Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Υπάρχουν οι άνθρωποι που η σκέψη τους φτάνει μέχρι το απέναντι πολιτικό γραφείο και άνθρωποι που μπορούν να δουν πως θα είναι η κοινωνία τους σε μερικές δεκαετίες. Υπάρχουν αυτοί που διψούν για ικανοποίηση του σαρκίου τους κι αυτοί – χορτασμένοι ίσως ή ολιγαρκείς- που βλέπουν τον εαυτό τους σαν ένα μέρος της συνέχειας του χρόνου μέσα στον τόπο που τους γέννησε και τους τρέφει.
Στην Ελλάδα, αυτή την αίσθηση του εφήμερου, την έχουμε γενικότερα, από καταβολής γένους. Και μολονότι πασχίζουμε να ξεδιπλώσουμε από το παρελθόν μια αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια, δεν φαίνεται να μας απασχολούν ιδιαίτερα οι επόμενες σελίδες του βιβλίου. Ίσως γιατί ξέρουμε ότι θα γραφούν με τους ίδιους μύθους που γράφτηκαν και οι προηγούμενες.
Το ζήτημα όμως, εδώ είναι άλλο. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό που περνάμε τώρα κι όλα όσα προοιωνίζονται για το μέλλον, δεν είναι και πολύ ευχάριστα για την συνέχειά μας. Σύμφωνα με το νέο ασφαλιστικό-εργασιακό περισσότεροι από 150.000 Έλληνες θα σταματήσουν να συμμετέχουν στα φορολογικά βάρη, τον επόμενο χρόνο. Πολλοί από τους εργαζόμενους θα καταφεύγουν επίσης σε μία μικρότερη σύνταξη από την σημερινή για να απαλλαγούν πιο νωρίς από τον μειωμένο μισθό τους. Επιπλέον, λόγω των θανάτων, δεκάδες χιλιάδες κύριες συντάξεις θα μετατραπούν σε συντάξεις χηρείας, οι οποίες θα είναι τόσο πολύ μειωμένες που θα αποτελούν ακόμα έναν παράγοντα φτωχοποίησης.
Πέρα όμως από τα δείγματα εξάντλησης των φορολογούμενων συνταξιούχων, υπάρχει η κατακόρυφη αύξηση των ανθρώπων που αμείβονται χωρίς ασφάλιση στο πλαίσιο της παραοικονομίας και δεν παρουσιάζουν εισόδημα. Αν προσθέσει κανείς και όσους ελεύθερους επαγγελματίες θα αποφεύγουν να δηλώνουν το κανονικό τους , για να αποφύγουν την «δίκαιη» κατανομή των ασφαλίστρων του ΟΑΕΕ (με 18.000 το χρόνο, σε ιδιωτική ασφάλεια, σου δίνουν και δωρεάν σουίτα με σπα, στο νοσοκομείο), τότε γίνεται αντιληπτό πόσο μεγαλώνει το νούμερο των απαλλαγέντων από το εισόδημα φυσικών προσώπων.
Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα δείχνουν ότι η φτωχοποίηση της ελληνικής οικονομίας είναι προ των πυλών, με ταυτόχρονη διάλυση των ταμείων του ελληνικού κράτους. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται την προδιαγεγραμμένη πορεία . Αντίθετα, οραματίζεται μάλλον, μια χώρα όπου οι φτωχοποιημένες μάζες θα αναζητούν συνεχώς, προστάτες μεταξύ ακροδεξιών και αριστερών θυλάκων.
H αναπόδραστη λογική εξέλιξη φανερώνει ότι πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Tο κράτος δεν εισπράττει από πουθενά, η «στάση πληρωμής» μισθών και συντάξεων είναι μάλλον, αναπότρεπτη και κανείς από τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατανοεί τι θα πει ανάπτυξη και επενδύσεις . Το μόνο που κάνουν είναι να συμπεριφέρονται σαν μικρές συμμορίες αδιόρθωτων γκαφατζήδων (με τις τλεοπτικές άδειες εξευτελίζονται,ο εκφοβισμός του Στουρνάρα γίνεται φαρσοκωμωδία, ξεκινούν εκστρατεία εναντίον Ντογιάκου αλλά αυτός εκλέγεται, για το Ελληνικό στήνουν σκηνικό «αντίστασης» με τον Μπαλτά αλλά υπογράφουν πανηγυρικά, ο Φίλης ξεκινά ιερό πόλεμο αλλά όπως έφυγε, θα γυρίσει «εξομολογούμενος» από τον «πνευματικό» του).
Γενικώς, το καράβι βουλιάζει κι αυτοί τραγουδούν επαναστατικά τραγούδια του βουνού και της ταύλας! Άλλοι γιατί νομίζουν πως θα ξεπουλήσουν ό τι έμεινε από το ναυάγιο, άλλοι επειδή έμπλεξαν και δεν ξέρουν πώς να κατεβάσουν τη βάρκα και κάποιοι τελευταίοι επειδή ακόμα το τιμόνι γυρνάει και χαίρονται που παίζουν μαζί του.
Σύντροφοι, ο πανικός δεν κρύβεται με τραγούδι. Σας θυμίζω- σας το δείχνω μάλλον γιατί τέτοιους αριστερούς δεν τους πολυσυμπαθείτε- ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη που θα μπορούσε να σας συγκινήσει, αν είχατε κάποια έστω στοιχειώδη, ιστορική ευθύνη:
Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
Ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
(Πού πήγαν οι άλλες βάρκες; ποιοί γλιτώσαν;)
Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
[…]
Θα 'χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίσουνε.
Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ' εμάς.
