Είναι απορίας άξιον από που αντλεί όλη αυτή τη δύναμη επίπλευσης στην επιφάνεια; Δεν κατανοεί την επικινδυνότητα της εν γένει συμπεριφοράς του στο δημόσιο χώρο; Γιατί όσο περισσότερο συσσωρεύει οργή στον κόσμο, τόσο πιο πολύ γίνεται δύσκολη η θέση του για το μέλλον. Άλλωστε, δεν υπάρχει σε καμία αφήγηση υποκείμενο αμοραλιστικού φαινομένου χωρίς επιπτώσεις

Υπάρχει ένα ασφαλές κριτήριο να κρίνεις τις εξουσίες, για τον βαθμό λαϊκής αποδοχής που διαθέτουν: είναι ο τρόπος που αντιδρούν σε κάθε κοινωνική δυσανεξία. Αν κατανοούν τις αντιδράσεις της πλειοψηφίας ή αν αμύνονται επιθετικά, επικαλούμενες ηθικές, πολιτικές και καμιά φορά και «θρησκευτικές» αρχές. Στην περίπτωση της Αριστεράς, ισχύουν οι «θρησκευτικές» αρχές.

Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ ήδη αποτελεί αντικείμενο μελέτης σε τμήματα πολιτικών επιστημών. Η Νομική Σχολή του Χάρβαρντ κατέταξε την ομάδα Τσίπρα στην πρώτη θέση της λίστας για την χειρότερη διαπραγμάτευση του 2015! Ακολουθούν και άλλα πανεπιστήμια. Μετά όμως την ψηφοφορία της Κυριακής,θεώρησα βέβαιο ότι πρόκειται για ένα αντικείμενο που θα απασχολήσει και την ψυχανάλυση.

Άλλη μία “πρώτη φορά” λοιπόν, για την Δικαιοσύνη!Πρώτη φορά η κ. Θάνου μηνύει τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Τσακυράκη, πρώτη φορά ο κ. Παπαγγελόπουλος στέλνει “ραβασάκια” σε ανώτατη δικαστικό, πρώτη φορά τσακώνονται σχεδόν δημοσίως, στο ΣτΕ και πρώτη φορά ένας νεοεκλεγείς προιστάμενος εκπίπτει της θέσης του γιατί “προσέβαλε” την τιμή της προέδρου του Αρείου Πάγου

Ο πρωθυπουργός μπήκε στο γραφείο του έξαλλος. Έκλεισε πίσω του δυνατά την πόρτα και σήκωσε το τηλέφωνο. Δυνατές φωνές ακούστηκαν στον προθάλαμο, εκπλήσσοντας τους δύο υφυπουργούς. Η τελευταία φορά που τον είχαν δει σε τέτοια κατάσταση ήταν στο γραφείο του στη Βουλή, λίγο πριν καλέσει την Ζωή, να της κάνει συστάσεις

Στο χθεσινό δημοψήφισμα στην Ουγγαρία, οι Ούγγροι αποδείχθηκαν μάλλον πιο έξυπνοι από μας. Η αποχή ξεπέρασε από ό,τι φαίνεται το 55% και έτσι το πιθανότερο είναι ότι θα κριθεί άκυρο. Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια μεγάλη ήττα του πρωθυπουργού Όρμπαν αλλά και για ένα ισχυρό ράπισμα των πολιτών στον ευρωπαϊκό λαϊκισμό με αφορμή το Προσφυγικό.

Είμαστε πολίτες μιας χώρας που βρίσκεται στο έλεος των εξελίξεων και εύχεται απλά να μην συμβούν. Η περίοδος που βιώνουμε μας καθιστά απολύτως ευάλωτους σε οποιαδήποτε εμπλοκή. Είμαστε μια χώρα οικονομικά και πολιτικά εξαρτημένη. Να εύχεστε να μην χρειαστεί να αναλάβουμε κάποια ευθύνη. Γιατί τελευταία στις διαπραγματεύσεις, δεν είμαστε και τόσο καλοί…

Αυτή η διάκριση σε «λαό» και «Κολωνάκι» είναι η μεγάλη απάτη της Αριστεράς και του κρατισμού. Αυτή έχει καταστρέψει τη χώρα. Το πατερναλιστικό πρότυπο που αναπαράγει την χυδαιότητα κάθε εξουσίας και καταδικάζει την Παιδεία σε ταξική, ενώ έχει όλες τις δυνατότητες να απαλλαγεί από το κράτος και να απογειωθεί στις πιο δημιουργικές του κόσμου.

