Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Καθημερινά και χωρίς συστολή, διατυπώνονται θέσεις αυταρχισμού από κυβερνητικά στελέχη. Το χθεσινό αποκαλυπτικό ξέσπασμα του πρωθυπουργού «σας παρακαλώ μη με διακόψετε», όταν ρωτήθηκε από την δημοσιογράφο που χάνει τη δουλειά της. Αλλά και η απίστευτη δήλωση της κ. Γεροβασίλη για το «δικαίωμα» των υποδείξεων στα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει να μην αντιλαμβάνονται ούτε τι λένε ούτε τον τρόπο που τοποθετούνται απέναντι στις αρχές της δημοκρατίας.
Γιατί το κάνουν; Γιατί αυτή είναι η πολιτική και πιθανότατα, η πνευματική τους φύση. Πρώτον, μεγάλωσαν κουβαλώντας μέσα τους την φασίζουσα ψευδαίσθηση του «ηθικού πλεονεκτήματος». Δεύτερον, απόλαυσαν σε όλη την κομματική τους πορεία πρωτοφανή ασυλία από το σύστημα, γιγαντώνοντας την αίσθηση της «αποκλειστικότητας» του δικαίου. Και το σπουδαιότερο, είναι οι βασικότεροι εκπρόσωποι του σύγχρονου ελληνικού μηδενισμού εναντίον της κομματοκρατίας- την οποία τώρα οι ίδιοι υπηρετούν!
Το πρόβλημα με τα φλερτάκια του ολοκληρωτισμού προς στιγμήν, προκαλεί μόνο γέλιο και γκρίνια. Όταν όμως θα έρθει η ώρα να φύγουν, τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ και ίσως ξεφύγουν από τις φαιδρές δηλώσεις των «ελέω αριστερών θεοτήτων» εκπροσώπων τους. Ας ελπίσουμε ο χρόνος να λειτουργήσει τόσο καταλυτικά, στη φθορά τους που κάθε κίνηση πανικού να πάρει και τότε τη μορφή της απαξίωσης και του γελοίου.
Καμία όμως ολοκληρωτική φύση, ομάδα ή ιδεολογία δεν έχει απήχηση σε κανέναν, αν δεν το θέλει. Όταν στον επικήδειο του Λένιν ο Στάλιν έλεγε «Εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε κοινοί άνθρωποι. Είμαστε φτιαγμένοι από άλλη πάστα», ένα ρίγος διαστροφικής ανωτερότητας διαπερνούσε τις σοβιετικές μάζες.
Σε ό τι μας αφορά σήμερα, πολύ φοβάμαι ότι μια Ελληνική Δημοκρατία εκτός δυτικού κόσμου, απλά δεν θα ήταν δημοκρατία! Είναι τέτοια τα δομικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας που δύο υποθετικά σενάρια φαντάζουν πιο πιθανά: Είτε θα είχαμε παραδοθεί σε ένα φονταμενταλιστικό και εθνοθρησκευτικό καθεστώς, με ηγέτες γραφικούς «πολέμαρχους» τύπου Καμμένου είτε θα ήμασταν μία μεσογειακή λαϊκή δημοκρατία τύπου Κούβας. Η μέση λύση που μας προέκυψε μεταπολεμικά, οφείλεται στον συνδυασμό ξένων συμφερόντων, στα οποία ενδώσαμε με αντάλλαγμα ένα πολιτικό σύστημα παραδομένο στην κομματοκρατία.
Με λίγα λόγια, ο ελληνικός λαός αποδεικνύει συνεχώς πόσο «ευδόκιμος» είναι σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού. Δεν είναι μόνο η ιδεολογία του (σοσιαλισμός, κρατισμός, εθνικισμός, θεοκρατισμός, κτλ) αλλά και η καθημερινή του συμπεριφορά στον δημόσιο χώρο (οδήγηση, κατάληψη χώρων, αγένεια, ατομικισμός κτλ).
Επομένως, οι ολοκληρωτικές εξάρσεις της Αριστεράς, εν μέσω αστικής δημοκρατίας, δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν. Το ότι για δεκαετίες, επιλέξαμε να εξωραίζουμε και να ηρωοποιούμε τους ηττημένους του Εμφυλίου, επειδή βόλευε τις δεξιές κυβερνήσεις μας, δεν αποτελεί άλλοθι για εξαγνισμό των σταγονίδιων του Σταλινισμού. Απλά, πρέπει να ξέρουμε πως οτιδήποτε αυταρχικό γίνει ή ακουστεί από την κυβέρνηση «Συριζανέλ», θα έχει πάντα και ένα ακροατήριο στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτό θα είναι άσχετο από το εκλογικό ποσοστό στο οποίο μπορεί να καταρρεύσει το κόμμα ως τις επόμενες εκλογές. Μπορεί να φτάσει πάλι στο 3% αλλά κάθε φασιστική παρέμβαση σε θεσμούς και διαδικασίες μπορεί να απολαμβάνει την αποδοχή από μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Όπως ας πούμε, η κρυφή ικανοποίηση που πολλοί νιώθουν, όταν ο Κασιδιάρης χαστουκίζει την Κανέλλη ή βρίζει στην Βουλή, τον «πονηρό πολιτευτή» των «συστημικών» κομμάτων.
Θυμηθείτε ότι το ακλόνητο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το «Και οι άλλοι καλύτεροι ήταν;»! Θυμηθείτε ότι ο μηδενισμός είναι η πιο ισχυρή ιδεολογική βάση του «τιμωρητικού» ολοκληρωτισμού σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις του.
Και το πιο ανησυχητικό: Mην παίρνετε τώρα, στα σοβαρά την κάθε κουβέντα που ξεφεύγει από το στόμα τους, επειδή δεν μπορούν πάντα, να κρυφτούν. Σκεφτείτε μόνο την ώρα που θα εγκαταλείπουν την εξουσία, ακάλυπτοι και εκτεθειμένοι στη απειλή της πολιτικής διαπόμπευσης. Τότε μπορεί να γίνουν πραγματικά επικίνδυνοι…
