'' άλλο τσαρούχι!!
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ»!!
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς, σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς!!»