Δεν ήθελε και πολύ μεγάλη διαίσθηση για να καταλάβει κανείς ότι ο Φίλης θα επέστρεφε με την «μετάνοια» στα σκέλια. Απλά λειτουργεί όπως και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης που ασκούνται καθημερινά σε παιχνίδια εντυπωσιασμού. Να, όπως ο Σπίρτζης κλαίει για τις ιδιωτικοποιήσεις, έτσι και ο Φίλης αγωνίζεται να υπερασπιστεί τον κοσμικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης από το φάντασμα της θρησκείας

Και αφού όλα είχαν αποφασιστεί, οι πάντες κυνηγούσαν να δανείσουν τον Καλογρίτσα. Τα 127,6 εκ.που πήρε από την Τράπεζα Αττικής ήταν ίσως λίγα, σε σχέση με αυτά που προσδοκούσε το σύστημα να του δώσει προκειμένου να τον ανεβάσει μια και καλή στην «εργαλειοθήκη» του. Σε άλλες εποχές ο Καλογρίτσας θα είχε γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού

Υπάρχουν οι άνθρωποι που η σκέψη τους φτάνει μέχρι το απέναντι πολιτικό γραφείο και άνθρωποι που μπορούν να δουν πως θα είναι η κοινωνία τους σε μερικές δεκαετίες. Υπάρχουν αυτοί που διψούν για ικανοποίηση του σαρκίου τους κι αυτοί – χορτασμένοι ίσως ή ολιγαρκείς- που βλέπουν τον εαυτό τους σαν ένα μέρος της συνέχειας του χρόνου

Που καταλήγουμε λοιπόν; Χρειαζόμαστε ένα διαρκές μνημόνιο για να «γίνουμε άνθρωποι»; Πρέπει να παραδώσουμε την εξουσία εν λευκώ στους δανειστές μας και να απολαύσουμε την ηδονή της ανευθυνότητας; Ή μήπως πρέπει να απαλλαγούμε από κάθε ευρωπαϊκή κηδεμονία για να μεταβληθούμε σε μία μεσογειακή «μπανανία» κάποιου οδυνηρού ολοκληρωτισμού;

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να πείσει τόσους πολλούς Έλληνες με τον κώδικα της «θρησκείας» του είναι τραγικό πολιτιστικό επίτευγμα. Το ότι ένας υπουργός μια κυβέρνησης αναπτυγμένου δυτικού κράτους υπόσχεται νέο «τζιχάντ», για το μέλλον, δείχνει ότι ο πυρήνας του 3% δεν έχει ακόμα καταλάβει τίποτα από όσα έχουν συμβεί στον ελληνικό λαό εξαιτίας του.

Η ελληνική κοινωνία είναι μια τριπλή σύνθεση από τύπους και σχήματα ανθρώπων. Και όποιος θέλει να την διοικήσει δεν μπορεί παρά να το σεβαστεί. Αν είναι όμως, έξυπνος και γενναίος, να μην σταματήσει ποτέ να συνομιλεί με τον «τρίτο τύπο». Να μην πάψει να προτείνει ως πρότυπο πολίτη αυτόν που υπομένει τα βάρη των άλλων.

Δεν είναι η μοναδική περίπτωση που τα χρήματα των ασφαλισμένων χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση της κομματοκρατίας. Είναι όμως πρωτόγνωρη η θρασύτητα της διαδικασίας που ακολουθείται. Για να αποδειχθεί ότι δεν έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες τους είδους – ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρκετά ΠΑΣΟΚ- αλλά με «κατσικοκλέφτες»- σε ξένα μάλιστα, βοσκοτόπια.

Ας αποφασίσουμε και εμείς οι ίδιοι τι θα κάνουμε με τον πλούτο. Είναι αξία προσανατολιστική στη ζωή μας ή όχι; Αποτελεί φυσική τάση των επιδιώξεων της ανθρωπότητας ή όχι; Και ας καταλήξουμε σε κάποια σταθερή άποψη για το κράτος και τη λειτουργία του. Ή στους ιδιώτες θα πιστέψουμε ή στον κρατισμό.

