Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει εκ γενετής για μία έννοια που λέγεται “δημοκρατικός δρόμος του σοσιαλισμού” και στο περιεχόμενό του έχει υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, νίκες και ήττες. Είναι σταθερές οι αξίες μας σε αυτό το δρόμο. Άρα όταν σε αυτό το δρόμο βρισκόμαστε μπροστά σε υπέρτερους συσχετισμούς που μας αναγκάζουν να υποστούμε μία αναγνωρισμένη ήττα δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα λέμε άλλα από αυτά που λέγαμε πριν. Λέμε κάτι που αναγνωρίζει το γεγονός μιας ήττας, ότι πρέπει να προσαρμοστούμε, να κάνουμε το συμβιβασμό που απαιτεί η ήττα για να συνεχίσουμε τον αγώνα»!
Αυτό είναι ένα κομμάτι από την χθεσινή ομιλία του υπουργού Πολιτισμού κ. Μπαλτά,στη Βουλή, κατά την διάρκεια της συζήτησης για την παραχώρηση του Ελληνικού.
Πρόκειται για την πιο σαφή και ξεκάθαρη ομολογία στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Ιανουάριο του 2015, που πήραν την εξουσία! Είναι μια ειλικρινής, έντιμη και ταυτόχρονα μοιραία δήλωση ενός τραγικού «ιδεολόγου» που αιωρείται μεταξύ οράματος και αποκρουστικής, για τον ίδιο, πραγματικότητας.
Όσο ο υπουργός μιλούσε στο βήμα, πήρε το μάτι μου στα πίσω έδρανα της αίθουσας, τον Αλτουσέρ να τον παρακολουθεί. Αποσβολωμένος και χλωμός, έχοντας στα μισόκλειστα μάτια του το απροσδιόριστο βλέμμα του απατημένου πιστού- ο Αλτουσέρ ήταν φανατικός καθολικός- και του ανυπεράσπιστου Μαρξιστή.
Ειλικρινά, θεωρώ ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι συνεχίζουν την αναζήτηση του «πλατωνικού» κόσμου. Στο υπουργικό συμβούλιο δεν είναι πολλοί – ίσως ο Φίλης,ο Μπαλτάς κι άλλος ένας- αλλά αυτοί οι λίγοι παραμένουν γνήσιοι και αυθεντικοί φορείς της αριστερής αυταπάτης. Δεν είναι βέβαια εύκολο να τους χαρακτηρίσεις «θύματα», από τη στιγμή που παίρνουν στον λαιμό τους, την κοινωνία, αλλά μια συμπάθεια και έναν διαστροφικό οίκτο στον προκαλούν. Οι υπόλοιποι, βέβαια, έχουν ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες και προχωρούν ακάθεκτοι προς την δημιουργία της δικής τους «νεοπλασίας» στο σύστημα, με ισχυρές δόσεις κυνισμού και αναισθησίας.
Σε κάθε περίπτωση, ο Αριστείδης Μπαλτάς είπε αυτό ακριβώς που η Αριστερά στοχεύει διαχρονικά, διεκδικεί, ηττάται και στη συνέχεια, δημιουργεί τους μύθους της, σμιλεύοντας καταχθόνια σπήλαια με τα δάκρυά της. Ομόλογησε δηλαδή, απερίφραστα τον ρόλο της σοσιαλιστικής παράνοιας στον σχηματισμό ενός παράλληλου σύμπαντος που προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να παραπλανήσει το υφιστάμενο. Και πάντα ηττάται. Και πάντα επιδιώκει την αυτοχειρία και την παταγώδη κατάρρευση!
Συμπτωματικά, εν τω μεταξύ, άκουγα στο ραδιόφωνο χθες, τον Σπύρο Λυκούδη να λέει πόσο θλιμμένος είναι που η Αριστερά, έχασε τις αξίες της και πόση προδοσία και ντροπή αισθάνεται ο ίδιος. Τουλάχιστον, ο Λυκούδης φαίνεται να εγκαταλείπει τη μάχη, ενώ ο Μπαλτάς υπόσχεται νέους πολέμους.
Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και αποτελεί ίσως το μείζον υπαρξιακό μας πρόβλημα, δια μέσου των σοσιαλιστικών μεταλλάξεων της Μεταπολίτευσης : Η αναζήτηση του «πλατωνικού κόσμου». Είτε μέσα από τον μαρξισμό είτε μέσα από τον φονταμενταλισμό της θρησκείας. Η Αριστερά ζει και βασιλεύει στις συνειδήσεις πολλών ως θέσφατο και ονείρωξη, ως προσδοκία μιας «μεταθανάτιας» ζωής που επιδιώκεται συνεχώς με την ήττα και την λαγνεία της απώλειας.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να πείσει τόσους πολλούς Έλληνες με τον κώδικα της «θρησκείας» του είναι τραγικό πολιτιστικό επίτευγμα. Το ότι ένας υπουργός μια κυβέρνησης αναπτυγμένου δυτικού κράτους υπόσχεται νέο «τζιχάντ», για το μέλλον, δείχνει ότι ο πυρήνας του 3% δεν έχει ακόμα καταλάβει τίποτα από όσα έχουν συμβεί στον ελληνικό λαό εξαιτίας του.
Για αυτόν ακριβώς, τον λόγο σας προετοιμάζω για την ώρα που θα εγκαταλείπουν την εξουσία. Δυστυχώς για όλους μας, ποτέ και πουθενά κανένας «ζηλωτής», κανένας «ηττημένος» από ιδέες, δεν έφυγε με μετάνοια. Και δεν θα είναι βέβαια, ο Αριστείδης Μπαλτάς που θα σηκώσει το λάβαρο της οποιασδήποτε εκτροπής. Οι «θεωρητικοί» της συνειδητής ήττας, συνήθως κάθονται σκεπτικοί στο γραφείο τους, σκυφτοί, απολαμβάνοντας την ιδεολογική τους «κατάθλιψη». Οι πιο ασυνείδητοι είναι αυτοί που διεκδικούν τα τελευταία απομεινάρια της εξουσίας.
Σπάω το κεφάλι μου, να καταλάβω τι έψαχνε χθες, στη Βουλή ο Αλτουσέρ, όπως και όσα συνέβησαν στην ζωή του, μετά το 1980…
