Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η «δολοφονία χαρακτήρα», όπως μεταφράζεται το character assassination είναι μία τεχνική αποδόμησης προσώπων στην συνείδηση της κοινής γνώμης. Ο όρος είναι αμερικάνικος αλλά ο καθένας καταλαβαίνει πως η σημασία του ανάγεται στα βάθη της πολιτικής ιστορίας.
Ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης διαμαρτυρήθηκε χθες, για τις «επιθέσεις» που γίνονται στον αναπληρωτή υπουργό Πολάκη αλλά και στον ίδιο. «Και εγώ και ο Πολάκης έχουμε γίνει στόχος πολιτικών επιθέσεων. Είμαστε θύματα εκστρατείας πολιτικών χαρακτήρων. Για μένα γράφουν ότι είμαι χοντρός, ότι είμαι απαίδευτος, τι χρώμα μπλούζα φοράω, τι τρώω», δήλωσε, συμπληρώνοντας το παζλ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που υπερασπίζονται τον ολοκληρωτισμό του.
Παραθέτω μερικά μόνο από τα εκατοντάδες στοιχεία που θα έστελναν σε ισόβια, την Αριστερά, αν υπήρχε δικαστήριο να καταδικάσει την δολοφονία χαρακτήρων στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Και αναφέρομαι όχι μόνο στην πρόσφατη κακοήθεια του φαινομένου, μετά το 2009 αλλά και σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Οι αριστεροί «δολοφόνοι χαρακτήρων» έδρασαν σε δύο επίπεδα. Πρώτα εναντίον συγκεκριμένων προσώπων και μετά εναντίον ομάδων πολιτών που θεωρούνταν, βάσει των χαρακτηριστικών της «ράτσας» τους, αντιφρονούντες. Αντιπροσωπευτικά δείγματα είναι ο Γεώργιος Ράλλης (πρόσωπο αστικής κουλτούρας που δεν φορούσε ζιβάγκο), ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (συνεργάτης των Γερμανών, θατσερικός και ορκισμένος εχθρός των λαϊκών κατακτήσεων), η Άννα Διαμαντοπούλου (παράδοση των πανεπιστημίων σε συμφέροντα), ο Λουκάς Παπαδήμος (ξένος πράκτορας εναντίον των ελληνικών συμφερόντων), ο Σταύρος Θεοδωράκης (βαφτισμένος από τον Νίκο Παππά, υπάλληλος Μπόμπολα που τώρα παίρνει τα ακριβότερα έργα και στηρίζει την κυβέρνηση!) Αυτοί και πολλοί άλλοι πολιτικοί που έδωσαν μάχη εναντίον του κρατισμού- δεν τους δίνω πιστοποιητικό «αγίου»- μπήκαν στο στόχαστρο της συστηματικής τους αποδόμησης από την Αριστερά.
Πέρα όμως, από την στόχευση των πολιτικών, ο ρατσισμός επεκτάθηκε και στην κοινωνία. Μετά την πτώση της Χούντας, εδραιώθηκαν οι χουντικοί, οι φασίστες, οι καθεστωτικοί, οι δεξιοί, οι φιλελεύθεροι (παγκόσμια πρωτοτυπία να είναι ύβρις ο φιλελεύθερος!), οι «καπιτάλες», οι εχθροί του λαού και πολλοί άλλοι οι οποίοι απέκτησαν ταυτότητα αποδιοπομπαίου τράγου στα χρόνια της πασοκοκρατίας.
Και μετά το 2009, απλώθηκε παντού το ξεχείλωμα του λαϊκισμού και η πιο ακραία μορφή κατασυκοφάντησης. Δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές, προδότες, νεοφιλελεύθεροι (ούτε καν ξέρουν τι θα πει), μνημονιακοί και ένα σωρό άλλες ιδιότητες στο όνομα της πόλωσης και του διχασμού. Όλα αυτά έγιναν από τους συντρόφους του κ. Φίλη. Οργανώθηκαν συστηματικά και με ιδιαίτερο αμοραλιστικό μένος εναντίον απλών ανθρώπων που είχαν την στοιχειώδη λογική αυτοπροστασίας να μην πιστέψουν τις τεχνητές φαντασιώσεις και τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς για όλους μας, εργαλεία της γιγαντιαίας αποδόμησης του νοήμονος πολίτη ήταν όχι μόνο οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ. Αυτών που τώρα κατάλαβαν σε ποιο άσχημο παιχνίδι σύρθηκαν, επενδύοντας στο δέλεαρ του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.
Πόσο θράσος πρέπει να έχουν οι πιο κυνικοί από όλους τους διαχρονικούς «δολοφόνους» του ορθολογισμού για να επικαλούνται την βία των άλλων! Γιατί στην πραγματικότητα, το πιο ειδεχθές έγκλημα που εκτυλίσσεται σε συνέχειες, σήμερα, είναι η αποδόμηση της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας και της ταυτότητας των αξιοπρεπών ανθρώπων. Όσων δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν την αλλοτρίωση, τον εξευτελισμό και την παραίτηση. Μπροστά στο μένος της προλεταριοποίησής τους, για να ικανοποιηθούν τα σατανικά ένστικτα κάποιων ιδεοληπτικών που ξέμειναν σαν ζόμπι από το σταλινικό ιδεώδες περασμένων δεκαετιών.
