Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ αποτελεί μια καλή βάση για να μπορέσει κάποιος να οδηγηθεί σε κάποιο συμπέρασμα σχετικά με τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους χειρισμούς της κυβέρνησης για το Σκοπιανό. Μέχρι τώρα, βέβαια, ουδεμία λογική σχέση υφίσταται μεταξύ πολιτικής και μαζικών αντιδράσεων.
Όποιος έχει καταλάβει τον τρόπο που πολιτεύεται ο κ. Τσίπρας, δεν έχει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του, πίσω από κάθε κυβερνητική στρατηγική ή απόφαση. Συνήθως ή σχεδόν πάντα, ακολουθεί το δόγμα της «παράπλευρης ωφέλειας» που μπορεί να προκύψει, εφόσον πρώτα εξυπηρετηθούν τα μικροκομματικά του συμφέροντα τα οποία όμως αναδεικνύονται σε πανίσχυρα για να κρατηθεί στην εξουσία.
Η επανεκκίνηση της επίλυσης του ονόματος των Σκοπίων οφείλεται στην ανάγκη να εξασφαλίσει το ΝΑΤΟ ότι θα σταματήσει η ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια και ειδικά στην περιοχή των Σκοπίων. Επομένως, είναι ζήτημα χρόνου να συρθούν και οι δύο σε μία συμφωνία που θα άρει το βέτο της Ελλάδας και θα εξισορροπήσει τις διακρατικές σχέσεις.
Η παραπάνω επιβεβλημένη πορεία δίνει το δικαίωμα στην κυβέρνηση να ενορχηστρώσει το δικό της σχέδιο και να χρησιμοποιήσει την στρατηγική της, ώστε να μπερδέψει το πολιτικό σύστημα στο εσωτερικό και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις στο εξωτερικό.
Όμηροι βεβαίως, σε όλο αυτό το αφήγημα «δημιουργικής ασάφειας» είναι οι Έλληνες οι οποίοι κατέβασαν πάλι τα καριοφίλια απ΄το πατάρι και βγήκαν στους δρόμους. Προς στιγμήν, ο Αλέξης φαίνεται να μπλέκει άσχημα, δεδομένης της μαζικής αντίδρασης της κοινής γνώμης που δεν επιθυμεί κανέναν συμβιβασμό στο όνομα και στις αλυτρωτικές διαθέσεις των Σκοπιανών.
Για τη συνέχεια όμως, δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, με το κύμα «εθνικής έπαρσης» να περιορίζει την ορατότητα στον ορίζοντα των καθημερινών προβλημάτων και να μεγαλώνει την ομίχλη που ήδη απλώνεται στην οικονομία και στην πολιτική.
Αν μάλιστα, το «Μακεδονικό» συρθεί για πολλούς μήνες στην επικαιρότητα, θα δίνει συνεχώς ευκαιρίες για αναζωπύρωση, εξασφαλίζοντας για τον κ. Τσίπρα πολλά άλλοθι στην οικονομική του πολιτική. Θυμίζω μόνο, έναν από τους βασικότερους λόγους υπανάπτυξης του ελληνικού κράτους, μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, την «Μεγάλη Ιδέα». Ένα εθνικό όραμα που εμπόδιζε στο εσωτερικό της χώρας κάθε ταξική διεκδίκηση, που περιόριζε σε μεγάλο ποσοστό, την εκβιομηχάνιση και γινόταν συνεχώς, εργαλείο, συναλλαγής στο πολιτικό σύστημα. Έως ότου βέβαια, τεθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε ισχύ ένα ρεαλιστικό σχέδιο επέκτασης του ελληνικού κράτους, με ορθολογικά εργαλεία (στρατός, οικονομία, διεθνής διπλωματία) και όχι με εθνικιστικές κορώνες και συλλαλητήρια που οδήγησαν στον πόλεμο του 1897. Αυτόν που βρέθηκαν οι Τούρκοι στο Δομοκό κι αν δεν ήταν οι σύμμαχοι θα έφταναν ως την Αθήνα...
Ο Τσίπρας και πάλι ρισκάρει. Με τις περισσότερες πιθανότητες, αυτή τη φορά, να μην του βγει το εγχείρημα. Θα το τραβήξει όμως, μέχρι τέλους. Αδιάφορος για τις μαζικές αντιδράσεις που θα προκύψουν στο μέλλον.
Για να επανέλθω στον Ντεκάρτ, η μόνη ανατροπή της παρελκυστικής πολιτικής της κυβέρνησης είναι η αμφιβολία. Και για την πρόθεση του πρωθυπουργού να εκχωρήσει το όνομα στην ΠΓΔΜ και για την επιθυμία του να κλείσει ένα εθνικό ζήτημα που μας απασχολεί για πάνω από 25 χρόνια. Και η αμφιβολία δεν εκδηλώνεται με συλλαλητήρια και ιαχές αλλά δια της πραγματικής αίσθησης της «ύπαρξης». Με ενημέρωση και σκέψη για τις λεπτομέρειες.
Μόνο έτσι θα εκνευριστεί η κυβέρνηση, όπως προτείνει ο «δάσκαλος» Αρκάς στο υπέροχο σκίτσο του, και θα αποκαλύψει τις αληθινές της προθέσεις...
