Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το ηρωικό πρότυπο είναι πάντα δημιούργημα κάποιας ελίτ που βρίσκει τρόπο να το εμπεδώσει στην καλπάζουσα φαντασία της λαϊκής κρίσης. Υπάρχουν τα μεγάλα και ανυπέρβλητα είδωλα (Αχιλλέας, Διγενής, Κολοκοτρώνης, κλπ), υπάρχουν όμως, και οι «ημίθεοι» που η κατασκευή τους προβλέπει σύντομη ημερομηνία λήξης. Τέτοιες βραχύβιες «κατασκευές-φαντάσματα» δημιουργούν, συνήθως, οι εξουσίες μέσα στο πολιτικό σύστημα των χωρών τους ή ακόμα πιο συχνά η καταναλωτική προπαγάνδα μέσω της διαφήμισης. Η βάση είναι κυρίως ιδεολογική με στόχο να γίνει στο τέλος, ψυχαναγκαστική!
Σε ό τι μας αφορά, το φαντασιακό υπόβαθρο του ελληνικού λαού είναι απίστευτα πρόσφορο για κάθε «ηρωική» προσομοίωση και δοκιμή. Με ένα συλλογικό θυμικό σχεδόν διαταραγμένο, με μία διαρκή νηπιακή αποτίμηση της πραγματικότητας και με έναν συνεχή προσανατολισμό προς την απλοϊκή κατανόηση, δεν είναι και τόσο δύσκολο να «ζωγραφίσει» κανείς δράκους και μέδουσες στο «παιδικό» μας «δωμάτιο»...
Αυτό έκανε η Αριστερά για να πάρει την εξουσία, αρπάζοντας εύκολα την ευκαιρία. Θα μπορούσε να το κάνει και η Δεξιά. Ίσως μάλιστα να είχε και πιο εύκολο έργο στα σύμβολα, έχοντας πάντα και την συμπαράσταση της Εκκλησίας. Τι την εμπόδισε; Πρώτον, ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι αδίστακτος σαν τον Τσίπρα και δεύτερον, η τότε κυριαρχία της Χρυσής Αυγής στον πολιτικό χώρο του ακτιβισμού.
Κατά συνέπεια, η ανακατασκευή του παλιού «γερμανοτσολιά» αποτέλεσε ιστορική ευκαιρία για την πρόταση που οι σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα έριξαν πολύ γρήγορα στο τραπέζι. Ανέξοδα, εύκολα και χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς.
''Εχτισαν λοιπόν, ένα διαβολάκι που συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά για τα οποία είχε εργαστεί πολύ σκληρά τις προηγούμενες δεκαετίες, η Αριστερά, χωρίς ποτέ να είχε πιστέψει ότι θα πάρει την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, το έντυσε με μαύρο, κίτρινο και κόκκινο χρώμα και το πέταξε στους σοκαρισμένους Έλληνες που έψαχναν εναγωνίως, στόχο να ρίξουν τα βέλη τους. Και κάθε φορά, που ψήφιζε η Βουλή μνημόνια, το άφηναν επίτηδες να ξεφύγει από τα εργαστήρια για να δημιουργήσει πανδαιμόνιο μέσα και έξω από τη Βουλή.
Τα χρόνια πέρασαν και ο «γερμανοτσολιάς» έκανε, και με το παραπάνω, απόσβεση του αμοραλιστικού κόστους κατασκευής του. Τώρα πια, κανείς δεν του δίνει σημασία και κανείς δεν αλλάζει κόμμα επειδή θα αμαρτήσει και θα ψηφίσει μνημόνια. Κανείς επίσης δεν αισθάνεται ότι η Ιστορία θα τον τοποθετήσει ανάμεσα στους “κολασμένους” που διέσυραν την πατρίδα και δέσμευσαν το κράτος στους Γερμανούς.
Το «ηρωικό πρότυπο» του «γερμανοτσολιά» έχασε όλη την αρνητική του ενέργεια και το δράμα την περιπέτεια. «Η εις το εναντίον των πραττομένων μεταβολή» δεν αποτελεί ατόπημα για τον ήρωα. Ποιον ήρωα; Δεν υπάρχουν καν ήρωες. Μόνο οι ξεθωριασμένες σκιές, απομεινάρια μιας κορύφωσης που ενέπλεξε εκατομμύρια αφελείς σε μία άτεχνη και κακόγουστη παρωδία...
