Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όλα αυτά που συμβαίνουν στο Υπουργείο Παιδείας, τις τελευταίες μέρες, μοιάζουν με θεατρικό του Beckett σε διασκευή Δαλιανίδη και με βάθος, στο υποσυνείδητο φόντο, τον Ιονέσκο.
Δεν υπάρχει χώρα, δεν υπάρχει διοίκηση, υπουργός, αναπληρωτής υπουργός και ηθικό υπόβαθρο να υποστηρίξει ένα τέτοιο πολιτικό σενάριο. Ένα τέτοιο αφήγημα που απασχολεί την δημόσια σφαίρα, τα μίντια και τους αναλυτές.
Ο καλοσυνάτος και «ελεήμων» κ. Γαβρόγλου προσπαθεί να επέμβει, προστατεύοντας την «λαϊκή» οικογένεια από το δαιμόνιο δέλεαρ μιας πολυδάπανης σχολικής εκδρομής. Και ο αναπληρωτής υπουργός Κώστας Ζουράρις σπεύδει να αρθρώσει ένα επιπλέον επιχείρημα, δηλώνοντας σε ραδιοφωνική εκπομπή, ότι «καταργώντας τις εκδρομές κόβονται μπορντέλα και ξενύχτια για τους μαθητές..!»
Μπορώ να κάνω μόνον μία υπόθεση για να δικαιολογήσω τον οίστρο του Υπουργού και την αφροδιασιακή διάθεση του Αναπληρωτή. Ο πρώτος βιώνει την πραγματικότητα με την αίσθηση του γνήσιου Αριστερού που λειτουργεί ως προστάτης- κάποιοι μίλησαν για το «σύνδρομο του Μπάτμαν»- και ο δεύτερος αναζητά ευκαιρία να σπάσει το τείχος της αφόρητης πλήξης του. Και οι δύο φαίνεται να επιδιώκουν την ενίσχυση μιας παράλληλης αφήγησης η οποία δεν ανταποκρίνεται σ΄αυτό που εξελίσσεται ως μέρος του υπαρκτού αλλά του ιδεολογικά προσδοκώμενου και ευκταίου...
Τι κρίμα όμως και για τους δύο! Οι μαθητές και οι οικογένειές τους δεν συνδέονται πια με κανένα υποχρεωτικό δεσμό με την προστασία της πολιτείας. Ούτε και οι νέοι εξαρτώνται από τις ανάγκες που είχαν στην εποχή του κ. Ζουράρι. Γιατί ακόμα κι αν «ανακουφιστεί» ο γονιός επειδή το παιδί του δεν θα ξοδέψει το ενοίκιο του μήνα για να πάει εκδρομή, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα γλιτώσει από την αγορά κινητού ή κάποιας άλλης νέας συσκευής που κυκλοφόρησε στην αγορά τελευταία. Επίσης, ο ίδιος μαθητής, από το καινούργιο κινητό του θα κλείσει και το ραντεβού με την φίλη του, για να αποφύγει την «αναχρονιστική» πλέον επίσκεψη στα μπορντέλα του κ. Ζουράρι.
Επομένως, μολονότι οι προθέσεις του Υπουργού μπορεί να είναι αγαθές, δεν βλέπω τον τρόπο που μπορούν να προστατεύσουν την ελληνική οικογένεια από τα περιττά βάρη. Απλώς επιφέρουν προβλήματα στον προγραμματισμό των σχολείων (ιδιωτικών και δημόσιων) και δημιουργούν μία φαιδρή και υπονομευτική για τον θεσμό του Υπουργείου Παιδείας, ατμόσφαιρα.
Μπορεί ο κ. Γαβρόγλου να έχει προκαλέσει ντελίριο ευθυμίας στα δημοσιογραφικά γραφεία και στα social media αλλά εκείνο που μένει τελικά, είναι ένα αίσθημα απογοήτευσης και απαισιοδοξίας. Σε μια εποχή μάλιστα, που η ελληνική οικογένεια μαστίζεται από την κρίση και ενισχύει ακόμα περισσότερο, τον μηδενισμό της απέναντι σε θεσμούς και αξίες.
Είναι θλιβερό κάποιοι να θεωρούν ότι μπορούν, στην εποχή της ταχύτητας, της ελεύθερης αγοράς και της αποθέωσης των προσωπικών επιλογών, να ασκούν πολιτική «κηδεμονίας» στα ελληνικά σχολεία. Να δημιουργούν θέματα εκεί που δεν υπάρχουν, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ούτε την εποχή τους ούτε και τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών και των οικογένειών τους.
Θυμίζω εδώ τον ωραίο στίχο από τον αείμνηστο Κηλαηδόνη, που ταιριάζει στην εποχή του κ. Γαβρόγλου: «Τα Χριστιανόπουλα θα πάμε με φτερά, να πούμε μήνυμα που φέρνει την χαρά». Η χαρά πιθανότατα αλλού και όχι στο μπορντέλα του κ. Ζουράρι...
