Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Τσώρτσιλ έλεγε ότι η δημοκρατία είναι ένα προβληματικό πολίτευμα. Όπως επίσης, ότι «το καλύτερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με το μέσο ψηφοφόρο»... Αλλά πάντα συμπλήρωνε: «δεν έχουμε μέχρι στιγμής εφεύρει κάτι καλύτερο».
H πρόσφατη επίσκεψη του Jeroen Dijsselbloem στην Αθήνα και οι «ερωτικές» δηλώσεις του για τον Αλέξη Τσίπρα, είναι αφορμή για πολλές σκέψεις γύρω από την εξωτερική και οικονομική μας πολιτική.
Ορίστε λοιπόν, μερικά συμπεράσματα, για την γενικότερη στάση των δανειστών απέναντι στον Τσίπρα, μετά τις δεύτερες εκλογές του 2015. Και ο ίδιος ο Jeroen και οι υπόλοιποι- ακόμα και ο αποχωρών Schauble- είναι, λίγο έως πολύ, «ερωτευμένοι» με τον πρωθυπουργό. Απολαμβάνουν μία πρωτοφανή, για την σχέση τους με τις μνημονιακές κυβερνήσεις, ευχέρεια στην αποδοχή των επιθυμιών τους. Με λίγα λόγια, παίρνουν όλα όσα απαιτούν, χωρίς ιδιαίτερο κόπο και χωρίς να δημιουργούνται εμπόδια στις διαπραγματεύσεις.
Βέβαια, δεν μιλάμε για πιστή τήρηση των κανόνων του Μνημονίου αλλά για υποτακτική ανταπόκριση στην εξυπηρέτηση των άμεσων υποχρεώσεων. Η εκκρεμότητα της απελευθέρωσης της αγοράς, η αλλαγή του επενδυτικού κλίματος και η πραγματική εξυγίανση της οικονομίας δεν είναι θέμα που αποτελεί βραχυπρόθεσμο στόχο των εταίρων. Όλα αυτά εντάσσονται σε ένα πλάνο που προχωράει με αργά και καρκινικά βήματα αφού θεωρούν πως κάποτε θα συμβούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ο πάλαι ποτέ «δυσκοίλιος» Dijsselbloem δεν χάνει πια ευκαιρία να επαινεί τον Αλέξη και να δηλώνει θαυμαστής του. Από την άλλη, ουδόλως ενδιαφέρεται για την υπερφορολόγηση των εταιρειών, την φτωχοποίηση πολλών Ελλήνων και την διάλυση της μεσαίας τάξης. Κατά συνέπεια, δεν ενδιαφέρεται για την αποδυνάμωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι ευάλωτοι οικονομικά πολίτες θα αποδειχθούν ακόμα χειρότεροι από τους προηγούμενους που μας οδήγησαν, με την ψήφο τους, στην σημερινή κατάσταση.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Πρώτον γιατί η Ευρωζώνη δεν έχει ακόμα κοινή οικονομική πολιτική ώστε ο Jeroen να διαβλέπει και το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας του στην Ελλάδα. Και δεύτερον, επειδή είναι πασιφανές σε όλους τους δανειστές, ότι ο τελευταίος που νοιάζεται για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας, με λογικούς όρους, είναι ο έλληνας πρωθυπουργός!
Όταν και ο τελευταίος αξιωματούχος της Κομισιόν αντιλαμβάνεται την εξουσιολαγνεία των ελλήνων πολιτικών, όταν παρατηρεί την «σουρεαλιστική» σχέση του Τσίπρα με τους ψηφοφόρους του και όταν βεβαιώνεται με κάθε ευκαιρία, πως η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν επιθυμεί να συμμετάσχει συνειδητά, σε πρόγραμμα διάσωσης, γιατί να προσπαθήσει περισσότερο; Αρκείται μόνο, στην είσπραξη των οφειλών στο ταμείο και ελπίζει μόνο σε μία αφύπνιση στο μέλλον.
Εν όψει λοιπόν, της τρίτης αξιολόγησης, θα ξεκινήσει άλλο ένα θέατρο εντυπώσεων που θα καταλήξει σε συμφωνία. Βεβαίως, υπάρχουν δύο μεγάλα αγκάθια: ο συνδικαλιστικός νόμος και ο περίφημος κόφτης. Στο όνομα όμως, του «ολλανδικού έρωτα»- θα εξαντλήσει τη θητεία του ο φίλος μας- είναι πάρα πολύ πιθανόν όλα να βολευτούν.
Για άλλη μία φορά, η Ιστορία δεν κάνει λάθος. Σε δεκατρία χρόνια θα κλείσουμε δύο αιώνες ελληνικού κράτους, με επαναλαμβανόμενες παρόμοιες καταστάσεις. Με κυβερνήσεις «επαναστατών» στο εσωτερικό και εμετικών ζητιάνων στο εξωτερικό.
Μία λύση υπάρχει να πάψει η διαχρονική παραγωγή εθελόδουλων απατεώνων. Η να σταματήσει ο κόσμος να «επαναστατεί» μαζί τους – πράγμα κάπως ασυνήθιστο για το ταμπεραμέντο μας- ή να ενωθεί επιτέλους η Ευρώπη και να χάσουν την κυριαρχία τους στους ελληνικούς θεσμούς.
Μέχρι τότε, θέλοντας και μη, θα παρακαλάμε να βρεθεί κάποιος κανονικός άνθρωπος που να αισθάνεται μια στοιχειώδη ντροπή απέναντι στους νοήμονες πολίτες – κι ας είναι οι λιγότεροι- και στην προσωπική του αυτοεκτίμηση. Θέμα τύχης δηλαδή και απόλυτη σύμπτωση συνθηκών και ευκαιριών…
