Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η μοίρα των γυναικών είναι πάντα κοινή. Επωμίζονται τις συνέπειες από τις «αμαρτίες» των ανδρών τους. Ειδικά αν αυτοί είναι δημόσια πρόσωπα και στενοχωρούν τις εξουσίες.
Μέρες τώρα, λέγαμε διάφορα για τον διορισμό φιλικών προς την κυβέρνηση, προσώπων στην Τράπεζα Αττικής. Αισθανόμασταν δηλαδή, ότι ζούμε ένα γνωστό σενάριο του ελέγχου μιας κρατικής τράπεζας από την κυβέρνηση. Κι όπως ήμασταν απογοητευμένοι από την θεσμική λειτουργία του συστήματος, αναμέναμε τα συνήθη και την διαιώνιση του νοσηρού περιβάλλοντος του παρελθόντος.
Αιφνιδιαστικά όμως χθες, στη συνεδρίαση του Εποπτικού συμβουλίου της Τράπεζας της Ελλάδας, απορρίφθηκαν οι προταθέντες για τη διοίκηση της Τράπεζας Αττικής κύριοι Σαπουτζόγλου και Ρουμελιώτης. Και οι δύο είναι άνθρωποι οι οποίοι απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού και γενικότερα, του «έμπειρου» και παντοδύναμου πασοκικού μηχανισμού της αριστερής μας κυβέρνησης.
Μετά από αυτή την απόφαση, σε άλλες εποχές, ο κ. Στουρνάρας ίσως, τάϊζε τα λιοντάρια κάποιας αρένας αλλά επειδή ο χρόνος δουλεύει υπέρ του, πρέπει να αισθάνεται τυχερός που ζει στην Αθήνα και όχι στη Ρώμη…
Παρόλα αυτά, λίγη από την αγαρμποσύνη και την θρασύτητα του ρωμαϊκού αυταρχισμού φαίνεται ότι υπάρχει και στις μέρες μας. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για «αυθεντικούς» φίλους του λαού που ταυτίζονται αυθόρμητα και εντελώς συμπτωματικά, με τις ανεξάρτητες αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Την ίδια μέρα λοιπόν, που ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έπαιρνε «αντιλαϊκές» αποφάσεις για την Τράπεζα Αττικής, η επικεφαλής των εισαγγελέων Διαφθοράς κ. Ελένη Ράικου διέταζε έρευνα στα γραφεία της εταιρείας που διαθέτει η σύζυγος του, Σταυρούλα Νικολοπούλου αλλά και στο σπίτι τους!
Θα μου πεις τώρα, που να ξέρουμε εμείς τι δουλειές έκανε η σύζυγος του κ. Στουρνάρα με το ΚΕΕΛΠΝΟ και αν απορροφούσε παράνομα κονδύλια. Η οικονομική αστυνομία είχε κάθε δικαίωμα να ψάξει και να κατασχέσει ό, τι έγγραφο ήθελε, δεδομένων των εισαγγελικών παραγγελιών.
Από την άλλη όμως, άλλη μία «παιδαγωγική» κίνηση «ενστικτώδους αντίδρασης» της πολιτικής εξουσίας, μας προκαλεί σύγχυση διάκρισης μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής έκφρασής της. Ακόμα και αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν εμπλέκεται στον «αυθορμητισμό» της κυρίας Ράικου, η αντανάκλαση των δύο γεγονότων στην κοινή γνώμη είναι κραυγαλέα. Αν συνδυαστεί μάλιστα, και με τον προχθεσινό αποκλεισμό του εισαγγελέα Ντογιάκου, από την διεκδίκηση της επανεκλογής του…
Θα πρέπει επομένως να υποθέσουμε ότι τα «μπιζού» και τα «πολύτιμα τιμαλφή» της κ. Στουρνάρα είναι στόχος για εξευμενισμό του οργισμένου πλήθους την κατάλληλη ώρα; Θα πρέπει επίσης να εικάσουμε ότι γίνεται μία συστηματική προσπάθεια να πάρουμε όλοι το μήνυμα και να εμπεδώσουμε την «νομιμότητα»; Ειδικά βέβαια, όσοι εμπλέκονται με ανεξάρτητες αρχές, διοικήσεις φορέων, οργανισμών και άλλων αρμοδίων στην άσκηση εξουσίας;
Και βεβαίως, σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό τέτοιων επεμβάσεων, να δοθεί και η κατάλληλη αισθητική πινελιά ικανοποίησης του θυμικού για το πλήθος. Να ξεδιπλωθεί δηλαδή, ο μηχανισμός της «ρωμαϊκής επέμβασης» ορμώμενος από την «Σύγκλητο» και καταλήγοντας στην «Αρένα»: Στοχοποίηση, απειλή, αποδόμηση, απαξίωση, λιοντάρια, ικανοποίηση του όχλου που κατεβάζει τον αντίχειρα με το νεύμα του καίσαρα!
Οι συμπτώσεις είναι πολλές και τα τυχαία γεγονότα πυκνά. Οι συνειρμοί ακόμα περισσότεροι για τις καθεστωτικές τους κινήσεις.
Κι εδώ ακριβώς είναι η απειλή που κρύβεται πίσω από τις προθέσεις: τα «πανάκριβα μπιζού» της κ. Στουρνάρα που προσπαθεί τώρα, να ανακαλύψει η οικονομική αστυνομία.
Αυτά που αργότερα μπορεί να τα υποδείξει για στόχο, ο «δημόσιος τιμητής», ξεσηκώνοντας το οργισμένο πλήθος να εισβάλλει στα «ανάκτορα»…