Άλλη μία «παιδαγωγική» κίνηση «ενστικτώδους αντίδρασης» της πολιτικής εξουσίας, μας προκαλεί σύγχυση διάκρισης μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής έκφρασής της. Ακόμα και αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν εμπλέκεται στον «αυθορμητισμό» της κυρίας Ράικου, η αντανάκλαση των δύο γεγονότων στην κοινή γνώμη είναι κραυγαλέα.

Η «δολοφονία χαρακτήρα», όπως μεταφράζεται το character assassination είναι το μεγάλο όπλο της Αριστεράς!.Πόσο θράσος πρέπει να έχουν οι πιο κυνικοί από όλους τους διαχρονικούς «δολοφόνους» του νοήμονα Έλληνα για να επικαλούνται την βία των άλλων! Το πιο ειδεχθές έγκλημα που εκτυλίσσεται σε συνέχειες, σήμερα, είναι η αποδόμηση της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας από τον αριστερό μηδενισμό.

Περισσότερο για λίστα υποψηφίων θυμάτων μου φαίνεται η επικείμενη καταγραφή του «πόθεν έσχες» παρά για ασφαλιστική δικλείδα. Πιο πολύ θα χρησιμεύσει για ξεκαθάρισμα λογαριασμών σε ένα πολιτικό σύστημα δικτύων και παράνομου πλουτισμού παρά θα βάλει τάξη στο άναρχο τοπίο των καταχραστών. Αν πραγματικά δηλωθούν όλα τα κλοπιμαία των τελευταίων δεκαετιών, θα πρέπει να γεμίσουν οι φυλακές κόσμο

Το γκροτέσκο όμως, δεν είναι μόνο υπόθεση της τέχνης. Είναι και στυλιστική τάση, εκρηκτικός τρόπος πολιτικής αντιπαράθεσης για «μεταμοντέρνους» λαϊκιστές. Το πιθανότερο όμως είναι πως, πολύ γρήγορα, αυτές οι αισθητικές αναζητήσεις στις επιλογές της κυβέρνησης θα οδηγήσουν σε μία εσωτερική ρήξη. Γιατί η πραγματικότητα θα αποδειχθεί πολύ πιο βίαιη από την τέχνη!

Αυτή είναι η πολιτική και πιθανότατα, η πνευματική τους φύση. Πρώτον,κουβαλούν μέσα τους, την φασίζουσα ψευδαίσθηση του «ηθικού πλεονεκτήματος». Δεύτερον, απόλαυσαν σε όλη την κομματική τους πορεία πρωτοφανή ασυλία από το σύστημα, με την «αποκλειστικότητα» του δικαίου. Και το σπουδαιότερο, είναι οι βασικότεροι εκπρόσωποι του σύγχρονου ελληνικού μηδενισμού εναντίον της κομματοκρατίας- την οποία τώρα οι ίδιοι υπηρετούν!

Εν μέσω κρίσηςκαι καταχρεωμένων πολιτών, η ομίχλη του ασύστολου κρατισμού συνεχίζει να απλώνεται σε όλη τη χώρα. Το ζήτημα είναι πως ό τι γίνει θα γίνει από το ίδιο το κράτος και όχι από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Κι αυτό δεν είναι παρά άλλος ένας ολοκληρωτισμός που θα σύρει την οικονομία ακόμα πιο πολύ στην εξάρτηση και στον απομονωτισμό.

Η απάτη είναι γεγονός ή αξία; Πράξη ή προσανατολισμός; Έργο παρά φύσιν ή κατηγορική προσταγή που καθοδηγεί τον άνθρωπο στην κουλτούρα και στις συνήθειές του; Ίσως ο Αλέξης Τσίπρας μας δώσει μια απάντηση το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη. Κάποιος του είπε ότι ο καλύτερος τρόπος για να μην κινήσει υποψίες είναι να κυκλοφορεί ελεύθερος και χωρίς προφυλάξεις.

Το μυστικό κρύβεται πάντα στη διαχείριση του κρατισμού ως μηχανισμού από τον οποίο οι εμπλεκόμενοι εξαρτούν είτε την επαγγελματική τους επιβίωση είτε την πολιτική τους καριέρα. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Μητσοτάκης αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Κάποιοι αναρωτιούνται αν είναι σε θέση να ελευθερώσει τους Έλληνες από το κράτος και κάποιοι άλλοι φοβούνται ότι είναι έτοιμος να το κάνει.