Η περίπτωση Γιάνη Βαρουφάκη- χωρίς να εξαιρεί κανείς την συμβολή προκατόχων του- αποτελεί, βάσει των αριθμών, το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης. Όχι γιατί είναι ο μοναδικός καταστροφικός πολιτικός αλλά γιατί οι χειρισμοί του ήταν τόσο συνειδητοί και τόσο στοχευμένοι που η πολιτική του αποκτά χαρακτήρα «εγκληματικής δράσης».

Σχεδίασαν γεμάτοι αυτοπεποίθηση να διχάσουν τη Νέα Δημοκρατία, να παρασύρουν το νέο φορέα της Κεντροαριστεράς και να πείσουν Αμερικάνους και Ευρωπαίους για την ικανότητά τους. Και όπως ήταν φυσικό, χειρίστηκαν το ζήτημα με τον χειρότερο τρόπο.

Ο ολοκληρωτισμός δεν έχει έναν εκφραστή ούτε μπορεί να κλειστεί σε ιδεολογίες. Είναι τρόπος ζωής για τους ανθρώπους και άσκηση πολιτικής για τις κυβερνήσεις. Ενίοτε δε μέσο επιβολής συνθηκών και κουλτούρας στις κοινωνίες.

Ένας από τους πιο χυδαίους αστικούς μύθους είναι «το αμετάφραστον» κάποιων ελληνικών λέξεων όπως κέφι και φιλότιμο. Ειδικά όταν ακούγονται από χείλη προσώπων που η κουλτούρα του λαϊκισμού τους επέβαλε στην συνείδηση του πλήθους. Λέξεις που το σημαινόμενο απέχει πολύ από το σημαίνον, μεγαλώνοντας την απόσταση μεταξύ ρητορικής και ουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό κόμμα της Μεταπολίτευσης του οποίου η βάση της ιδεολογίας του ήταν εξαρχής «πάμε να τους τα πάρουμε»! Είναι επίσης το πρώτο κόμμα που φτάνει στην εξουσία με την σημαία «τους τα παίρνουμε με ένα άρθρο και έναν νόμο και τα πίνουμε στην υγειά σας».

Οι κακές εντυπώσεις που δημιουργεί η \\\"κ????????\\\" του Αρχιεπισκόπου, αφορούν πιο πολύ την προηγούμενη απόφασή του να μην συμμετάσχει στο συλλαλητήριο παρά τη δεύτερη να συμμετάσχει. Όχι γιατί η Εκκλησία πρέπει να παίζει ρόλο πολιτικού καθοδηγητή αλλά γιατί, ενώ ξέρουμε ότι αυτό κάνει, προσποιείται ενίοτε ότι δεν θέλει να το κάνει.

Το πιθανότερο είναι ότι το \\\"Μακεδονικό\\\" κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσει. Είτε το παγώσουν οι συνθήκες για αργότερα είτε κλείσει ένα είδος συμφωνίας που θα απορροφηθεί ανεπαίσθητα από την κοινή γνώμη, αφού πρώτα κοπάσουν οι ηρωικές συναθροίσεις και ιαχές.

Ο Πάνος Καμμένος είναι αναμφισβήτητα ένας γενναίος υπουργός. Αποφασιστικός, αταλάντευτος, άοκνος και υπερδραστήριος. Όχι μόνο σταθερός στις απόψεις του, αλλά και προστατευτικός με τους ανθρώπους που εργάζονται για το υπουργείο του. Πρόσφατα ανέλαβε δύο σημαντικές πρωτοβουλίες, κηρύσσοντας το 2018 «έτος μέριμνας του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων».

Πέρασαν τρία χρόνια διακυβέρνησης των \\\"Συριζανέλ\\\" δίνοντας την ευκαιρία στους Έλληνες να περάσουν ένα μεγάλο σχολείο με σωρεία παθημάτων που κανονικά θα έπρεπε να γίνουν μαθήματα. Πάνω σ΄αυτή τη βάση την \\\"παιδαγωγική\\\" θα καταγράψω τρία θετικά και τρία αρνητικά της αριστερής τριετίας.

Tο «σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ αποτελεί μια καλή βάση για να μπορέσει κάποιος να οδηγηθεί σε κάποιο συμπέρασμα σχετικά με τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους χειρισμούς της κυβέρνησης για το Σκοπιανό. Μέχρι τώρα, βέβαια, ουδεμία λογική σχέση υφίσταται μεταξύ πολιτικής και μαζικών αντιδράσεων.

Στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν ιδεολογίες, δεν υπάρχουν κόμματα, δεν υπάρχουν «σχολές» και τάσεις. Δεν υπάρχουν γενικώς όλα αυτά που έχουν αναπτυχθεί στις δυτικές δημοκρατίες ως παράγωγα πολιτισμικών και πολιτικών μοχλεύσεων του συστήματος...

Ο Αρχίλοχος είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ποιητής που έστρεψε την ποίηση στον εσωτερικό άνθρωπο, αποσπώντας την από τις ατέρμονες περιπλανήσεις του έπους στη μυθική παράδοση και στις ευκλεείς πράξεις των ηρώων. Είναι ο πρώτος ποιητής που κατόρθωσε να αποδεσμευτεί από την τεράστια ποιητική κληρονομία του επικού κόσμου, ενώ βρισκόταν άμεσα κάτω από την επίδραση του –χρονικά και ποιητικά.

Το ερώτημα είναι κάποιες φορές αντίστροφο: Ο βοσκός οδηγεί το κοπάδι ή το κοπάδι τον βοσκό; Στην περίπτωσή μας ισχύει μάλλον το δεύτερο. Κι αν καμιά φορά σπεύδουμε να καταδικάσουμε τον βοσκό, θα πρέπει να σκεφτούμε πόσο δέσμιος είναι στις επιθυμίες του κοπαδιού.

