Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Το ερώτημα είναι κάποιες φορές αντίστροφο: Ο βοσκός οδηγεί το κοπάδι ή το κοπάδι τον βοσκό; Στην περίπτωσή μας ισχύει μάλλον το δεύτερο. Κι αν καμιά φορά σπεύδουμε να καταδικάσουμε τον βοσκό, θα πρέπει να σκεφτούμε πόσο δέσμιος είναι στις επιθυμίες του κοπαδιού.
Η γελοιογραφία του Δημήτρη Χατζόπουλου στην Καθημερινή της Κυριακής ήταν ο τίτλος των ημερών κι ας έκανε πάταγο το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης χθες. Ο πρωθυπουργός, για το ζήτημα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων επισκέφτηκε πρώτα, τον Αρχιεπίσκοπο, πριν ενημερώσει του πολιτικούς αρχηγούς.
Κάποιοι τον χαρακτήρισαν «ρεαλιστή» δεδομένου πως είναι ο άνθρωπος που έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει αμέσως το «ποίμνιο» από τις ουρές και το τρίχωμά του. Είναι δε ο ηγέτης που διαθέτει την εκπληκτική οξυδέρκεια να αντιλαμβάνεται τη στιγμή που θα κάνει την σωστή κυβίστηση προκειμένου και να φορέσει τα άμφια του «αρχιμανδρίτη» (αρχή+μαντρί για όσους δεν ξεχωρίζουν καλά τους ήχους...).
Παρόλα αυτά, εδώ φαίνεται ότι έπεσε έξω. Ο «αρχιτσέλιγκας», μολονότι θεσμικά έχει «λόγο και αιτία» για την πρόβλεψη των γεγονότων, δεν διαθέτει και την ανάλογη πυγμή για να καθηλώσει τους «κάλφες» του ανά την επικράτεια. Και για αυτό, δεν ευδοκίμησε η «συνεργασία». Τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο γιατί δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.
Είναι βέβαια, κάπως δύσκολο να ενωθούν κοπάδια που έρχονται από διαφορετικές κατευθύνσεις αλλά δεν είναι ακατόρθωτο να συναντηθούν στη μέση του δρόμου. Δεν ξέρω αν θα συμβεί με την περίπτωση των Σκοπίων αλλά ίσως στο μέλλον βρεθούν νέες ευκαιρίες, εν όψει μάλιστα απώλειας της αντιμνημονιακής διάθεσης που έχει πάψει, εδώ και καιρό, να αποτελεί σημείο συγκόλλησης των δύο κόσμων.
Σε κάθε περίπτωση, πάλι μπερδεύτηκε ο κόσμος, πάλι βγήκε στους δρόμους για λάθος πράγματα, πάλι διχάστηκε και πάλι ψάχνει βοσκό να σφυρίξει για χάρη του. Από την άλλη, ήταν μια καλή ευκαιρία να καταλάβει ο ταλαντούχος κύριος Τσίπρας ότι ο «λαός» δεν είναι και τόσο δικό του φέουδο αλλά μπορεί να πάρει τους δρόμους και να γκρινιάξει. Ειδικά, όταν δεν ενημερώνεται για το τι σκοπεύει να κάνει ο τρυφερός και γαλαντόμος ποιμένας του. Μπορεί να δυσκολεύεται να καταλάβει τα μνημόνια ή τις συμφωνίες του ηγέτη του με του δανειστές αλλά εύκολα κατανοεί ονόματα, σημαίες και συνθήματα πατριωτικά.
Άλλες φορές μπορεί να γινόταν πιο εύκολα αλλά τώρα, δεν είναι. Γιατί στα δύσκολα ο ηγέτης παίρνει τις αποφάσεις του και τις εξηγεί στο λαό, δείχνοντας τον δρόμο που η ιστορία μόνη της αξιολογεί με τον χρόνο. Δεν σέρνεται πίσω από τα ακατέργαστα συναισθήματα των πολλών για να διαμορφώσει τις θέσεις του. Πιστεύοντας ότι οι λαοί είναι μόνο πρόβατα για να τους ρίξει στη στάνη.
Έχω την αίσθηση πως ο Αλέξης αυτή τη φορά έμπλεξε άσχημα. Η Μακεδονία δεν είναι μνημόνιο για να το υπογράψει...
