Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας ξεκινήσω με τα τρία ακλόνητα θεμέλια του «υπαρκτού νεοελληνισμού»: Κρατισμός, αμειβόμενοι από το Δημόσιο (υπάλληλοι, συνταξιούχοι) και συνδικαλισμός. Σ΄αυτό το τρίπτυχο εδραιώθηκε το νεοελληνικό κράτος και αποθεώθηκε στην Μεταπολίτευση. Ακολουθώντας τις αρχές του, το πολιτικό σύστημα βασίστηκε στη χρόνια οικονομική εξάρτηση από τον ξένο παράγοντα – μέχρι το 1981 ήταν φειδωλός- και αφηνίασε με την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ και αργότερα, στην ΟΝΕ. Συμπυκνώνοντας, εντελώς κυνικά, τις διαθέσεις του, παραδόθηκε ολοκληρωτικά στο σχήμα «δανειζόμαστε, διορίζουμε, πληρώνουμε, συνδικαλιζόμαστε, κυβερνάμε χωρίς τον κόπο των αποφάσεων!».
Υπογράφοντας λοιπόν, το τρίτο Μνημόνιο, η κυβέρνηση μπήκε σε μια οδυνηρή διαδικασία να απαρνηθεί όλα τα παραπάνω. Και μάλιστα, αλλοιώνοντας το «αριστερό» DNA της, για χάρη της εξουσίας.
Από τον Σεπτέμβριο του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε έναν εσωτερικό διχασμό και παλεύει με τον εαυτό του. Κάποτε, όμως, όλα φτάνουν στα όριά τους. Η επίσκεψη του Ομπάμα ήταν αποκαλυπτική για το πόσο κουρασμένος αισθάνεται ο Αλέξης Τσίπρας και πόσο απρόθυμος είναι να συνεχίσει την «νευρωτική» του πορεία στους διεθνείς διαδρόμους… Γιατί τι άλλο από νευρωτικό είναι να ασκείσαι μονίμως στην επαιτεία και την παρελκυστική πολιτική, χωρίς να παίρνεις ποτέ υπεύθυνες αποφάσεις;
Eπομένως, από δω και πέρα, δεν πρέπει να περιμένουμε συνέχεια της κανονικότητας που επέδειξε τελευταία ο πρωθυπουργός. Έτσι κι αλλιώς, η πορεία των εξελίξεων δεν το επιτρέπει.
Στο Εurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, είναι δύσκολο να ληφθεί απόφαση, εξαιτίας του ότι η κυβέρνηση δεν είναι έτοιμη να αποδεχτεί την πτώση της «αιώνιας πόλης» του κρατισμού. Είναι σχεδόν αδύνατο να υπογράψει, την αυτοχειρία της, παραδομένη και χωρίς μάχη. Μιλάμε ουσιαστικά για το τέλος του συνδικαλισμού που συγκρατεί το πολιτικό σύστημα, την πώληση της ΔΕΗ, προπύργιο των «θρυλικών» ΔΕΚΟ και την περαιτέρω περικοπή των συντάξεων. Επιπλέον, ο Ντάισεμπλουμ, μόλις χθες βράδυ, έκανε λόγο για νέα μέτρα μέσα στο 2017.
Μια μέρα πριν όμως, στις 4 Δεκεμβρίου, έχουμε τις ιταλικές εκλογές, όπου οι εξελίξεις μπορεί να είναι ραγδαίες και ένα ηχηρό χτύπημα για την Ευρώπη.
Τέλος το Κυπριακό δεν πρόκειται να κλείσει χωρίς αποτέλεσμα και θα σέρνεται, για ένα διάστημα, δημιουργώντας δονήσεις και μεγάλα διλήμματα.
Υπάρχουν λοιπόν, πολλές ευκαιρίες για εκλογές. Ειδικά αν το αδιέξοδο γίνει για άλλη μία φορά, το «επενδυτικό σχήμα» του πρωθυπουργού. Εδώ τώρα, είναι ο προβληματισμός. Θα αποχωρήσει ήσυχα και ταπεινωτικά; Ή θα κάνει δεκτές τις εισηγήσεις των συντρόφων του για την μητέρα των μαχών; Θα αποδράσει παραδίδοντας μία αδιέξοδη οικονομία ή θα θέσει με τις εκλογές, το ερώτημα για έξοδο από το ευρώ; Κυρίως αν ο Μπέπε Γκρίλο θριαμβεύσει στην Ιταλία…
Δύσκολη απάντηση αλλά εγώ δεν ξέρω κανέναν «σαλταδόρο» να φεύγει ήσυχα από τον τόπο του εγκλήματος. Ούτε και κανέναν τυχοδιώκτη να μην ενδίδει στις νέες προτάσεις των συντρόφων του.
Υποθέτω λοιπόν, πως η σχετική ηρεμία που βιώσαμε για ένα χρόνο, πολύ γρήγορα θα τελειώσει. Και πριν ακόμα έρθουν οι γιορτές, θα μπει στη ζωή μας επιθετικά η δραχμή ως δίλημμα, ερώτημα και νέο «λυτρωτικό όραμα» για τον λαό.
Μακάρι οι εξελίξεις να μας οδηγήσουν σε μία μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα συμβεί. Ο κρατισμός είναι τόσο πολύ ταυτισμένος με την ταυτότητα του ελληνικού κράτους, που δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Όχι μόνο εξ αριστερών αλλά και εκ δεξιών, όπου είναι πιθανόν η νέα πρόταση να βρει υποστηρικτές.
Όποιος περίμενε να κάνει ήσυχες γιορτές, μάλλον πρέπει να το ξεχάσει. Οι εκλογές τον Φεβρουάριο είναι το πιθανότερο σενάριο και το καταστροφικό τέλος μιας αδιέξοδης εποχής…
