Είναι πλέον σαφές ότι σ΄αυτή τη χώρα οι πάντες κάνουν "πολιτική". Με τόση ευελιξία και επιδεξιότητα που ξεπερνούν και την ταχύτητα των ίδιων των εξελίξεων. Δεν προλαβαίνει καν να εκδηλωθεί η αντίδραση του "ποιμνίου" (πελάτες, ψηφοφόροι, πιστοί κλπ) και ο ασκών την εκάστοτε εξουσία έχει έτοιμη την στροφή στην πρώτη γωνία. Πολλές φορές μάλιστα δεν πρόκειται για στροφή αλλά για αναστροφή. Τόσο μεγάλη που θυμίζει τη στροφή 360 μοιρών του πρωθυπουργού γύρω από τον εαυτό του.
Όπως δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος η Εκκλησία τελικά θα μετάσχει στο συλλαλητήριο της Αθήνας, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα είχε διαβεβαιώσει ότι αποφάσισε να απέχει. Η πρώτη στάση του αρχηγού της ελλαδικής Εκκλησίας είχε καθοριστεί μετά την συνάντησή του με τον πρωθυπουργό και πριν από τη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης.
Το ζήτημα βεβαίως, δεν είναι η συμμετοχή στο συλλαλητήριο, αφού οι πάντες γνωρίζουμε την διαχρονική "αρμονική" συμπόρευση κράτους και Εκκλησίας. Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα και δεν έχει να κάνει με τις προσωπικές αντιλήψεις μας για την χρησιμότητα ή όχι των συλλαλητηρίων στα εθνικά θέματα.
Οι "Συριζανέλ" είναι οι πρώτοι διδάξαντες με προεξάρχοντα τον Αλέξη Τσίπρα αλλά φαίνεται ότι η ηθική του "στρίβειν δια της ανακολουθίας" είναι πλέον διαδεδομένη σε ανώτερες και κατώτερες τάξεις διοίκησης της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται μάλλον για μία επαναλαμβανόμενη επιβεβαίωση της αδιαφορίας για τις συνέπειες στην πεποίθηση που η κοινή γνώμη έχει ανάγκη για να διακρίνει ρόλους, θεσμούς και πρόσωπα- πρότυπα που δρουν για λογαριασμό της.
Με λίγα λόγια, οι κακές εντυπώσεις που δημιουργεί η "κ????????" του Αρχιεπισκόπου, αφορούν πιο πολύ την προηγούμενη απόφασή του να μην συμμετάσχει στο συλλαλητήριο παρά τη δεύτερη να μετάσχει. Όχι γιατί η Εκκλησία πρέπει να παίζει ρόλο πολιτικού καθοδηγητή αλλά γιατί, ενώ ξέρουμε ότι αυτό κάνει, προσποιείται ότι δεν θέλει να το κάνει. Παίρνοντας μάλιστα αρχικά, το μέρος του νέου της "συνεργάτη" που φαίνεται να είναι ο πρωθυπουργός και η γοητεία της εξουσίας του...
Αντί δηλαδή ο κ. Ιερώνυμος να κρατήσει την πάγια θέση που υπαγορεύει ο αναγνωρίσιμος "ποιμενικός" ρόλος του στην κοινή γνώμη, έσπευσε να δείξει σε όλους ότι συνέπραξε σε ένα "επικερδές" deal με την πολιτική εξουσία. Δημιούργησε την εντύπωση ότι διαμόρφωσε άποψη μετά από συναλλαγή, προσδιορίζοντας μία ασυνήθιστη πολιτική θέση για ένα θέμα που παραδοσιακά η Εκκλησία το θεωρούσε κεκτημένο της, προκειμένου να δικαιολογήσει το ρόλο της ως "εγγυητή" της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων.
Για να επανέλθει χθες στην παραδοσιακή "πατερναλιστική" του ταυτότητα δηλώνοντας ότι τελικά θα βρεθεί αγκαλιά με το "ποίμνιό" του στους κοινούς τους αγώνες.
Δεν είναι λοιπόν, το θέμα το συλλαλητήριο που στο κάτω κάτω, σχετίζεται με την διαχρονική δραματοποίηση των Ελλήνων. Το πρόβλημα είναι η απώλεια εμπιστοσύνης που διογκώνεται γύρω μας σε θεσμούς και αξίες. Που δεν θα ξέρουμε σε λίγο ποιον να πιστέψουμε και ποιον να εμπιστευτούμε. Και που καθημερινά, διαπαιδαγωγούμαστε στο ψέμα και στην κολοτούμπα όλων όσων έχουν δημόσιο λόγο διαμορφώνοντας την κουλτούρα μας...
