Όσο ο λαός κάνει τα μπάνια του, στα «υπόγεια» του Μαξίμου δίνουν και παίρνουν οι συντονιστές και οι «μηχανικοί» παντός είδους. Επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις, κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, εξασφάλιση της ανοχής των συνδικαλιστών, εν όψει εργασιακού νόμου – τα παζάρια είναι σκληρά-, θέματα Δικαιοσύνης και οι τηλεοπτικές άδειες απασχολούν έντονα την κυβέρνηση.

Ως τώρα, δεν υπήρξε διαπραγμάτευση που να μην έχασε, διπλωματική συμφωνία που να μην εκτέθηκε, συνάντηση που να μην έγινε ρεζίλι και πολιτικό ράπισμα που να μην υπέστη. Όμως, αυτός εκεί, χαμογελαστός και αγέρωχος, με την άνεση, τα ταξίδια του στην Κούβα, τα ανοίγματα στους Χρυσαυγίτες, τις χαριτωμένες προφορές του και την ασήκωτη βαρεμάρα να τον ακολουθεί πλέον παντού

Η συνήθεια είναι η καλύτερη τακτική για να πειστεί ένα ιδεολογικά αποστειρωμένο κοινό ότι έχει κοινές αναφορές με τους αντιπάλους του. Κι εκεί που οι δύο ορκισμένοι εχθροί σκότωναν ο ένας τον άλλον, ξαφνικά, να βρεθούν σε κοινή πορεία. Ως τώρα το έκαναν εναντίον των μνημονίων, αύριο μπορεί να το επεκτείνουν εναντίον της αμαρτωλής αστικής δημοκρατίας!

Σύμφωνα με έρευνα της Credit Suisse, κάθε ελληνικό νοικοκυριό έχασε 67.703 ευρώ και η περιουσία των Ελλήνων μειώθηκε κατά 587 δισ. ευρώ! Ύστερα από 6 χρόνια διάλυσης και 3 χρόνια στασιμότητας, η ελληνική οικονομία επέστρεψε στα επίπεδα του 2003, καθώς το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 57 δισ. ευρώ

Στην υγειά του Βελουχιώτη κέρασαν, μέθυσαν και ήπιαν πολλοί μέχρι τώρα. Τα χρόνια όμως πέρασαν και η απόσταση του χρόνου από τα «ολογράμματα» του παρελθόντος μακραίνει. Σε λίγο, κάθε απόπειρα ιδεολογικής «λιτανείας» της Αριστεράς, θα μοιάζει με αποτυχημένη συμμετοχή σε διαγωνισμό της Eurovision…

Ο βασικός κορμός της κυβέρνησης είναι σαφέστατα υπέρ της διατήρησης του πλειοψηφικού πακέτου των δικτύων στο Δημόσιο, για τις ιδιωτικοποιήσεις. Στην πραγματικότητα, ακολουθούν το γνωστό δόγμα της Μεταπολίτευσης «Βρε καλώς τα κορόιδα με τις ωραίες επενδύσεις που θα ελέγχονται από μας, για να διορίζουμε κόσμο. Εσείς βάζετε τα λεφτά κι εμείς αργότερα, τις χρεοκοπούμε με την ησυχία μας…»

Όλα συνοψίζονται στη φράση «οι ψηφοφόροι μας δεν ενοχλούνται από τις ύβρεις των υπουργών»! Και στο κάτω κάτω, ο εξτρεμισμός δεν μπορεί να γίνεται με τριαντάφυλλα απέναντι στο κεφάλαιο και στους «διεφθαρμένους» αστούς που το υπερασπίζονται. Ακόμα και αν πολλές από τις βάναυσες λεκτικές επιθέσεις ταυτίζονται με το χρυσαυγίτικο θράσος, βαφτίζεται αριστερό και δικαιολογείται

Χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες, πρωταγωνιστούν στο δημόσιο λόγο, διάφοροι απίθανοι τύποι που επιμένουν στον δημόσιο και ταυτόχρονα, στον δήθεν «κοινωνικό χαρακτήρα» των υπηρεσιών. Κι από πίσω τους, ένα ολόκληρο κράτος, σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και το χειρότερο, η μέση αντίληψη των Ελλήνων συνεχίζουν να «κατανοούν» την υποκριτική «αγωνία» τους για προστασία του δημοσίου συμφέροντος

