Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Κάθε άνθρωπος που βγαίνει στους δρόμους να διεκδικήσει τα δικαιώματά του θεωρώ ότι είναι κέρδος. Ενθαρρύνουμε τον κόσμο να βγει στους δρόμους για να ενισχυθούν οι θέσεις μας και για τα εργασιακά» ήταν η απάντηση του υπουργού Εργασίας κ. Κατρούγκαλου σε σχετική ερώτηση για όσα συνέβησαν τη Δευτέρα.
Και μόλις τελείωσε, ανακοίνωσε, ότι την Παρασκευή θα ξεκινήσει η αποστολή ενημερωτικών σημειωμάτων στους 240.000 δικαιούχους επικουρικών που είδαν μείωση στησύνταξή τους!
Σίγουρα πρόκειται για φαινόμενο υπουργού. Δεν είναι ο μόνος, στην κυβέρνηση, που “διαμαρτύρεται'' στον εαυτό του αλλά είναι ο μοναδικός που το κάνει μ΄αυτόν τον ξεχωριστό τρόπο.
Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ποιον μου θυμίζει. Τελικά το βρήκα. Είναι σαν εκείνους τους υποχθόνιους Γερμανούς στις ελληνικές ταινίες που σε ξεγελούν με την ευγενική τους συμπεριφορά. Ακούνε κλασική μουσική, παίζουν οι ίδιοι πιάνο, είναι γεμάτοι αβρότητα με τις κυρίες και δεν ξεχνούν να υπενθυμίζουν σε όλους την ευγενική τους καταγωγή. Την ώρα δε της ανάκρισης, όταν μπαίνει στο δωμάτιο ο Έλληνας της Αντίστασης, του μιλάει όμορφα, με κατανόηση, του προσφέρει τσιγάρο και τον κάνει να αισθανθεί άνετα. Στο τέλος όμως, ξεσπάει σε γέλιο σχιζοφρενούς, όταν τον παρακολουθεί με σατανική ικανοποίηση να οδηγείται στο απόσπασμα για εκτέλεση...
Είναι μακράν, ο μεγαλύτερος “παραμυθάς” από όλους στην κυβέρνηση. Με πρωτόγνωρο θράσος, λέει ψέματα μπροστά στις κάμερες, παρουσιάζει νούμερα που δεν στέκουν και ταυτόχρονα συντάσσεται με τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους. Τι γίνεται όμως; Ποτέ δεν έχει απέναντί του έναν τουλάχιστον υποτιθέμενο “συνομιλητή”. Προσποιείται ότι απευθύνεται σε κάποιον συνταξιούχο αλλά δεν υπάρχει συνταξιούχος. Υποδύεται τον καλοπροαίρετο “προστάτη” των εργαζόμενων αλλά λείπουν οι εργαζόμενοι. Την τελευταία φορά που βρέθηκε μέσα σε πολύ κόσμο, τον φυγάδευσαν από την πίσω πόρτα!
Είναι απορίας άξιον από που αντλεί όλη αυτή τη δύναμη επίπλευσης στην επιφάνεια; Δεν κατανοεί την επικινδυνότητα της εν γένει συμπεριφοράς του στο δημόσιο χώρο και στην επικοινωνία του; Γιατί όσο περισσότερο συσσωρεύει οργή στον κόσμο, τόσο πιο πολύ γίνεται δύσκολη η θέση του για το μέλλον. Άλλωστε, δεν υπάρχει σε καμία αφήγηση υποκείμενο αμοραλιστικού φαινομένου που να μην έχει υποστεί τις επιπτώσεις της “ύβρης”
Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, έχω την αίσθηση ότι είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός τύπος ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην πείθει με την αισθητική του. Είναι ο άνθρωπος που υποδύεται με τον καλύτερο τρόπο τη “διπολική διαταραχή” του πολιτικού υβριδίου που προέκυψε ως διεκδικητής της εξουσίας τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω αλλά έχω ένα κακό προαίσθημα για αυτόν τον άνθρωπο – δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί του- γιατί δεν βλέπω να αντιλαμβάνεται ότι το μέτρο ήταν πάντα μια κόκκινη γραμμή που ακόμα και ο πιο θρασύς πολιτικός είχε την αίσθηση ότι υπάρχει.
Ας υποκριθεί τουλάχιστον σε κάποιο πλαίσιο λογικής. Η υποκρισία, όπως έλεγε ο Taylor, είναι το τίμημα που η κακία οφείλει στην αρετή. Τουλάχιστον, ας υποκρίνεται για χάρη της ψεύτικης αρετής και όχι της απροκάλυπτης κακίας...
