Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ζούμε στιγμές ανεπανάληπτες. Μου φαίνεται σαν φάρσα να ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ νόμο που απαλλάσσει τη χώρα από τη μαφία των κατ΄επάγγελμα απεργών. Θα γίνει νόμος του κράτους η μνημονιακή δέσμευση που προβλέπει ότι για να αποφασιστεί απεργία, θα πρέπει να συμμετέχει στις Γενικές Συνελεύσεις το 51% των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα σωματεία; Θα ψηφίσει έναν τέτοιο νόμο το κόμμα που αν ήταν στην αντιπολίτευση θα είχε κάψει την Αθήνα για τον αποτρέψει;
Πόσο αστεία και ταυτόχρονα τραγική είναι η Ιστορία με τους τυχοδιώκτες της! Φανταστείτε τι είχε να γίνει αν τολμούσε ο τότε υπουργός Βρούτσης να βγάλει από το συρτάρι του το επίμαχο νομοσχέδιο και να εκθέσει την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου σε “δημόσιο λιθοβολισμό” στο Σύνταγμα... Τώρα όμως, οι “ταλιμπάν” της αντίδρασης και “προστάτες” των εργατοπατέρων Συριζαίοι θα στραφούν εναντίον των συνδικάτων, καταλύοντας την κυριαρχία τους.
Αν κάτι είναι απολύτως υπεύθυνο για την σαπίλα της ελληνικής δημοκρατίας είναι ο άρρωστος κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός. Οι συμμορίες κάποιων προστατευμένων από τα κόμματα, παρασιτικών συνδικαλιστών που ανεβοκατεβάζουν μέχρι σήμερα, τις κυβερνήσεις. Όλοι αυτοί που κατέστρεψαν κυριολεκτικά, την ελληνική οικονομία από το 1974 και μετά. Που έκλεισαν εργοστάσια, που έστησαν τείχη σε ξένες εταιρείες, έτοιμες να επενδύσουν στη χώρα μας, που έστειλαν στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες για να ικανοποιήσουν την ακόρεστη ιδιοτέλειά τους.
Η εικόνα πάντως, των τριτοκοσμικών σταλινικών του ΠΑΜΕ να βρίζουν την υπουργό Αχτσιόγλου για να μην περάσει τον νόμο είναι τραγελαφική. Πρόκειται ουσιαστικά, για εμφύλιο πολέμιων της αστικής δημοκρατίας που μάχονται πάνω από το κουφάρι της οικονομίας. Οι μεν γιατί θέλουν να την αποτελειώσουν και οι δε επειδή δίνουν γη και ύδωρ στον στοιχειώδη ορθολογισμό, προκειμένου να την προσαρμόσουν στα μέτρα τους.
Το εξωφρενικό πάντως, είναι ότι ο πολύς κόσμος ακόμα ακούει με συμπάθεια το «δίκιο του εργάτη» που θα στερηθεί την απεργία του! Ποια απεργία; Αυτή που αποφασίζεται από δέκα ανθρώπους, κρατικοδίαιτους, αργόμισθους και εκμεταλλευτές της υποθετικής συναίνεσης των συναδέλφων τους. Συναδέλφων που, αν τολμήσουν να παραβρεθούν στις συνελεύσεις, τρομοκρατούνται ή εκδιώκονται για την διαφορετική τους άποψη.
Ας είχαν το θάρρος οι “εργατοπατέρες” να προτείνουν ηλεκτρονικές ψηφοφορίες – διενεργούμενες από ανεξάρτητες αρχές όμως- για τα μέλη τους, αντί να διαμαρτύρονται επειδή ο νόμος γίνεται επιτέλους δημοκρατικός. Ας έκαναν το ίδιο που έγινε για τα μέλη ΔΕΠ στις πρυτανικές εκλογές για να αποδειχθεί ποιοι είναι στην πραγματικότητα, οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Δεν θα είναι όμως, καταπληκτικό, αν τελικά συμβεί; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δημιουργήθηκε και στελεχώθηκε από τα διαχρονικά τρωκτικά του Δημοσίου, στο όνομα του οπορτουνισμού του- όπως θα έλεγε και ο Κουτσούμπας- θα βάλει ταφόπλακα στις απεργίες!
Μα δεν είναι συναρπαστική αυτή η περίοδος; Κι εμείς καθόμαστε και γκρινιάζουμε επειδή δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την εξουσία. Πόσο αχάριστοι είμαστε τελικά...