Ο Μηλιός δεν άντεξε άλλη «ανταρσία» και προτίμησε να γλείψει κι αυτός το κόκαλό του, όσο η «πρώτη φορά Αριστερά» βασιλεύει στη χώρα του νεποτισμού και της αναξιοπρέπειας. Το σύστημα συνεχίζει να στελεχώνεται από εξατομικευμένες περσόνες. Σαν να αναπτύσσονται παράλληλα σύμπαντα γύρω από έναν πυρήνα ενέργειας που τα συντηρεί χωρίς να να ενδιαφέρεται να τα ελέγξει

Το παραμύθι είναι πάντα πιο δυνατό από την αλήθεια και το όνειρο από τη λογική. Θέλει πολύ κόπο και παιδεία για να μετατοπιστεί το φαντασιακό ενός λαού σε άλλα επίπεδα, ανθρώπινα και ρεαλιστικά. Οι δικτάτορες είναι πάντα δικτάτορες. Με ή χωρίς πούρο. Και οι εκτελέσεις έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, είτε συνοδεύονται από εμβατήρια είτε από μπαλάντες

Μακάρι οι εξελίξεις να μας οδηγήσουν σε μία μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα συμβεί. Ο κρατισμός είναι τόσο πολύ ταυτισμένος με την ταυτότητα του ελληνικού κράτους, που δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Όχι μόνο εξ αριστερών αλλά και εκ δεξιών, όπου είναι πιθανόν η νέα πρόταση να βρει υποστηρικτές

Στην πορεία του το Κυπριακό ανέδειξε υπεύθυνους και ανεύθυνους άνδρες. Και αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες, επειδή η δική μας ευθύνη είναι αυτή που μας αφορά. Το να επιμένουμε στην αλαζονεία των Άγγλων, στην βαρβαρότητα των Τούρκων και στα συμφέροντα των Αμερικανών, μοιάζει σαν να κατηγορούμε τη βροχή, επειδή γίναμε μούσκεμα, χωρίς να κρατάμε ομπρέλα…

Η ελληνική κοινωνία έχει περάσει σε ένα στάδιο «υλικού παρασιτισμού», χτίζοντας γύρω της, τείχη εσωστρέφειας. Και η αιτία δεν είναι άλλη από μία ψευδαίσθηση ασφάλειας, από την «καταναλωτική ζάλη» της ευρωπαϊκής ευμάρειας.Η Ελλάδα όμως, δεν είναι ούτε Βέλγιο ούτε Δανία. Είναι το σύνορο της Ευρώπης και ο αποδέκτης κάθε «παλιρροιακού κύματος» από τις δονήσεις της Ασίας

Το ζήτημα είναι αν η πολιτική είναι θόρυβος και όχι σειρά από πράξεις. Και το ερώτημα επίσης έχει να κάνει με το αν, ως πολιτικό σύστημα, είμαστε ένας «επιδοτούμενος θίασος» που συνεχώς επιβραβεύει ιδιαίτερους χαρακτήρες για «ηθοποιούς».

Οι απανταχού συνδικαλιστές, φύσει και θέσει, είχαν πάντα μια προνομιακή σχέση με το πολιτικό σύστημα. Ειδικά, στην Ελλάδα, επειδή δεν υπήρχε μεγάλο βιομηχανικό εργατικό δυναμικό, ο συνδικαλισμός υπήρξε κρατικοδίαιτος. Από την δεκαετία του ΄80 μάλιστα, μιλάμε για συνδικάτα δημοσίων υπαλλήλων και “εργαστήρια” παραγωγής κομματικών στελεχών

Η Ελλάδα, βιώνει ακόμα τα σύνδρομα της νεωτερικότητας και απεχθάνεται την πρόοδο ως απαξιωτική έννοια του παρελθόντος. Η «επανάσταση» θα είναι πάντα εδώ όσο γοητεύει τους ψηφοφόρους και την κομματική πελατεία. Η αρρώστια της θα φύγει από τις ζωές μας, μόνο όταν αλλάξουν οι διαθέσεις μας και την συνδέσουμε με τις δημιουργικές αξίες που θα κληθεί να διεκδικήσει

