Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν ιδεολογίες, δεν υπάρχουν κόμματα, δεν υπάρχουν «σχολές» και τάσεις. Δεν υπάρχουν γενικώς όλα αυτά που έχουν αναπτυχθεί στις δυτικές δημοκρατίες ως παράγωγα πολιτισμικών και πολιτικών μοχλεύσεων του συστήματος. Στην ελληνική πραγματικότητα, επικρατεί μία μανιχαϊστική εικόνα που γίνεται αντιληπτή μόνο σε όσους έχουν την διάθεση να ψάξουν στις ντουλάπες των πολιτικών για να βρουν τους σκελετούς των δολοφονημένων από το ίδιο μαχαίρι.
Σ΄αυτή τη χώρα, υπάρχουν γενικότερα νικητές κρατιστές και ηττημένοι φιλελεύθεροι. Και με τα δύο τους άκρα, ενώνεται ο κύκλος που τους εγκλωβίζει. Για αυτό άλλωστε, μπορεί να δει κανείς μεγάλες φιλίες της πατριωτικής Αριστεράς με την εθνοτική Δεξιά. Μεγάλες αγάπες βουλευτών του ΚΚΕ με ακροδεξιούς – εντός συνταγματικού τόξου- που εκδήλωναν δημόσια τον αλληλοθαυμασμό τους.
Και για του λόγου το αληθές, ορίστε ακόμα μία περίπτωση. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης, με μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, σχολίασε το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Και μεταξύ άλλων σημείωσε αφοριστικά: «Συμμετείχε και κόσμος που δεν ήταν ακροδεξιός, αλλά τον τόνο έδωσαν νοσταλγοί της χούντας ...»
Σ΄αυτό το συλλαλητήριο όμως ο μεγάλος πρωταγωνιστής, με τον εθνικιστικό του λόγο, ήταν ο στρατηγός εν αποστρατεία, Φράγκος Φραγκούλης τον οποίο ο κ. Πολάκης είχε βραβεύσει τον Ιανουάριο του 2013 ως δήμαρχος Σφακίων. Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι ήταν αυτό που παρώθησε τον αριστερό κρητίκαρο Πολάκη να δώσει έπαινο στον στρατηγό που ούτως ή άλλως, εκπροσωπούσε και τότε ένα μιλιταριστικό πνεύμα, ως υπηρεσιακός υπουργός Εθνικής Άμυνας. Μιλάμε δε για έναν άνθρωπο ο οποίος δηλώνει μαχητικός αντισυμβατικός και κυρίως πολέμιος του συστήματος.
Να όμως που ξαναβρέθηκαν οι δρόμοι τους με αλλαγή ρόλων. Ο μεν Πολάκης εντός συστήματος υπουργός, ο δε Φραγκούλης αντισυστημικός και προστάτης πατροπαράδοτων αξιών. Ο μεν υπουργός, υπέρμαχος μιας συμβιβαστικής λύσης για το Σκοπιανό, ο δε απόστρατος στρατηγός «αντάρτης» και έτοιμος να προασπίσει το όνομα και την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Έχω την αίσθηση πάντως, ότι πολύ γρήγορα μπορεί να βρεθούν σε κάποια ταβέρνα – ως άνθρωποι του λαού που είναι- να πιουν ένα ποτήρι κρασί και να ενώσουν τα μεγαλεία τους. Να βάλουν κάτω τις ευαισθησίες τους και να καταλήξουν στην νέα αλλαγή θέσης, όταν προκύψει ανάγκη και χρέος προς την πατρίδα.
Να συμφωνήσουν όμως, ότι πρώτα τους ενώνει η ίδια επιθυμία και το ίδιο πάθος για το απόλυτο και το αληθινό. Για το ανώτερο, το διαρκές και το ολοκληρωτικό. Ότι κινούμενοι από διαφορετικές κατευθύνσεις πάντα βρίσκουν τον τρόπο να συναντηθούν και να μοιράσουν τα ιδανικά τους. Και για να τα επιβάλουν, όλα αυτά είναι ικανοί για όλα. Αν βέβαια τους επιτρέψει η πραγματικότητα...
Η Μακεδονία μπορεί τώρα να τους χωρίζει αλλά σύντομα, κάπου και πάλι, θα συναντηθούν...
