Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Πάνος Καμμένος είναι αναμφισβήτητα ένας γενναίος υπουργός. Αποφασιστικός, αταλάντευτος, άοκνος και υπερδραστήριος. Όχι μόνο σταθερός στις απόψεις του, αλλά και προστατευτικός με τους ανθρώπους που εργάζονται για το υπουργείο του. Πρόσφατα ανέλαβε δύο σημαντικές πρωτοβουλίες, κηρύσσοντας το 2018 «έτος μέριμνας του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων».
Η πρώτη είναι η απόδοση στους στρατιωτικούς του υπόλοιπου 50%, όπως προβλέπει η απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία οι περικοπές στους στρατιωτικούς είναι αντισυνταγματικές και θα πρέπει να επανέλθουν στο μισθολογικό καθεστώς του Ιουλίου του 2012. Και η δεύτερη είναι η αγορά των στεγαστικών δανείων των στρατιωτικών, από τις τράπεζες, μέσω των ασφαλιστικών ταμείων των στρατιωτικών, στο ποσό που οι τράπεζες θα τα πουλήσουν στα ξένα funds.
Αυτό όμως αφορά μόνον το «τρυφερό» πρόσωπο της εξουσίας που εκπροσωπεί ο υπουργός. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, εθνικό αυτή τη φορά, είναι η ακλόνητη στάση του για το Μακεδονικό. Δεν δέχεται το όνομα Μακεδονία και δεν βάζει νερό στο κρασί του, μολονότι ο πρωθυπουργός και εταίρος του θέλει να συμφωνήσει σε σύνθετη ονομασία.
Τελευταία δε και αρκούντως εντυπωσιακή, καταγράφεται η χθεσινή προσπάθεια προσέγγισης των Ιμίων για ρίψη στεφάνου για την επέτειο της πτώσης του ελικοπτέρου στην κρίση του ''95.
Πρόκειται, ασφαλώς, για τρία δείγματα πολιτικής στάσης που συμπληρώνουν το προφίλ ενός ολοκληρωμένου ηγέτη, που κάποιοι θεωρούν ότι του αξίζουν αναμφισβήτητα πολύ περισσότερα από την ταπεινή θέση του υπουργού Αμύνης σε μία αριστερή κυβέρνηση.
Παρ'' όλη την εμφατική επίδειξη εντυπωσιασμού των τελευταίων ημερών, η λογική δεν επιτρέπει κανέναν ενθουσιασμό για την επιβεβαίωση του υπουργού. Πρώτον γιατί καμία τράπεζα δεν πρόκειται να συναινέσει στις ανέξοδες εξαγγελίες περί δανείων και κανένας προϋπολογισμός δεν θα αποδεχτεί, χωρίς την έγκριση των θεσμών, επιβάρυνση νέων μισθολογίων.
Δεύτερον, αν οι δεσμεύσεις του Αλέξη Τσίπρα για «κλείσιμο» του Μακεδονικού είναι δεδομένες, δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει καμία ρήξη, ρίχνοντας την κυβέρνηση. Και τρίτον, οι πολεμικές ιαχές τύπου «Όποιος πατήσει ελληνικό έδαφος δεν θα υπάρχει την επόμενη στιγμή», που εκφωνούνται με «ξεκούμπωτες ρόμπες» παραλλαγής, έγιναν ψίθυροι χθες, όταν οι Τούρκοι δεν του επέτρεψαν... να πλησιάσει στα Ιμια.
Οι ψηφοφόροι του βέβαια, είναι πιθανόν να περιορίζονται μόνο στο πλάνο της ρίψεως και να μην απλώνουν το βλέμμα τους στο βάθος, όπου τουρκικές ακταιωροί τον εμποδίζουν να προσεγγίσει τα Ίμια. Αυτό βέβαια, είναι αρκετό για τον Πάνο Καμμένο που επενδύει σε ένα επιπλέον 2% για να επανεκλεγεί και να παραμείνει ζωντανός στο πολιτικό σύστημα. Το ερώτημα είναι με ποιο τίμημα και με τι κόστος για την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία της χώρας. Αλλά και με τι ρίσκο κινδύνου απέναντι στο λάθος που μπορεί να συμβεί με τους λεονταρισμούς τους δικούς του και της Τουρκίας.
Μέχρι τώρα, ευτυχώς, απολαμβάνουμε και ευθυμούμε. Άλλο όμως αναπληρωτής υπουργός Παιδείας (Ζουράρις) με τα απρόοπτα και τις τσαχπινιές του και άλλο υπουργός Άμυνας με τις τεράστιες ευθύνες του όσον αφορά την ασφάλεια όλων μας. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε;