Και ο Περικλής και ο Ομπάμα, ανανεώνουν το «συμβόλαιο» της δυτικής σκέψης με την κοινωνία. Δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να θυμίζουν τον προσανατολισμό. Αυτόν ακριβώς που κάθε διάνοια οφείλει να εμπιστεύεται ως βάση στην πολυπλοκότητα της πολιτικής δράσης. Δεν περιγράφουν την πραγματικότητα ως δημιουργοί αλλά προτάσσουν αυτά για τα οποία οι ίδιοι προσπάθησαν

Ο Ομπάμα δίπλα στον Καμμένο, ο Ομπάμα δίπλα στον Παυλόπουλο, ο Ομπάμα δίπλα στον Τσίπρα. Το μεγαλύτερο κοντράστ. Δεν πρόκειται για τη σύγκριση μεταξύ υπερδύναμης και «περιφερειακού επαίτη» αλλά για την τεράστια διαφορά των προσώπων που αναλαμβάνουν τον ρόλο τους. Είναι η απόσταση αυτού που ξέρει τι κάνει και αυτού που ακόμα αναρωτιέται γιατί το κάνει

Το δημόσιο χρέος θα μειωθεί, μόνο εφόσον διασφαλιστεί ότι θα πάψουν να υφίστανται οι παράγοντες που το μεγαλώνουν! Άλλωστε, η κατάσταση έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν μπορούν να χωρέσουν πια τα ψέματα του 2010. Και όσο περνάει ο καιρός, η αλήθεια θα γίνεται εκκωφαντική σε όλους και αναπόφευκτη η εφαρμογή της

Κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να δει την κυβέρνηση να επιμένει στον δρόμο που επέλεξε εξαρχής: Την μεθόδευση του συστήματος της «πολλαπλής ήττας» και τον ανταρτοπόλεμο με εκλογές που δεν θα δώσουν αυτοδυναμία στην ΝΔ και θα οδηγήσουν σε νέα αναμέτρηση με απλή αναλογική. Μέχρι τότε, υπάρχει χρόνος για συμμαχίες και ανανέωση του έμψυχου δυναμικού των \\\"συντρόφων\\\"

Από το απόσπασμα της ανακοίνωσης του Δήμου Καισαριανής, κρατώ την επίκληση στο «λαικό αίσθημα» που δεν του αφήνει περιθώρια από το να κηρύξει τον πόλεμο στον αμερικανό πρόεδρο. Και αυτόματα, καταλαβαίνω ότι αν βγω μια βόλτα στην πλατεία της Καισαριανής και ρωτήσω εκατό ανθρώπους, όλοι θα μου δηλώσουν την αγανάκτησή τους… για την επίσκεψη του Ομπάμα!

Μήπως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε πιο γρήγορα, αν θέλουμε να σταματήσουμε το «κίνημα» του Trump; Μήπως είναι η ώρα να ξυπνήσουμε, εν όψει των γαλλικών και γερμανικών εκλογών και να μην περιμένουμε πρώτα τα αποτελέσματά τους, όπως θέλει ο Σόιμπλε;

Πως μπορεί να συγκριθεί το τείχος του Βερολίνου με το «τείχος» που υπόσχεται ότι θα χτίσει ο αλαζονικός Τραμπ στo Μεξικό; Πόσο αφελής μπορεί να είναι κανείς για να μην καταλαβαίνει τι συνέβαινε στο Βερολίνο και ταυτόχρονα, πόσο επιδερμικός για να αγνοεί τους κανόνες «μόχλευσης» των αντιπαραθέσεων σε έναν επικίνδυνα, πολλές φορές, ελεύθερο κόσμο, όπως ο καπιταλιστικός;

Είναι ώρα κάποιος να δώσει ένα μάθημα στον ζωηρό «σοσιαλιστή» Έντι Ράμα και να του θυμίσει ότι, ακόμα και τώρα, η δική του οικονομία διασώζεται από τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά εμβάσματα. Κάποιος να του κάνει σαφές ότι διοικεί ένα κράτος που δεν διαλύεται οικονομικά, χάρη στη χώρα που επιτίθεται.