Δεν μας ενδιαφέρει η κοινή μας διάσωση, παρά μόνο η ατομική. Επομένως, δεν μπορώ να καταλάβω από που προκύπτει η έκπληξη, όταν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι των Ευρωπαίων δηλώνουν ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό διεθνή επιτροπεία, έως ότου ξεπληρώσει το 75% του χρέους της.

Σοβαροί αναλυτές θεωρούν ότι η βόμβα του αδιεξόδου θα σκάσει στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης. Αν εξαντληθεί η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που θα έχει μείνει πίσω, θα είναι «καμένη γη». Όχι αυτή που επικαλούνταν σχηματικά, οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης αλλά απολύτως ρεαλιστική.

Το ηρωικό πρότυπο είναι πάντα δημιούργημα κάποιας ελίτ που βρίσκει τρόπο να το εμπεδώσει στην καλπάζουσα φαντασία της λαϊκής κρίσης. Υπάρχουν τα μεγάλα και ανυπέρβλητα είδωλα (Αχιλλέας, Διγενής, Κολοκοτρώνης, κλπ), υπάρχουν όμως, και οι «ημίθεοι» που η κατασκευή τους προβλέπει σύντομη ημερομηνία λήξης...

Ο Τσίπρας αν και δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του, έμαθε πολλά στο σχολείο της συντεχνιακής επιβίωσης. Μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές, θα γίνει πιο δεξιός και από τον συνέταιρό του. Πιο Καραμανλικός από τους Καραμανλικούς! Πουλάει την πραμάτεια του, όπως ο τύπος της Λαϊκής που δεν μπορείς να πιστέψεις πώς έκανε περιουσία πουλώντας μπανάνες.

O Zoυράρις βρέθηκε στην κυβέρνηση γιατί εξυπηρετούσε τις ανάγκες της κοινωνίας που ο γνήσιος αντιπρόσωπός της Αλέξης, διέγνωσε την κατάλληλη ώρα. Και δεν είναι ο μόνος ασφαλώς που στελέχωσε τον θίασο, προκειμένου να εκτονωθούν οι ανικανοποίητοι “τοξικομανείς” της ευμάρειας που έψαχναν κάποιον να τους χαρίσει τον ΕΝΦΙΑ.

Η χθεσινή επίθεση του Ρουβίκωνα σε συμβολαιογράφο είναι ενδεικτική της φιλοσοφίας με την οποία λειτουργεί ο σύγχρονος «σκιώδης ακτιβισμός» του παράλληλου κράτους της Αριστεράς. Θα μου πεις, είναι ο Ρουβίκωνας παρακρατική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ; Που να ξέρω αν είναι; Και πόση σημασία έχει, από τη στιγμή που το πολιτικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο;

Το ΠΑΜΕ ανταγωνίζεται τον Λαφαζάνη στον τραμπουκικό ακτιβισμό και όλοι μαζί οι γενναίοι Αριστεροί τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξαπάτηση. Ο \\\"εμφύλιος\\\" της Αριστεράς δεν είναι παρά η παρωδία του διαχρονικού δράματος που βιώνει η χώρα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της. Όσα διαδραματίστηκαν προχθές στο γραφείο της κ. Αχτσιόγλου είναι περιπου το σκηνικό που \\\"κατ\\'εικόνα και καθ\\'ομοίωση\\\" αντιπροσωπεύει την κοινωνία μας...\r\n\r\n

Ζούμε στιγμές ανεπανάληπτες. Μου φαίνεται σαν φάρσα να ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ νόμο που να απαλλάσσει τη χώρα από τη μαφία των κατ΄επάγγελμα απεργών. Θα γίνει νόμος του κράτους η μνημονιακή δέσμευση που προβλέπει ότι για να αποφασιστεί απεργία, θα πρέπει να συμμετέχει στις Γενικές Συνελεύσεις το 51% των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα σωματεία;

Για την Αριστερά, το προσδόκιμο όριο της δημιουργίας είναι χαμηλό ενώ για τη φιλελεύθερη σκέψη, δεν σταματάει ποτέ. Στη μία περίπτωση, η κρατική μέριμνα έχει ιερή υποχρέωση να σε συνταξιοδοτήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και στην άλλη, αν είναι δυνατόν, να μη σε πληρώσει καθόλου, με την προϋπόθεση ότι είσαι ικανός να παράγεις και να δημιουργείς.

H σημειολογία, ο κώδικας επικοινωνίας και η αντίληψη των νοημάτων που πρεσβεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει με τις ατελείς επαγωγές που κάνει ένας ανήλικος για να ξεγελάσει τους γονείς του. Επειδή όμως, η ρητορική τους προσανατολίζεται μονίμως, σε αναγωγές στο \\\"ηθικό πλεονέκτημα\\\", αδιαφορούν για την άγνοια και για τις κωμικοτραγικές επιπτώσεις που έχουν τα λεγόμενά τους.

Όλα αυτά που συμβαίνουν στο Υπουργείο Παιδείας, τις τελευταίες μέρες, μοιάζουν με θεατρικό του Beckett σε διασκευή Δαλιανίδη και με βάθος, στο υποσυνείδητο φόντο, τον Ιονέσκο. Δεν υπάρχει χώρα, δεν υπάρχει διοίκηση, υπουργός, αναπληρωτής υπουργός και ηθικό υπόβαθρο να υποστηρίξει ένα τέτοιο πολιτικό σενάριο. Ένα τέτοιο αφήγημα που απασχολεί την δημόσια σφαίρα, τα μίντια και τους αναλυτές.