Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η σημειολογία, ο κώδικας επικοινωνίας και η αντίληψη των νοημάτων που πρεσβεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει με τις ατελείς επαγωγές που κάνει ένας ανήλικος για να ξεγελάσει τους γονείς του. Επειδή όμως, η ρητορική τους προσανατολίζεται μονίμως, σε αναγωγές στο "ηθικό πλεονέκτημα", αδιαφορούν για την άγνοια και για τις κωμικοτραγικές επιπτώσεις που έχουν τα λεγόμενά τους.
Τελευταίο κρούσμα απετροέπειας και τραγικής ειρωνείας είναι η προσπάθεια της συντρόφου του Αλέξη Τσίπρα να δικαιολογήσει την αντιφατική του πολιτική στάση.
Υποστηρίζοντας ότι είναι ένας πρωθυπουργός που δεν διαθέτει την εξουσία, δεν ορίζει το χαρτοφυλάκιό του σύμφωνα με τις επιθυμίες του και πώς λειτουργεί κάτω από "την μπότα των δανειστών", τον κατατάσσει στους καθοδηγούμενους ηγέτες! Σε αυτούς δηλαδή που η Ιστορία έχει καταγράψει ως "ηγέτες Κουίσλινγκ"-από το όνομα του νορβηγού Βίντκουν Κουίσλινγκ- επειδή συνεργαστηκαν - εκούσια η ακούσια- με τους Ναζί, ως διορισμένοι επικεφαλής των χωρών τους.
Αλλά υπάρχει ένα πολύ πιο χαρακτηριστικό ιστορικό δείγμα που αγνοεί προφανώς η κ. Μπαζιάνα και ταιριάζει πολύ με την περίπτωση του συζύγου της. Είναι η περίπτωση Τσολάκογλου τον οποίον η αριστερή αφήγηση της μεταπολεμικής Ελλάδας τον κατέταξε στους δωσίλογους πρωθυπουργούς. Είναι ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου ο οποίος συνειδητοποιώντας την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική άμυνα, το 1941, προσφέρθηκε να παραδώσει το στρατό του, αποτελούμενο από δεκατέσσερις μεραρχίες, και στις 29 Απριλίου ορκίστηκε πρωθυπουργός της κατεχόμενης Ελλάδας.
Ο Τσολάκογλου είχε πολεμήσει γενναία στο μέτωπο - όπως ο Αλέξης διαπραγματεύτηκε για 17 ώρες τη "συνθήκη υποταγής" στο μνημόνιο! Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζον Κήγκαν, ο Τσολάκογλου «αποφάσισε να αρνηθεί στους Ιταλούς την ικανοποίηση μίας νίκης που δεν κέρδισαν ποτέ και αναγκάστηκε να ξεκινήσει συζητήσεις, με τον διοικητή της γερμανικής μεραρχίας των SS, Ζεπ Ντίντριχ, ώστε να κανονίσει η παράδοση να γίνει μόνο στους Γερμανούς και να σώσει τον στρατό του από βέβαιη πανωλεθρία».
Επιπλέον, όπως προκύπτει από την ιστορική έρευνα, ο Τσολάκογλου δεν κινήθηκε αυτοβούλως άλλα είχε έρθει σε συνεννόηση με τον διοικητή του Α'' Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Παναγιώτη Δεμέστιχα και του Β'' Σώματος, αντιστράτηγο Γεώργιο Μπάκο, πριν προχωρήσει στη συνθηκολόγηση.
Η κίνηση αυτή όσο και αν πληγώνει το γόητρο του «αήττητου στρατού» εντούτοις, λειτούργησε με τρόπο σωτήριο για τους 300.000 απλούς στρατιώτες οι οποίοι μπόρεσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και όχι να συλληφθούν ως αιχμάλωτοι πολέμου καταλήγοντας πιθανώς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκτός Ελλάδας.
Παρόλα αυτά η Αριστερά, αποφάσισε να καταδικάσει τον Τσολάκογλου ως δωσίλογο, γιατί δεν ανήκε στην δική της πλευρά. Όπως και να αγνοήσει τον πρωθυπουργό Κορυζή που αυτοκτόνησε για να μην παραδώσει την Αθήνα στους Γερμανούς.
Ποιες είναι λοιπόν, οι διαφορές μεταξύ Τσίπρα και Τσολάκογλου αν θέλουμε - όπως επιμένει η κ. Μπαζιάνα- να δραματοποιήσουμε τις μνημονιακές δεσμεύσεις και να μιλήσουμε με πολεμικούς όρους; Γιατί δηλαδή κάποιος που καταπίνει τον "ηρωισμό" για χάρη του λαού του είναι "έντιμος- αυταπατημένος" και ο άλλος δωσίλογος; Ή θα τους απαλλάξουμε και τους δύο ως ρεαλιστές ή θα τους καταδικάσουμε σαν προδότες!
Τι να λέμε τώρα και τι να αναλύουμε, όταν έχουμε να κάνουμε με μία "θρησκευτική αφήγηση" που παραπλάνησε την ελληνική κοινωνία, εδώ και 70 χρόνια; Ποια επαγωγή και ποιο ρητορικό σχήμα να αναλύσουμε, όταν ζούμε σε μια κοινωνία με νηπιανό θυμικό και "ηρωικά" πρότυπα βγαλμένα από κόμικς, μύθους και κινηματογραφικές επικές νουβέλες;
Κλείνοντας, μου ήρθε στο μυαλό και κάτι πιο απλό από δωσίλογους και προδότες. Αντιστρέφοντας το γνωστό μότο σε "μ'' αρέσει αλλά πονάω". Το αναφέρω μήπως και γίνει πιο κατανοητό στην απλοϊκή "θρησκευτική συνείδηση" του αιωνίως "ηττημένου" Αριστερού. Που σιχαίνεται τον καταναγκασμό αλλά ο ίδιος αναγκάζεται να γίνει ακόμα και δικτάτορας, για να επιβάλει το δίκαιό του...
