Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Πολλές φορές, λίγο πριν τον μεγάλο κατήφορο, υπάρχει μια μικρή ανηφόρα. Στην δική μας περίπτωση υπάρχουν τέσσερις: Ο απεγκλωβισμός από την τεράστια γκάφα των τηλεοπτικών αδειών, ο ανασχηματισμός, η εκλογή Τραμπ που έκανε ακόμα και τον Τσίπρα πιο συμπαθή και η αυριανή επίσκεψη του Ομπάμα που θα συνοδεύεται από ρητορικούς επαίνους.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά μικρές «παυσίπονες ενέσεις» στον μεγάλο άρρωστο, που συνεχίζει να αποφεύγει συστηματικά, την κατάλληλη θεραπεία.
Πρώτα πρώτα, δεν υπάρχει έστω ένα πεδίο πολιτικής διαχείρισης όπου η κυβέρνηση πέτυχε μία νίκη, για λογαριασμό της χώρας. Από την περίφημη πολυδάπανη διαπραγμάτευση (100 δισ), την υποτιθέμενη «ρήξη» με την Εκκλησία, μέχρι την παταγώδη αποτυχία με τα κανάλια, οι «Συριζανέλ» μετρούν μόνο ήττες. Για να μην αναφερθούν οι συμφωνίες με τους δανειστές, που συνεχίζονται με κλεφτοπόλεμο στον οποίο πάντα ο «εχθρός» τους ξετρυπώνει και παραδίδουν τα όπλα (σφεντόνες, πέτρες κτλ).
Πρόκειται για σεσημασμένους «losers» με την επιδίωξη της ήττας, ως μοναδικού όπλου επιτυχίας στο εσωκομματικό τους πόλεμο. Ηττώνται συστηματικά στην διακυβέρνηση για να κερδίζουν χρόνο και περισσότερους τακτικισμούς στην διαχείριση των κομματικών ελιγμών. Η ήττα της χώρας δεν προβάλλει μόνο ως αναπόφευκτη αλλά κυρίως ως χρήσιμη για την πολιτική τους διαιώνιση.
Μέχρι που θα φτάσουν; Το πιθανότερο, αν δεν προκύψουν κάποιες εξελίξεις από εξωγενείς παράγοντες, η φθίνουσα πορεία τους επιμηκύνεται μέχρι τον Φεβρουάριο. Είναι γνωστό ότι τον Μάρτιο, λήγει το 18μηνο- από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ΄15- που προβλέπει τα ψηφοδέλτια με λίστα. Αν είναι λοιπόν, ο πρωθυπουργός να έχει μία τελευταία ευκαιρία κυριαρχίας στο κόμμα, αυτή μπορεί να φτάσει έως τον Μάρτιο. Από εκει και πέρα, εκτός της απώλειας ελέγχου, κάθε μήνας που θα περνάει θα βαραίνει επικίνδυνα με ευθύνες και διάφορες εκτροπές. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το 2017, είναι η χρονιά του διαβόλου για την Ευρώπη, με τα πολιτικά συστήματα σε Γαλλία και Γερμανία να δοκιμάζονται έντονα.
Επιπλέον, πριν τον Μάρτιο, έχει μοναδική ευκαιρία να εγκλωβίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη λίστα, πιστεύοντας ότι ο αρχηγός της ΝΔ θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, αν θελήσει να απορρίψει τους σημερινούς βουλευτές από εκλόγιμες θέσεις, για χάρη της ανανέωσης του κόμματος.
Τα αγκάθια, εν τω μεταξύ, μετά την αποχώρηση του Ομπάμα και αφού παρέλθει ο απόηχος του «έρωτος», είναι πολλά: Πρώτα η αξιολόγηση της 5ης Δεκεμβρίου. Το ΔΝΤ για να δώσει την έγκρισή του, ζητά κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις υφιστάμενες κύριες συντάξεις, μείωση του αφορολόγητου χαμηλότερα από το τρέχον όριο των 8.600 ευρώ και κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών όπως και αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων στο 10% του συνόλου των εργαζομένων. Στη συνέχεια, οι εκκαθαρίσεις στο Δημόσιο που ζητούν οι δανειστές. Να δεχθεί η κυβέρνηση να υπάρξουν μόνιμου χαρακτήρα απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Απαιτούν να γίνει άμεσο ξεκαθάρισμα με τους επίορκους υπαλλήλους, να εξαλειφθούν τα ειδικά μισθολόγια, να μην υπάρξει παρέκκλιση από τον λόγο του 1:5 για τις προσλήψεις και τις αποχωρήσεις, να μπει άμεσα λουκέτο σε φορείς - «φαντάσματα». Και τέλος, το πλεόνασμα. Βάσει του Μνημονίου, η Ελλάδα θα πρέπει να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα 0,6% το 2016, 1,8% το 2017 και 3,5% το 2018.Τέτοιου είδους απόδοση δεν θα πετύχαινε ούτε η ίδια η Γερμανία αν είχε να αντιμετωπίσει τις συνθήκες της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας! Ας αφήσουμε το Ασφαλιστικό που μπορεί να σκάσει ανά πάσα στιγμή και ένα σωρό άλλα όπως τα εργασιακά και η ΔΕΗ.
Όσο για την μείωση του χρέους, μοιάζει αδύνατον να συμφωνηθούν τα ανταλλάγματα για να καμφθεί η αντίδραση του Σόιμπλε πριν τις γερμανικές εκλογές. Όσο και να επιμείνει ο Ομπάμα και το ΔΝΤ, αν δεν υποτάξει πλήρως το κόμμα του ο Τσίπρας δεν γίνεται τίποτα.
Επομένως, κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να δει την κυβέρνηση να επιμένει στον δρόμο που επέλεξε εξαρχής: Την μεθόδευση του συστήματος της «πολλαπλής ήττας» και τον ανταρτοπόλεμο με εκλογές που δεν θα δώσουν αυτοδυναμία στην ΝΔ και θα οδηγήσουν σε νέα αναμέτρηση με απλή αναλογική. Μέχρι τότε, υπάρχει χρόνος για συμμαχίες και ανανέωση του έμψυχου δυναμικού των συντρόφων.
Οι άνθρωποι αυτό έμαθαν να αντιλαμβάνονται ως πολιτική, και αυτό ακριβώς εφαρμόζουν. Το ερώτημα βέβαια, είναι αν θα υπάρχει οικονομία και χώρα, σε περίπτωση που δεν έχουμε κυβέρνηση αυτοδύναμη και ευρείας πλειοψηφίας, μετά τις εκλογές- όποτε κι αν γίνουν αυτές. Γιατί εκείνο που παρακολουθούμε, ως τώρα, είναι μόνο, η εξέλιξη μιας ελληνικής τραγωδίας, αναμένοντας την πτώση του ήρωα…
