Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Για άλλη μία φορά μετά το δημοψήφισμα της Αθήνας και του Λονδίνου, και η Αμερική απέδειξε πως δεν ανταποκρίνεται στις συστημικές παροτρύνσεις. Περίπου το ίδιο σενάριο ζήσαμε και στην Ευρώπη αλλά και οπουδήποτε ολόκληρο το σύστημα(πολιτική εξουσία, μίντια, πνευματικός κόσμος κτλ) προσπάθησε να «νουθετήσει» τι μάζες και να τους θυμίσει την αναγκαιότητα της λογικής.
Η αποτυχία ήταν μεγάλη, όσες δυνάμεις κι αν ξόδεψε. Αντίθετα, στην περίπτωση της Χίλαρι, οι περισσότεροι που προσπάθησαν με την λάμψη τους να την βοηθήσουν (Ομπάμα, Χόλυγουντ, ακαδημαϊκοί, ξένοι ηγέτες), το μόνο που κατάφεραν ήταν να την καλύψουν με την σκιά τους. Άλλωστε, ήταν από την αρχή, πολύ λίγη μπροστά στον δυναμισμό και την βαρβαρότητα του Τραμπ…
Το ερώτημα από δω και πέρα όμως, δεν είναι μόνο τι κάνει η Αμερική αλλά τι κάνει η Ευρώπη. Τι κάνουμε κι εμείς στην Ελλάδα, που φανερά ή κρυφά, επενδύουμε πολλά σε μία πολιτική συνεννόησης με τον αμερικανικό παράγοντα.
Ο Τραμπ είναι βέβαιο- φάνηκε άλλωστε και από την πρώτη του εμφάνιση- ότι δεν θα είναι ο Τραμπ του προεκλογικού αγώνα. Παρόλα αυτά η πολιτική του δεν θα είναι ίδια με του Ομπάμα. Έχει ήδη πει ακραία πράγματα, όπως την αποχώρηση των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ και παρουσιάζει τον εαυτό του σαν μελλοντικό ηγέτη ενός ακαθόριστου «κινήματος», γενικώς υπέρ των ανθρώπων και των λαών…
Επομένως, ποια θα είναι η σχέση του με την Ευρώπη και ακόμα καλύτερα, τι θα κάνει η Ευρώπη, αν εκείνος αποφασίσει να κόψει τον γόρδιο δεσμό που προωθούσε ως τώρα την ευρωατλαντική συννενόηση; Ποιες θα είναι οι κινήσεις των ευρωπαίων ηγετών αν ο νέος πρόεδρος αποφασίσει να κινηθεί ανεξάρτητα από τα συμφέροντα των Ευρωπαίων και με την δική του κουλτούρα;
Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν θα συμβούν κοσμογονικές αλλαγές αλλά είμαι αισιόδοξος για την περίπτωση που ο Τραμπ αποδειχθεί παραπάνω εσωστρεφής από όσο χρειάζεται. Αν το κάνει, τότε δίνεται μοναδική ευκαιρία στους Ευρωπαίους να υπερασπιστούν επιτέλους, τον δικό τους κόσμο και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Να αισθανθούν την αναγκαιότητα της σύγκλισης και της προστασίας των λαών τους από τα τέρατα της ανεργίας, της παρακμής, του εθνολαϊκισμού, της εξαθλίωσης και το χειρότερο, της ημιμάθειας και της πολιτικής απομόνωσης.
Μέχρι τώρα, ο αμερικανικός παράγοντας στην περιοχή, δημιούργησε τεράστια προβλήματα και εξέθρεψε τάσεις ολοκληρωτισμού σε πολλές χώρες. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι η πολιτική ένωση της Ευρώπης καθυστέρησε τόσο πολύ εξαιτίας των Αμερικανών. Αλλά και το Προσφυγικό δημιουργήθηκε από πολέμους που δεν τους επέλεξε η Ευρώπη αλλά οι χώρες της εισπράττουν τις καταστροφικές του συνέπειες εξαιτίας των Αμερικανών.
Μήπως ήρθε λοιπόν, η ώρα να προχωρήσουμε πιο γρήγορα, αν θέλουμε να σταματήσουμε το «κίνημα» του Τραμπ; Μήπως είναι η ώρα να ξυπνήσουμε, εν όψει των γαλλικών και γερμανικών εκλογών και να μην περιμένουμε πρώτα τα αποτελέσματά τους, όπως θέλει ο Σόϊμπλε;
H κατάσταση φαίνεται να ξεφεύγει επικίνδυνα σε όλο τον κόσμο. Η Ευρώπη καλείται φύσει και θέσει να αναλάβει τις ευθύνες της τώρα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Μέσα στο 2017 και πριν χαθεί ο έλεγχος, θα πρέπει να προχωρήσουμε σε σύγκλιση ταυτότητας, τραπεζικού συστήματος, οικονομίας, εξωτερικής πολιτικής, ευρωπαϊκού στρατού και άρσης των ανόητων εθνικών αδιεξόδων.
Έπρεπε ήδη να είχε γίνει. Η εκλογή όμως, του Τραμπ είναι ακόμα μια μεγάλη ευκαιρία. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη…
