Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας το πάρουμε απόφαση όσοι έχουμε την αναίδεια να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Σε μια κοινωνία, όπου η οποιαδήποτε δημόσια φωνή αναγκάζεται ή επιλέγει να καθιστά επίσημο συνομιλητή τον πιο αδύναμο διανοητικά πολίτη, δεν υπάρχει ελπίδα ανάτασης.
Στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, ακούστηκαν διάφορα που εκθέτουν όχι μόνο τα πρόσωπα που αποφασίζουν για τις νέες γενιές των Ελλήνων αλλά την γενικότερη ιδεολογία που επικρατεί στην κοινωνία για την Παιδεία.
Η Αριστερά βέβαια, δεν εμφανίστηκε τώρα για να προτάξει την ταξική της θεώρηση, στην Εκπαίδευση. Έχει επιβληθεί ως αντίπαλο δέος στην «εθνικοφροσύνη» της Δεξιάς, σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Τα δύο αυτά στρατόπεδα προέταξαν τον διπολισμό τους και δημιούργησαν δύο εκρηκτικά πρότυπα Ελλήνων: Τον «Χρυσαυγίτη» και τον «Μπάχαλο»- τώρα κυβερνάει ο δεύτερος και ελπίζω να μη δούμε ποτέ, τον πρώτο να τον διαδέχεται… Και στους δύο, λειτούργησε ο κώδικας αξιών της ιδεολογίας τους. Οι δύο προκλητικοί αυτοί τύποι κρύφτηκαν καλά μέσα στον ψυχισμό των νέων και καλλιέργησαν τις ανάλογες κουλτούρες, με κοινό όμως «DNA» τον λαϊκισμό.
Και ενώ όλοι περίμεναν ότι με τα χρόνια, θα κέρδιζαν έδαφος οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, ο «λαός»(χριστεπώνυμος ή προλετάριος) όρθωνε τα στήθη του απέναντι σε κάθε προσπάθεια ανανέωσης.
Αυτόν ακριβώς επικαλέστηκε και ο πρωθυπουργός στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Προέταξε πάλι την ταξική θεώρηση της Παιδείας, επενδύοντας στην αναζωπύρωση των λαϊκών ενστίκτων. Λογαριάζοντας πως θα τον ακούσει αυτός που κάθεται στο τελευταίο θρανίο, ο «επαναστάτης» με την ντουντούκα στο αμφιθέατρο, ο γονιός που το παιδί του περνάει με το ζόρι τις τάξεις και τέλος, αυτός που στον κώδικα αξιών του δεν υπάρχει η σύνδεση προσπάθειας και ανταμοιβής.
Από την άλλη, κοίταξε τιμωρητικά, τους «φλώρους» της «αστικής φάρας» των «ενταγμένων στο σύστημα» και τους έστειλε ξεκάθαρα το μήνυμα της νουθεσίας για το πόσο λάθος κάνουν. Που προσπαθούν με τους κανόνες μιας πραγματικότητας που δεν ανταποκρίνεται θετικά σε όλους. Διαμαρτυρόμενος πάντα, για την αδυναμία τους να προσχωρήσουν στις θέσεις των «επαναστατών», όπως έκανε εκείνος- τα παιδιά του πάνε σε ένα από τα πιο ακριβά ιδιωτικά της Αθήνας!
Ε, όλα αυτά είναι πρωτογονισμός! Είναι δείγματα μιας καθυστερημένης κοινωνίας που δεν αντιλαμβάνεται τον ρόλο της στον παγκόσμιο χάρτη! Ούτε η «ελληνοχριστιανική αγωγή» ούτε η «ταξική διεκδίκηση» μπορούν να αποτελούν στόχους σε μία ευρωπαϊκή χώρα – κατ΄όνομα- που ελπίζει στην οικονομική και πολιτισμική της ανάπτυξη, για την επιβίωσή της.
Οι άνθρωποι ζουν σε ένα ιδεολογικό «θερμοκήπιο» που παραμένει απότιστο από το 1960! Και που η «βλάστηση» συντηρείται μόνο από την υγρασία της ατμόσφαιρας. Είναι «ζόμπι» και εμαυλιστές συνειδήσεων που εισχωρούν σε σχολεία και πανεπιστήμια. Η ρητορική τους απευθύνεται σε μία διανοητικά αδιέξοδη μάζα η οποία δεν διανοείται τον απεγκλωβισμό της χωρίς προστάτες και δίκτυα.
Πολλοί φίλοι νομίζουν ότι η διαχείριση της Παιδείας είναι θέμα προσώπων ή γενναιότητας αποφάσεων. Μα, ο νόμος της Διαμαντοπούλου- δεν παίρνω θέση υπέρ του προσώπου- ψηφίστηκε από τα 2/3 της Βουλής! Γιατί δεν εφαρμόστηκε; Γιατί ο «ταλιμπάν» του κρατισμού Αρβανιτόπουλος τον ευτέλισε. Και δεν ήταν Αριστερός.
Δεν υπάρχει ελπίδα με Τσίπρα ή χωρίς Τσίπρα, να αλλάξει αποτελεσματικά, η ελληνική Παιδεία, αν δεν αλλάξει, με το χρόνο, η ελληνική κοινωνία. Αν δεν μετατοπιστούν σε πιο ρεαλιστική βάση, οι σχέσεις παραγωγής, οι σκέψεις των ανθρώπων, η κουλτούρα τους, ο κώδικας αξιών τους. Αν δεν αλλάξουν οι αντιφάσεις τους – οι γονείς θέλουν δωρεάν παιδεία αλλά αντί να την διεκδικήσουν ως ανταποδοτική, ξοδεύουν πάνω από 1 δισεκ. για την ιδιωτική!
Αυτή η διάκριση σε «λαό» και «Κολωνάκι» είναι η μεγάλη απάτη της Αριστεράς και του κρατισμού. Το πατερναλιστικό πρότυπο που αναπαράγει την χυδαιότητα κάθε εξουσίας και καταδικάζει την Παιδεία σε ταξική, ενώ έχει όλες τις δυνατότητες να απαλλαγεί από το κράτος και να απογειωθεί στις πιο δημιουργικές του κόσμου.
Οι έλληνες άριστοι πρωτεύουν γιατί δεν έχουν ανάγκη το σύστημα. Προχωρούν μόνοι τους ξεπερνώντας εμπόδια. Οι έλληνες μέτριοι όμως, πατώνουν! Αυτοί που αποτελούν τον κορμό της κοινωνίας και θα έπρεπε να κοιτάζουν ψηλά, γίνονται τα εύκολα θύματα του πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Γιατί; Γιατί ο κάθε Τσίπρας τους χρειάζεται για συνομιλητές στην λαϊκίστικη ρητορική του.
Μεταξύ δεξιού και αριστερού πρωτογονισμού, η Ελλάδα πεθαίνει στα σχολεία της. Αρνείται να αλλάξει και πεθαίνει μαζί με τα σχολεία της…
