Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Προφανώς, όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι ζούμε σε μια προβολή «κινουμένων σχεδίων». Κάτι σαν τη σπηλιά του Πλάτωνα, όπου παρελαύνουν σκιές από καρτούν μπροστά μας, αναπαράγοντας ήχους ενός άλλου φάσματος που το επιδοκιμάζουμε επιδεικτικά.
Και τίποτα δεν αλλάζει. Λες και είναι τόσο αναπόφευκτη η αλληγορία που αν η εικονική πραγματικότητα σπάσει, θα καταρρεύσει ολόκληρη η χώρα σαν χάρτινος πύργος.
Η περίπτωση Καλογρίτσα είναι σημαδιακή. Η απορία βέβαια είναι γιατί δέχτηκε να παίξει ένα επικίνδυνο παιχνίδι με τόσο μεγάλο ρίσκο. Γιατί εκτέθηκε τόσο πολύ, ώστε να καταλήξει μια ψυχαγωγική περσόνα με ρόλο αποτυχημένου «λαγού» στο «νεοφυές» εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η απάντηση είναι μάλλον απλή: Αυτό έκαναν και οι άλλοι στο παρελθόν. Αυτή ήταν πάντα η προδιαγεγραμμένη πορεία του παραγοντισμού στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την εξαρτημένη και επιδοτούμενη από το κομματικό κράτος, επιχειρηματικότητα. Πρώτα αναζητούνται οι «πρόθυμοι», στη συνέχεια αξιολογείται η καταλληλότητά τους – πόσο αδίστακτοι είναι ή σε τι βαθμό θα μπορούσαν να εξευτελιστούν- και στο τέλος πέφτει πάνω τους ολόκληρο το σύστημα να τους στηρίξει.
Τον συγκεκριμένο επιχειρηματία – χρήσιμη εφεδρεία από το ΠΑΣΟΚ- κάποιος τον πρότεινε, κάποιος τον ενέκρινε και κάποιος σχεδίασε την υποψηφιότητά του για το καθεστωτικό του ρόλο.
Και αφού όλα είχαν αποφασιστεί, οι πάντες κυνηγούσαν να δανείσουν τον Καλογρίτσα. Τα 127,6 εκ.που πήρε από την Τράπεζα Αττικής ήταν ίσως λίγα, σε σχέση με αυτά που προσδοκούσε το σύστημα να του δώσει προκειμένου να τον ανεβάσει μια και καλή στην «εργαλειοθήκη» του. Σε άλλες εποχές δηλαδή, ο Καλογρίτσας θα είχε γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού, διεκπεραιώνοντας όλες τις παραγοντικές διευκολύνσεις που χρειάζεται ένα καθεστώς για να επιβληθεί στο πολιτικό και μιντιακό στερέωμα.
Αν το καλοσκεφτείς, ο Τσίπρας αυτό εννοούσε, όταν έλεγε «θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν»! Αυτόν τον τύπο συναλλαγής είχε στο μυαλό του γιατί αυτόν είχε εμπεδώσει ως γνήσιος κλώνος ενός τυπικού έλληνα «κομματοκράτορα» που μεθόδευε τις μελλοντικές τους κινήσεις. Αυτό ήξερε, αυτό φανταζόταν ότι θα έκαναν και οι Ευρωπαίοι: Έβλεπε οράματα ότι θα μπορούσε να γίνει ο «Καλογρίτσας» τους, ικανοποιώντας τον δικό τους παραγοντισμό και το πελατειακό τους δίκτυο. Επενδύοντας πάντα, στις παλιές καλές εποχές, όπου η ανοχή και η διεκδίκηση της παραβατικότητας ήταν προνόμιο για πολλούς.
Λογάριαζε όμως χωρίς τον τραπεζίτη του… Δεν υπολόγιζε – δεν τα καταλαβαίνει και καλά, λόγω «απομόνωσης»- πως ο Στουρνάρας δεν θα ενδώσει, διατηρώντας τον γνωστό ρόλο που έπαιζε η ΤτΕ στο παρελθόν. Και γι αυτό, έδωσε το πράσινο φως να ακολουθηθεί η διαδικασία με τον παραδοσιακό τρόπο και όχι με τις κατάλληλες προφυλάξεις.
Παρόλα αυτά και παρόλο τον εξευτελισμό του ενός, στην ουρά ακολουθεί και ο άλλος. Ο Σαββίδης. Μόνο που αυτός δεν είναι ο καταλληλότερος, εξαιτίας της δικής του αυτονομίας. Ο Σαββίδης πιθανόν θα παραδίδει εντολές στον Παππά και όχι ο Παππάς στον Σαββίδη. Και έτσι θα λειτουργεί η «συνεργασία», κάθετα και πολύ λίγο αμφίδρομα…
Ζούμε σε ένα μεγάλο χωριό που θυμίζει οθωμανική κοινότητα του 17ου αιώνα. Με τους «αγάδες», τα «πεσκέσια» τους, τους «δραγουμάνους» και τα «μπαξίσια» κάτω από τις τάβλες. Με τον παπά και τον μουεζίνη να κουμαντάρουν το «ντοβλέτι» τους και πάει λέγοντας.
Κι όσο πιστεύουμε ότι κάτι θα αλλάξει τόσο περισσότερο εμφανίζονται οι νέες «γενιές» των «σκιτζήδων»- προδόθηκε ο υπουργός από κρίση αυτογνωσίας!
Ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Από γκάφα σε γκάφα, κάποια στιγμή, θα επέλθει η ελεύθερη πτώση.
