Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Πολυάννα είναι το όνομα μιας νουβέλας του 1913 της Ελεάνορ Πόρτερ. Πρόκειται για τον φανταστικό χαρακτήρα ενός μικρού κοριτσιού που προσπαθεί να μοιράσει θετική ενέργεια και καλή διάθεση σε όλο τον κόσμο που βρίσκεται γύρω του. Και μολονότι όμως, όλα καταρρέουν, η Πολυάννα συνεχίζει χαρούμενη και γεμάτη αισιοδοξία!
Προσπαθούσα καιρό να βρω τι μου θυμίζει η συμπεριφορά του πρωθυπουργού και τελικά, το βρήκα. Γιατί ποτέ δεν με ικανοποίησε η μορφή του συμπαθούς «Πινόκιου» που λέει ψέματα αλλά αντί να μακρύνει η μύτη του, μεγαλώνει απλά, το καβάλο του… Η πορεία του είναι σαφώς παρόμοια με το κατατρεγμένο «αθώο παιδάκι» που επωμίζεται το φρικτό περιβάλλον αλλά παραμένει αλώβητο και χαμογελαστό, μπροστά στον «Μινώταυρο» του Νεοφιλελευθερισμού.
Και τι άλλο έχει να πει εκτός από μισές αλήθειες; Πώς αλλιώς να επιβιώσει αν δεν αντέξει τις ήττες και τις απογοητεύσεις, τις αυταπάτες και τα χτυπήματα της αμείλικτης πραγματικότητας;
Ως τώρα, δεν υπήρξε διαπραγμάτευση που να μην έχασε, διπλωματική συμφωνία που να μην εκτέθηκε, συνάντηση που να μην έγινε ρεζίλι και πολιτικό ράπισμα που να μην υπέστη. Όμως, αυτός εκεί, χαμογελαστός και αγέρωχος, με την άνεση, τα ταξίδια του στην Κούβα, τα ανοίγματα στους Χρυσαυγίτες, τις χαριτωμένες προφορές του και την ασήκωτη βαρεμάρα να τον ακολουθεί πλέον παντού. Οι πιτσιρικάδες ας πούμε, που του είχαν δώσει τεράστιο ποσοστό στις εκλογές- το υπόλοιπο ήταν στη Χρυσή Αυγή- τώρα ξεκαρδίζονται μαζί του στα βιντεάκια των κινητών.
Στο προχθεσινό Eurogroup όπου δεν έκλεισε η διαπραγμάτευση, ο «υπεραισιόδοξος» Αλέξης δέχτηκε, ως συνήθως, το αδιανόητο: Να δεσμεύσει τη χώρα για πολλά χρόνια μετά το 2018- το 3,5% του Α.Ε.Π. θα παραμείνει αμετάβλητο για ακόμη 3-10 χρόνια μετά - σε έναν στόχο που στραγγαλίζει την οικονομία και δεν την αφήνει να αναπτυχθεί και διώχνει δουλειές και επενδύσεις από τη χώρα. Για την «ποσοτική χαλάρωση», για τα μακροπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος ούτε λέξη. Και η περιβόητη ελάφρυνση πάει για το 2060!
Δεν είναι απίστευτος; Κουβαλάει πάντα μέσα την τάση για το άλμα του ανέφικτου, προσπαθώντας να φτάσει εκεί που δεν μπορεί! Από υπερβολικό ρομαντισμό άραγε ή από ανικανότητα να προσεγγίσει έστω, το εφικτό; Άγνωστες οι εσωτερικές διαθέσεις του αλλά ορατά τα αποτελέσματα.
Οι Έλληνες επένδυσαν στο story της Πολυάννας αλλά δεν υπολόγισαν καλά το σενάριο. Γιατί η μικρή ηρωίδα παραμένει άφθαρτη ενώ όλοι κάτι παθαίνουν! Κι ο Αλέξης τρελαίνεται να ποντάρει στις ήττες- τι Αριστερός θα ήταν άλλωστε- για λογαριασμό μας. Στη μέση αυτός ανέπαφος και όλοι γύρω του βουτηγμένοι στη φθορά και στα μοιραία καταστροφικά σύνδρομα.
Μέχρι που θα φτάσει; Αβέβαιο το μέλλον μαζί του. Τέτοια περίπτωση πολιτικής αφασίας και κοινωνικής αναισθησίας δεν έχει προηγούμενο σε πολιτικό σύστημα. Ως και στην Ιταλία – τεράστιες ομοιότητες στις τάσεις αυτοχειρίας(!)- ο Ρέντζι κατάλαβε την ήττα και παραιτήθηκε.
Ο Αλέξης δεν γνωρίζει τι θα πει αδιέξοδο και απώλεια. Όχι γιατί δεν το αισθάνεται αλλά είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει σε έναν κόσμο που δεν θα τον άντεχε στη συνείδησή του(;). Μόνος πορεύεται με χαρά και πίσω του, πέφτουν ξεροί όλοι οι «αφελείς» της πραγματικής ζωής (φορολογούμενοι, επαγγελματίες, ασφαλισμένοι, συνταξιούχοι κτλ). Όλοι αυτοί που τρέχουν με το μυαλό τους, πίσω από το δυνατό και δεν ακολουθούν με την καρδιά τους, το αδιανόητο. Ας πρόσεχαν. Κι όπως είπε κι ένας βετεράνος αγωνιστής, «πολιτικός κρατούμενος» τώρα στον Κορυδαλλό, «ο σοσιαλισμός είναι τρόπος ζωής και όχι ιδεολογία»….
