Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Για την Αριστερά, το προσδόκιμο όριο της δημιουργίας είναι χαμηλό ενώ για τη φιλελεύθερη σκέψη, δεν σταματάει ποτέ. Στη μία περίπτωση, η κρατική μέριμνα έχει ιερή υποχρέωση να σε συνταξιοδοτήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και στην άλλη, αν είναι δυνατόν, να μη σε πληρώσει καθόλου, με την προϋπόθεση ότι είσαι ικανός να παράγεις και να δημιουργείς. Γενικότερα, πρόκειται για στάσεις ζωής και ηθικής ερμηνείας του κόσμου. Διαλέγεις και παίρνεις…
Ας δούμε ένα παράδειγμα χώρας που δεν τη λες και τόσο φιλελεύθερη. Οι Νορβηγοί έχουν δημιουργήσει ένα ταμείο εθνικού πλούτου, το Government Pension Fund Global, το οποίο διαχειρίζεται κεφάλαια άνω των 767 δισ. ευρώ (6.631 δισ. νορβηγικές κορώνες) και θεωρείται το μεγαλύτερο του είδους του στον πλανήτη. Εκεί ρίχνουν όλα τα έσοδα από τα πετρέλαια, επενδύουν- κάποτε ήλεγχαν και το 5% της Εθνικής Τράπεζας- και δεν το πειράζουν ποτέ και για κανένα λόγο. Σε αντίθεση με μας, που λεηλατήσαμε τα ταμεία μας και στη συνέχεια, τα καταχρεώσαμε με δανεικά.
Αντίθετα, στη δική μας χώρα, η ζωή, δεν φαίνεται να έχει αξία ως συνέχεια γενεών αλλά ως περίσταση βίου ανθρώπων που βρέθηκαν στην εξουσία και καρπώθηκαν τα προνόμια μιας συγκεκριμένης περιόδου. Οι συνταξιούχοι δεν αντιλαμβάνονται την εικόνα της μετάβασης της συνέχειας στα παιδιά τους ή στα εγγόνια τους. Από τη θέση του «αιμοδότη» της οικογένειας, αισθάνονται βασικοί υπεύθυνοι της ανεπάρκειάς τους να θρέψουν τους άλλους…
Το αποτέλεσμα είναι όλες οι πελατειακές εξουσίες να επενδύουν στους συνταξιούχους και όχι στις νέες γενιές. Στα εύκολα δηλαδή, που τους απαλλάσσουν από την κοπιαστική προσπάθεια της δημιουργίας πλούτου από την παραγωγικότητα των νέων.
Η πρόσφατη διατύπωση του διαχωρισμού εξουσίας και κυβέρνησης που αποτελεί πάγια, πλέον, θέση του ΣΥΡΙΖΑ, φανερώνει την διάθεση του πρωθυπουργού να τα «δώσει όλα» στους «πελάτες» του να ποτέ αδράξει την ευκαιρία. Αλλά αφορά στην φιλοσοφία με την οποία το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει τη χώρα. Περίπου είναι σαν να προσεύχονται να τους λυθούν τα χέρια να επανέλθουν στο παρελθόν. Και όχι απαραίτητα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ…
Το αφήγημα ξεκινάει από τον λαϊκισμό της τηλεόρασης, περνάει από τις λαϊκές αγορές, όπου διαδραματίζεται η συναρπαστική ζωή των συνταξιούχων και καταλήγει σε κάποιο υπουργικό γραφείο για την εκπόνηση του σχεδίου επαναφοράς στο παλιό πειρατικό σύστημα της «πατριαρχίας». Εκεί που οι πολιτικοί «πειρατές» φέρνουν τη λεία από τα καράβια των ξένων και τη μοιράζουν, που αλλού, στους γέροντες της φυλής, σεβόμενοι τον αξιακό κώδικα της ληστρικής και «πρωτόγονης» κοινωνίας τους. Εκείνοι με τη σειρά τους, ξέρουν πως θα τη διανείμουν στα μέλη των οικογενειών τους…
Να γιατί οι νέοι θα στείλουν σπίτι του τον Αλέξη Τσίπρα. Γιατί τον έχουν πάρει χαμπάρι. Γιατί έχουν αντιληφθεί ότι δεν ενδιαφέρεται για θέσεις εργασίας, για ανάπτυξη, για επιστροφή στην πατρίδα όσων έφυγαν, για προοπτική και εικόνες του μέλλοντος. Η χώρα συνεχίζει να βιώνει το «ασάλευτο παρόν» της και να βλέπει, το πολύ, μέχρι τις επόμενες εκλογές. Οι ζωές των πολιτικών, στην Ελλάδα δεν μετριούνται με ηλικιακά έτη αλλά με τα διαστήματα των εκλογών!
Και δεν ωφελεί πια ο νόμος για ψήφο στα 17. Οι έφηβοι δεν είναι πια οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που έβλεπαν στο πρόσωπο του Αλέξη τον δικό τους πρόεδρο του Δεκαπενταμελούς, τώρα ξεκαρδίζονται με τα βιντεάκια του πρωθυπουργού, στα κινητά τους...
