Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν θα ξεκινήσω από τον Στέφανο Μάνο αλλά από τον μακαρίτη Στέλιο Σταυρίδη. Δεν ξέρω πόσοι τον θυμούνται αλλά εγώ φέρνω πάντα στον νου μου, μία εμβληματική φράση του που είναι ακριβώς ίδια με την δική μου, κάθε φορά που έχω μπροστά μου μια συμπλεγματική άρνηση. Ο πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ είχε πει σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, τη φράση «Μη λες όχι. Πες ναι και ρώτα πώς γίνεται», αγανακτισμένος από τους «επαναστάτες» που έστηναν εμπόδια στην αξιοποίηση διάφορων υποδομών του Δημοσίου και στο Ελληνικό.
Ό τι κι αν είπε ο Σταυρίδης, εκείνος άφησε πίσω του τον μάταιο κόσμο αλλά οι άλλοι που του έσπαγαν τα νεύρα, είναι ακόμα εδώ. Και μάλιστα, ανέλαβαν τώρα οι ίδιοι να πραγματοποιήσουν αυτό ακριβώς για το οποίο ετοίμαζαν επανάσταση τότε…
Ο Στέφανος Μάνος τώρα. Διάβασα χθες το πρωί, μια ανάρτησή του στο facebook, όπου διαμαρτυρόταν για το σχόλιο του Παύλου Τσίμα, στον ΣΚΑΙ σχετικά με την «ανεδαφική» παλιά πρότασή του για το Ελληνικό: Να κτισθεί η έκταση του παλιού αεροδρομίου με κατοικίες πνιγμένες στο πράσινο και σε αντάλλαγμα να γκρεμιστούν ίσες και μεγαλύτερες εκτάσεις σε πυκνοκατοικημένες συνοικίες της Αθήνας, ώστε να δημιουργηθούν νέα πάρκα (πάνω από 20 τα υπολόγιζε). Και συνέχισε ο κ. Μάνος: «Από τότε που ασχολήθηκα με τα δημόσια, σε κάθε μου πρόταση αντιμετωπίζομαι με την χορτασμένη φράση "Ωραία ιδέα, αλλά δεν γίνεται!". Πριν από 40 χρόνια η Ελένη Βλάχου, θρυλική εκδότρια της Καθημερινής, με κύρια άρθρα της στόλιζε την πρόταση μου να γίνει η Βουκουρεστίου πεζόδρομος "Ωραία ιδέα, αλλά δεν γίνεται!". Έγινε όμως!»
Προσέξτε τώρα για ποιον μιλάμε. Για τον άνθρωπο που βρέθηκε σε όλη του τη ζωή μπροστά από ένα «δεν γίνεται» για να καταλήξει στο τέλος να κάνει τα πάντα! Ποια είναι τα πάντα; Aυτά που δεν ξέρει ο μέσος Έλληνας του «δεν γίνεται» επειδή δεν βλέπει τον Μάνο να κόβει κορδέλες στα εγκαίνια. Το αεροδρόμιο στα Σπάτα, η Αττική Οδός, ο προαστιακός ανάμεσα στις νησίδες, το μετρό της Αθήνας, η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου και πολλές άλλες δημόσιες υποδομές που έμοιαζαν ανέφικτες αλλά τελικά έγιναν. Παρόλα αυτά, ο πρώην υπουργός αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους σήμερα- σύστημα, δημοσιογράφους, ψηφοφόρους- σαν κάποιος «αιθεροβάμων με ωραίες ιδέες» που ξέμεινε αμανάτι στην δημόσια ζωή, ως αποτυχημένος πολιτικός!
Αλλά υπάρχει και κάτι χειρότερο. Ο Μάνος είναι «νεοφιλελεύθερος» και «κυνικός» ενώ οι υπόλοιποι λάτρεις του περιούσιου λαού δημοκράτες και σοσιαλιστές. Πράγματι, δεν μου φαίνονται καθόλου φιλολαϊκές οι προτάσεις του για βάση της σύνταξης στα 700 ευρώ για όλους, και αναβάθμιση με πάρκα των υποβαθμισμένων συνοικιών. Αντίθετα, αισθάνομαι δέος μπροστά στον «αριστερό» Τσίπρα που φτωχοποιεί τη χώρα και συντηρεί την εξαθλίωση στις λαϊκές περιοχές της Αθήνας…
Ο Στέφανος Μάνος δεν είναι παρά ένα χαρακτηριστικό δείγμα. Το ελληνικό κράτος από την αρχή της ύπαρξής του υιοθέτησε τον συντηρητικό μύθο ως πρωτογενές στοιχείο της εθνικής του αφήγησης. Και μέχρι σήμερα, η νόρμα της διάνοιας του μέσου Έλληνα ακολουθεί πιστά την απόρριψη ως πρώτη ανταπόκριση στο καινούργιο. Έτσι εξηγείται η ευδοκίμηση των δύο πιο αντιδραστικών ιδεολογιών στον σύγχρονο πολιτισμό μας, της Ορθοδοξίας και της Αριστεράς. Εκεί άλλωστε, στηρίχθηκε ο μεταπολιτευτικός κρατισμός που καταδυναστεύει τους Έλληνες, ποτίζοντάς τους με τη ψευδαίσθηση της ακινησίας και της άρνησης.
Πριν κλείσω, θυμήθηκα κι άλλον έναν ωραίο τύπο, τον Πήτερ Οικονομίδη, που, σε κάποια ομιλία του, εξήγησε πως πρέπει να ξεχάσουμε ως λαός το «δεν γίνεται ρε μ....α». Ε κάποια στιγμή, οφείλουμε να βάλουμε μπροστά στα παιδιά μας, κάποιους δασκάλους, επιστήμονες, δημοσιογράφους, πολιτικούς που να μην φοβούνται να φωνάζουν παντού, βρίζοντας και διεκδικώντας: «Γίνεται ρε μ....α, γίνεται!» Κάντο και μη φοβάσαι την αποτυχία! Απλά πες ναι και ρώτα πως γίνεται…
