Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το φαινόμενο του πολιτικού bullying δεν είναι καινούριο. Και στο παρελθόν, υπήρχαν στρατευμένοι μηχανισμοί (αυριανισμός), εξτρεμιστικές οργανώσεις που εξυπηρετούσαν κοινοβουλευτικά κόμματα και παρακρατικές ομάδες οι οποίες δρούσαν υπέρ ή κατά των πολιτικών προσώπων. Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα, εντεταλμένοι «κομιστές» απειλητικών μηνυμάτων και στην εποχή των δικτύων, τα περιβόητα πλέον, trolls!
Σε επίπεδο όμως ηγεσίας, πρώτη φορά, εμφανίζονται υπουργοί που βρίζουν δημόσια και συστηματικά, τους πολίτες. Μέχρι τώρα, κι αν ακόμα είχαμε να κάνουμε με «ιδιαίτερες» περιπτώσεις ανθρώπων, όταν αναλάμβαναν την εξουσία, προσαρμόζονταν στην αστική ευπρέπεια ή τουλάχιστον, στην υποχρέωση της «στοιχειώδους υποκρισίας», προκειμένου να κρύψουν τον χαρακτήρα τους.
Οι περιπτώσεις Πολάκη και Ζουράρι, είναι πρωτοφανείς, για την δημόσια σφαίρα και ξεφεύγουν από την νόρμα του νόμιμου πολιτικού «ακτιβισμού».
Γιατί τους επέλεξε ο πρωθυπουργός και γιατί επιμένει να τους δικαιολογεί; Γιατί απλά, του αρέσουν! Κι όχι απλώς του αρέσουν αλλά είναι ξετρελαμένος μαζί τους. Με τον Πολάκη, ο «έρωτας» είναι παλιός αλλά το ειδύλλιο με τον Ζουράρι προέκυψε μετά το πάρτι στο Μαξίμου. Εκεί ήταν που γοητεύτηκε με το πιάνο και τα «γαλλικά» του…
Τα κόλπα της Αριστεράς και οι «αντικαθεστωτικοί» ελιγμοί της είναι γνωστοί. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να καταλάβει ο πολύς κόσμος είναι η αποτελεσματική εμμονή στην αντισυστημική τακτική ως ελιξίριο διαχείρισης της εξουσίας. Για φανταστείτε, ας πούμε, τον Πολάκη δίπλα σε κάποιον από τους «αμαρτωλούς» πρώην, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το μίσος και ο μηδενισμός των Αριστερών είναι τέτοιος που αποδέχεται ως εκδικητή και τιμητή αυτόν που συνεχίζει να βρίζει και να απειλεί, υποκαθιστώντας τον εαυτό τους.
Όλα συνοψίζονται στη φράση «οι ψηφοφόροι μας δεν ενοχλούνται από τις ύβρεις των υπουργών»! Και στο κάτω κάτω, ο εξτρεμισμός δεν μπορεί να γίνεται με τριαντάφυλλα απέναντι στο κεφάλαιο και στους «διεφθαρμένους» αστούς που το υπερασπίζονται. Ακόμα και αν πολλές από τις βάναυσες λεκτικές επιθέσεις ταυτίζονται με το χρυσαυγίτικο θράσος, βαφτίζεται αριστερό και δικαιολογείται από την κεκτημένη ταχύτητα της αντίστασης στο παλιό καθεστώς.
Ο Τσίπρας ξέρει τι κάνει κι όλοι εμείς που απορούμε με την αλαζονεία και την έξαρση θράσους, θα έπρεπε να είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι. Αυτή ήταν πάντα η τακτική της Αριστεράς και τώρα λειτουργεί επεκτατικά, στην ανάληψη της εξουσίας. Εννοείται βέβαια, πως επικρατεί πλήρης αδιαφορία για την βαναυσότητα που διαχέεται στον δημόσιο διάλογο και το ανακάτεμα που αισθάνονται κάποιοι. Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος: Το bullying και ο εκφοβισμός των αντιπάλων, μέχρι που να ζαλιστούν και να αντιδράσουν.
Δυστυχώς όμως για την κοινωνία, αυτό δεν είναι πολιτική. Και αν το σύστημα μέχρι τώρα, εξαπατούσε τους πολίτες συστηματικά, η βαρβαρότητα δεν πρόκειται να τους απαλλάξει. Αντίθετα, θα διευρύνει ακόμα περισσότερο τα ολοκληρωτικά ένστικτα, οδηγώντας τους πάντες σε ένα δίπολο υποψήφιων τιμητών και θυμάτων.
Ωραίο το κόλπο του περιθωρίου αλλά υπάρχει πάντα μια αρχή της βιολογίας που ισχύει και στις κοινωνίες, η «ομοιόσταση». Αυτή ανατρέπει κάθε παρατεταμένη ανωμαλία και ισορροπεί τα φαινόμενα. Έτσι κι εδώ, η αισθητική του σοκ δεν πρόκειται να κρατήσει στην εξουσία τους «αντιεξουσιαστές» ή τους «θεωρητικούς» τους. Άλλωστε, το φυσικό είναι να βρίζουν οι πολίτες τους υπουργούς και όχι οι υπουργοί τους πολίτες, στερώντας το «θεσμικό» τους δικαίωμα…
